Οι πόλεμοι, γεoστρατηγικά σχετικώς, στη γειτονιά μας, δηλαδή στην Ουκρανία και στη Γάζα της Παλαιστίνης, δυστυχώς συνεχίζονται. Σε πρόσφατο άρθρο μας ασχοληθήκαμε με τον πόλεμο στη Γάζα. Όσον αφορά λοιπόν με τους εμπόλεμους στη Γάζα θα θελήσουμε να παραθέσουμε κάποια λεπτομερειακά στοιχεία για τον ισχυρότερο σ’ αυτό τον πόλεμο, που είναι το Ισραήλ και που συνήθως δεν αναφέρονται στη δημοσιότητα.
Λοιπόν στη λωρίδα της Γάζας ύστερα από τα γνωστά γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου το Ισραήλ με πρόσχημα την αυτοάμυνά του έχει προβεί με τους βομβαρδισμούς του εναντίον των αμάχων της Γάζας σε γενοκτονία και εθνοκάθαρση. Εκτός από τις οβίδες η πείνα, οι αρρώστιες και ο λοιμός πόσους άραγε θα αφανίσουν. Το Ισραήλ νομίζουμε εξαιτίας των ενεργειών του αυτών τη διεθνή συμπάθεια που είχε σ’ όλη την υφήλιο εξαιτίας του ολοκαυτώματος που βίωσαν οι Εβραίοι από τους Ναζί, τώρα τη χάνει. Απλά όλη πια η οικουμένη λέει για το Ισραήλ και σεις τα ίδια κάνετε.
Γι’ αυτά λοιπόν που πράττει σ’ αυτόν τον πόλεμο το Ισραήλ με τον κ. Νετανιάχου έναν σιωνιστή ακροδεξιό πρωθυπουργό, υπάρχει η εκτίμηση ότι με μια πολιτική αλλαγή, αν έρθουν κάποιοι δημοκρατικοί στο Ισραήλ, θα άλλαζε η συμπεριφορά αυτού του κράτους. Δυστυχώς αυτό το λένε και κάποιοι σοβαροί άνθρωποι, λες και όταν κυβερνούσαν οι εργατικοί στο Ισραήλ, δεν γίνονταν οι ίδιες σφαγές στην Παλαιστίνη. Θα μιλήσουμε απερίφραστα ο λόγος ύπαρξης του Ισραήλ αυτή τη στιγμή είναι η κατοχύρωση αυτών καθαυτών των αμερικάνικων συμφερόντων στην περιοχή, ανεξάρτητα ποιος είναι επικεφαλής της ισραηλινής κυβέρνησης, τα αμερικανικά συμφέροντα κατοχυρώνονται και μόνο αυτά.
Βέβαια στην τρέχουσα συγκυρία, που παρακολουθούμε τον πόλεμο του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων οι επιδρομές του Ισραήλ δικαιολογούνται με τη ρητορική της νόμιμης αυτοάμυνας του λόγω της επίθεσης των Παλαιστινίων την 7η Οκτωβρίου 2023, μια ρητορική που μας έχουν γεμίσει τα αυτιά μας και οι δικές μας τηλεοράσεις. Γι’ αυτό θα πούμε η αυτοάμυνα προϋποθέτει νομιμότητα. Να ξεκινήσουμε από κει και νομιμότητα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο για το τι είναι κράτος και το τι είναι κυβέρνηση ενός κράτους, δηλαδή τα κριτήρια της διεθνούς αρχής του Μοντεβίδεο για την ύπαρξη κράτους.
