Την πρώτη ώρα χωρίς ρεύμα, κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο, τριγυρίζαμε από δωμάτιο σε δωμάτιο και τρώγαμε τα νύχια μας από την στέρηση των "ευεργετημάτων" της τεχνολογίας, όπως το κινητό, ο υπολογιστής και η τηλεόραση. Μετά σαν αρχίσαμε να παίρνουμε τα πάνω μας! Θυμηθήκαμε ότι έχουμε παρατήσει διάφορες δουλειές, πιάσαμε την σκούπα στα χέρια και εξαφανίσαμε σκόνες και αράχνες που είχαν μαζευτεί γύρω μας, πετάξαμε στην ανακύκλωση κάτι μαζεμένα εδώ και μήνες άχρηστα αντικείμενα που μας έπιαναν τον χώρο και δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε, φτιάξαμε επιτέλους εκείνη την καρέκλα που έτριζε σαν χαλασμένη κόρνα και μας έσπαζε τα νεύρα, και τέλος πάντων κάναμε λίγο πιο ανθρώπινο το χώρο που ζούμε. Μιλήσαμε με τα παιδιά για διάφορα θέματα, παίξαμε επιτραπέζια, και μετά τα παιδιά έκαναν τα μαθήματα τους χωρίς γκρίνια! Βρήκαμε χρόνο και ατενίσαμε το βλέμμα μας στο υπέροχο γαλάζιο του ουρανού της πόλης μας και είδαμε τα σύννεφα να έρχονται και να φεύγουν γοργά και με χάρη πάνω από τα κεφάλια μας. Με λίγα λόγια κάναμε πράγματα που έπρεπε να κάνουμε καθημερινά, αλλά αυτό το "διαολεμένο" ηλεκτρικό ρεύμα δεν μας άφηνε. Ζήσαμε λίγο σαν άνθρωποι!
Εντάξει, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ρεύμα. Αλλά τελικά όπως και να το δει κανείς, ήταν ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα, μία φοβερή αποτοξίνωση από όλα αυτά που μας κρατούν δέσμιους της τεχνολογίας, από το άγχος, από την βιασύνη να προλάβουμε την είδηση, καλή ή κακή δεν έχει σημασία και γενικά ήταν κάτι ευεργετικό για πράγματα που είναι τόσο απλά και εμείς τα κάνουμε πολύπλοκα.
Περάσαμε τόσο καλά που η σκέψη να μείνουμε ξανά για λίγες ώρες χωρίς ρεύμα, όχι απλά δεν μας πανικοβάλει, αλλά μας προκαλεί ενθουσιασμό!