Και θέτουμε το ερώτημα είναι κράτος το Ισραήλ; Είναι κράτος μέσα στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, αλλά και κράτος με τα τυπικά κριτήρια που υπάρχουν σήμερα στα κράτη; Από εκεί θα ξεκινήσουμε, για να δούμε τι είναι η αυτοάμυνα. Και πρώτα – πρώτα θα ρωτούσαμε το Ισραήλ, που υπάρχει εκεί τα τελευταία 75 χρόνια ως κρατική οντότητα έχει σύνταγμα; Όχι. Έχει σύνορα; Όχι. Γιατί δεν έχει σύνταγμα; Δεν είναι στοιχειώδες το σύνταγμα, για να υπάρχει κρατική υπόσταση; Δεν βρήκαν το χρόνο, για να φτιάξουν σύνταγμα; Τι θα πουν για όλους τους ντόπιους, τους γηγενείς, που τους έχουν κατεχόμενους, αν φτιάξουν σύνταγμα; Θα τους δώσουν ψήφο; Έτσι δεν το θέλουν αυτό, οπότε, τι θα πουν σε υποτιθέμενο σύνταγμα, ότι θα έχουμε δύο κατηγορίες ανθρώπων, όπως διακηρύσσουν, δηλαδή έχουμε ένα εβραϊκό κράτος, που έχει Εβραίους και δεν μπορεί να έχει άλλος ιδιότητα πολίτη, αν δεν είναι Εβραίος;
Βεβαίως δε θα παραλείψουμε να το πούμε, ένα κομμάτι των Αράβων που ζει στο Ισραήλ ψηφίζει, είναι αυτοί που η ισραηλινή ρητορική τους αποκαλεί ισραηλινούς Άραβες, φυσικά Παλαιστίνιοι είναι κι αυτοί. Και αυτοί ναι μεν έχουν ψήφο, έχουν όμως πολύ περιορισμένα δικαιώματα. Με το που έχουν ψήφο, δεν σημαίνει ότι είναι ισότιμοι. Δηλαδή δεν μπορούν να πάρουν μέρος στις δημόσιες υπηρεσίες, δεν μπορούν να πάνε στο στρατό, δεν μπορούν να μετακινηθούν εύκολα απ’ τις πόλεις, που μένουν, έχουν κάθε είδους διάκριση στα σχολεία, στα νοσοκομεία. Και αυτές οι ήπιες διακρίσεις δεν τους κάνουν ισότιμους με τους Ισραηλινούς. Όλα αυτά δεν θέλει να τα λύσει το Ισραήλ, γι’ αυτό δεν έχει σύνταγμα.
Τώρα σύμφωνα με τα κριτήρια του Μοντεβίδεο ένα κράτος πρέπει να έχει σύνορα. Έχει σύνορα το Ισραήλ; Έχει δηλώσει, πού είναι η επικράτειά του; Έχει πει τι είναι η Λωρίδα της Γάζας, τι είναι η Γάζα αυτή τη στιγμή; Είναι μια περιοχή κατεχόμενη απ’ το Ισραήλ; είναι ανεξάρτητο κράτος; Εάν είναι μέρος ενός άλλου κράτους, του Ισραήλ, δεν έχουν δικαιώματα αυτοί οι άνθρωποι, που ζουν εκεί; Βλέπουμε δηλαδή μια κατάσταση εκτός διεθνούς δικαίου, και εκτός εσωτερικού δικαίου. Τι είδους νομιμότητα είναι αυτή κι από πότε αυτά τα πράγματα μπορούν να μεταφρασθούν σε νόμιμη άμυνα, όπως τονίζει το Ισραήλ. Άμυνα απέναντι σε τι; Απ’ τη στιγμή που δεν έχει ούτε τα στοιχεία του κράτους αυτή η οντότητα, αλλά ούτε και επιτρέπει και στους ανθρώπους, που κατοικούν εκεί να λογίζονται άνθρωποι.
Γι’ αυτά λοιπόν που πράττει σ’ αυτόν τον πόλεμο το Ισραήλ με τον κ. Νετανιάχου έναν σιωνιστή ακροδεξιό πρωθυπουργό, υπάρχει η εκτίμηση ότι με μια πολιτική αλλαγή, αν έρθουν κάποιοι δημοκρατικοί στο Ισραήλ, θα άλλαζε η συμπεριφορά αυτού του κράτους. Δυστυχώς αυτό το λένε και κάποιοι σοβαροί άνθρωποι, λες και όταν κυβερνούσαν οι εργατικοί στο Ισραήλ, δεν γίνονταν οι ίδιες σφαγές στην Παλαιστίνη. Θα μιλήσουμε απερίφραστα ο λόγος ύπαρξης του Ισραήλ αυτή τη στιγμή είναι η κατοχύρωση αυτών καθαυτών των αμερικάνικων συμφερόντων στην περιοχή, ανεξάρτητα ποιος είναι επικεφαλής της ισραηλινής κυβέρνησης, τα αμερικανικά συμφέροντα κατοχυρώνονται και μόνο αυτά.
Βέβαια στην τρέχουσα συγκυρία, που παρακολουθούμε τον πόλεμο του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων οι επιδρομές του Ισραήλ δικαιολογούνται με τη ρητορική της νόμιμης αυτοάμυνας του λόγω της επίθεσης των Παλαιστινίων την 7η Οκτωβρίου 2023, μια ρητορική που μας έχουν γεμίσει τα αυτιά μας και οι δικές μας τηλεοράσεις. Γι’ αυτό θα πούμε η αυτοάμυνα προϋποθέτει νομιμότητα. Να ξεκινήσουμε από κει και νομιμότητα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο για το τι είναι κράτος και το τι είναι κυβέρνηση ενός κράτους, δηλαδή τα κριτήρια της διεθνούς αρχής του Μοντεβίδεο για την ύπαρξη κράτους.
Και θέτουμε το ερώτημα είναι κράτος το Ισραήλ; Είναι κράτος μέσα στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, αλλά και κράτος με τα τυπικά κριτήρια που υπάρχουν σήμερα στα κράτη; Από εκεί θα ξεκινήσουμε, για να δούμε τι είναι η αυτοάμυνα. Και πρώτα – πρώτα θα ρωτούσαμε το Ισραήλ, που υπάρχει εκεί τα τελευταία 75 χρόνια ως κρατική οντότητα έχει σύνταγμα; Όχι. Έχει σύνορα; Όχι. Γιατί δεν έχει σύνταγμα; Δεν είναι στοιχειώδες το σύνταγμα, για να υπάρχει κρατική υπόσταση; Δεν βρήκαν το χρόνο, για να φτιάξουν σύνταγμα; Τι θα πουν για όλους τους ντόπιους, τους γηγενείς, που τους έχουν κατεχόμενους, αν φτιάξουν σύνταγμα; Θα τους δώσουν ψήφο; Έτσι δεν το θέλουν αυτό, οπότε, τι θα πουν σε υποτιθέμενο σύνταγμα, ότι θα έχουμε δύο κατηγορίες ανθρώπων, όπως διακηρύσσουν, δηλαδή έχουμε ένα εβραϊκό κράτος, που έχει Εβραίους και δεν μπορεί να έχει άλλος ιδιότητα πολίτη, αν δεν είναι Εβραίος;
Βεβαίως δε θα παραλείψουμε να το πούμε, ένα κομμάτι των Αράβων που ζει στο Ισραήλ ψηφίζει, είναι αυτοί που η ισραηλινή ρητορική τους αποκαλεί ισραηλινούς Άραβες, φυσικά Παλαιστίνιοι είναι κι αυτοί. Και αυτοί ναι μεν έχουν ψήφο, έχουν όμως πολύ περιορισμένα δικαιώματα. Με το που έχουν ψήφο, δεν σημαίνει ότι είναι ισότιμοι. Δηλαδή δεν μπορούν να πάρουν μέρος στις δημόσιες υπηρεσίες, δεν μπορούν να πάνε στο στρατό, δεν μπορούν να μετακινηθούν εύκολα απ’ τις πόλεις, που μένουν, έχουν κάθε είδους διάκριση στα σχολεία, στα νοσοκομεία. Και αυτές οι ήπιες διακρίσεις δεν τους κάνουν ισότιμους με τους Ισραηλινούς. Όλα αυτά δεν θέλει να τα λύσει το Ισραήλ, γι’ αυτό δεν έχει σύνταγμα.
Τώρα σύμφωνα με τα κριτήρια του Μοντεβίδεο ένα κράτος πρέπει να έχει σύνορα. Έχει σύνορα το Ισραήλ; Έχει δηλώσει, πού είναι η επικράτειά του; Έχει πει τι είναι η Λωρίδα της Γάζας, τι είναι η Γάζα αυτή τη στιγμή; Είναι μια περιοχή κατεχόμενη απ’ το Ισραήλ; είναι ανεξάρτητο κράτος; Εάν είναι μέρος ενός άλλου κράτους, του Ισραήλ, δεν έχουν δικαιώματα αυτοί οι άνθρωποι, που ζουν εκεί; Βλέπουμε δηλαδή μια κατάσταση εκτός διεθνούς δικαίου, και εκτός εσωτερικού δικαίου. Τι είδους νομιμότητα είναι αυτή κι από πότε αυτά τα πράγματα μπορούν να μεταφρασθούν σε νόμιμη άμυνα, όπως τονίζει το Ισραήλ. Άμυνα απέναντι σε τι; Απ’ τη στιγμή που δεν έχει ούτε τα στοιχεία του κράτους αυτή η οντότητα, αλλά ούτε και επιτρέπει και στους ανθρώπους, που κατοικούν εκεί να λογίζονται άνθρωποι.
Κι επί πλέον τι θα πει εβραϊκό κράτος; Από πότε ένα κράτος μπορεί να θεμελιώνεται αποκλειστικά σε θρησκευτική βάση; Τι θα λέγανε, αν εμείς εδώ οι Έλληνες δηλώναμε, ότι είμαστε ορθόδοξο κράτος και δεν αναγνωρίζαμε ιδιότητα πολίτη σε οποιονδήποτε άλλον πιστεύει οτιδήποτε άλλο ή είναι άθεος, ας πούμε και μάλιστα με το δίκαιο του αίματος, όπως το απαιτούν οι Ισραηλινοί, να ήταν και η μητέρα σου της ίδιας θρησκείας κι όχι να δηλώσεις από μόνος σου οπαδός κάποιας θρησκείας.
Και γι’ αυτή τη νομιμότητα τώρα, νομιμότητα έχουν οι Παλαιστίνιοι, γιατί είναι οι κατεχόμενοι είναι οι γηγενείς στην περιοχή, είναι οι κατεχόμενοι, είναι αυτοί οι αυτόχθονες, που έχουν δικαίωμα χειραφέτησης και αυτοπροσδιορισμού. Σ’ αυτά τα στοιχεία βρίσκεται η νομιμότητα.
Κι έρχονται τώρα και προβάλλουν και το επιχείρημα και στους προοδευτικούς Δυτικοευρωπαίους, για να λένε, ότι υπάρχει ένας καλός ισραηλινός λαός και μια κακή κυβέρνηση του. Να δούμε όμως πως συγκροτείται ο λαός του Ισραήλ. Το πρώτο που πρέπει να πούμε είναι , ότι δεν είναι σταθερός. Υπάρχει μια διαρκής ανακύκλωση του πληθυσμού στο Ισραήλ, που αυτό το πράγμα δεν μας επιτρέπει να το πούμε λαό. Ο λαός έχει σύνδεση με έναν τόπο, έχει ιστορικότητα εκεί, που βρίσκεται και έχει σχέση με το έδαφος, εκεί που βρίσκεται. Ο πληθυσμός του Ισραήλ, που είναι δύναμη κατοχής αυτή τη στιγμή στη Παλαιστίνη, μπορεί να είναι Αμερικανοί, Ρώσοι, Αιθίοπες, Μαροκάνοι, Βραζιλιάνοι, Χαζάροι, - η οικογένεια Νετανιάχου προέρχεται μάλλον από την Πολωνία – κλπ, επίσης πολλοί απ’ τη Μέση Ανατολή. Όμως τι είναι αυτό; Δηλαδή έρχονται για ορισμένα χρόνια, μένουνε επικαλούμενοι ότι είναι οπαδοί της εβραϊκής θρησκείας και μάλιστα με καταγωγή από τη μητέρα τους. Αυτά τους νομιμοποιούν επαρκώς, για να πούμε, ότι συγκροτούν λαό; Θα ήταν ίσως, αν πέρναγαν δυο – τρεις αιώνες και οι άνθρωποι ήταν σταθεροί και αποκτούσαν εντοπιότητα.
Αλλά όμως επ’ αυτού υπάρχει το εξής ζήτημα: Πως λειτουργεί ένα άτομο, που σήμερα είναι Αμερικανός πολίτης, ενδεχομένως πάμφτωχος στην Αμερική να δηλώνει Εβραίος ή μπορεί να είναι και Εβραίος, παίρνει ένα διαβατήριο , με το οποίο ταξιδεύει σ’ όλο τον κόσμο και εγκαθίσταται στο Ισραήλ που κατέχει τη γη της Παλαιστίνης κι αμέσως αποκτά σπίτι, συμμετέχει δωρεάν σε σχολεία κλπ. Εγκαθίστανται λοιπόν όλοι αυτοί εκεί και τη μόνη υποχρέωση που έχουν, ενώ γεμίζουν με χρήματα, είναι να σκοτώνουν Παλαιστίνιους. Και μετά με το διαβατήριο που έχουν επιστρέφουν στις ΗΠΑ ή τώρα τελευταία είναι μόδα να επιστρέφουν και στην Ελλάδα, αγοράζουν οικόπεδα στα νησιά, για να περάσουν εδώ τα γεράματά τους.
Αυτή η κοινωνική συγκρότηση του Ισραήλ με την πολιτική της καθοδήγηση έχει επιβάλλει 75 τώρα χρόνια έναν ασφυκτικό αποκλεισμό στους Παλαιστίνιους. Αποκλεισμό όχι για να μη μεταναστεύσουν, αλλά για να γίνει η ζωή τους αβίωτη. Αυτό που δε διευκολύνει το Ισραήλ είναι την παραμονή τους στα μέρη τους. Αντίθετα έχει θεσμοθετήσει και τρόπους διευκόλυνσης της μετανάστευσης των Παλαιστινίων. Ο στόχος είναι να αδειάσει τον τόπο απ’ τους Παλαιστινίους. Γι’ αυτό και στον τρέχοντα πόλεμο συνεχίζει τη σφαγή και τη εθνοκάθαρση, όσο περισσότερο μπορεί. Αυτό βέβαια οι Παλαιστίνιοι το βλέπουν από καιρό, οπότε η επίθεση και η αντίσταση γι’ αυτούς ήταν μονόδρομος. Ή θα υπέκυπταν ή θα πάλευαν κι ό,τι πάρουν . Και η σύγκρουση βρίσκεται σε εξέλιξη και το τέλος της θα δείξει πάρα πολλά πράγματα για το Παλαιστινιακό και βέβαια θα επηρεάσει κι όλον τον Αραβικό κόσμο.
Έτσι έχει η κατάσταση με το Ισραήλ. Και αναδύεται το ερώτημα, οι Αμερικανοί υπάρχει περίπτωση να εγκαταλείψουν την τόσο μεγάλη υποστήριξή τους προς το Ισραήλ; Κάτι τέτοιο αποκλείεται. Το Ισραήλ είναι ένα από τα πιο προχωρημένα πειράματα, που έκαναν οι Αμερικανοί κυρίως απ’ τη δεκαετία του ’60 και μετά. Οι Αμερικανοί έχουν στρατιωτικές βάσεις σ’ όλο τον κόσμο, έχουν ελεγχόμενες κυβερνήσεις, αλλά ένα προκεχωρημένο φυλάκιο του τύπου του Ισραήλ, μιας μορφής κράτους, που δεν είναι στελεχωμένο με ντόπιους αλλά με φερτούς πολίτες. όμως και πιο σίγουρους, αυτό είναι μοναδικότητα. Το Ισραήλ ιδρύθηκε το 1948 κι από τότε σιγά σιγά συνειδητοποιήθηκε από τους Αμερικάνους, ότι μπορεί να λειτουργήσει γι’ αυτούς ως προκεχωρημένο φυλάκιο στον Αραβικό κόσμο. Αυτός είναι ο ρόλος του. Τα συμφέροντα του Ισραήλ είναι ταυτόσημα με τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Προφανώς δεν υπήρξε τυχαίο, που ο πρόεδρος των ΗΠΑ ο κ. Μπάιντεν είχε πει το περίφημο: «Εάν δεν υπήρχε το Ισραήλ, θα έπρεπε να το εφεύρουμε». Σ΄ αυτά που λέμε δεν συνηγορεί και το γεγονός, ότι στην τωρινή σύγκρουση Ισραήλ και Παλαιστινίων δεν είδαμε, ούτε ακούσαμε κανέναν Ισραηλινό Υπεξ. να αναλάβει τη διπλωματική διευθέτηση των συμβάντων. Αντίθετα Ο Μπλίνκεν και ο Μπάιντεν επήγαν στη Μ. Ανατολή.
Θέλουμε να ολοκληρώσουμε το άρθρο μας απαντώντας στο αγωνιώδες ερώτημα και του εαυτού μας αλλά και πολλών ίσως, που είναι : Αυτός ο πολύπαθος παλαιστινιακός λαός θα αποκτήσει κράτος – πατρίδα; Επ’ αυτού λέγεται ότι τους Παλαιστίνιους τους δόθηκαν σύνορα, για να προκύψει η λύση δύο κρατών και ότι δεν τα δέχτηκαν. Δεν τους δόθηκε ποτέ και τίποτε. Η λύση των δύο κρατών του Ισραήλ και των Παλαιστινίων είναι ουσιαστικά το πρόσχημα που χρησιμοποιούν οι Ισραηλινοί και οι Αμερικανοί, για να διατηρήσουν την ισραηλινή κατοχή. Ποτέ δεν το θέλησαν πραγματικά, μια που ποτέ δεν σταμάτησαν τους εποικισμούς. Η λύση των δύο κρατών είναι μια ρητορική που ακούγεται στη Δύση και δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό σ’ όλο τον κόσμο. Αλλά είναι κάτι ανέφικτο. Δηλαδή τι φαντάζεται κάποιος, ότι θα φτιαχτεί ένα ισχυρό, ρατσιστικό, επιθετικό βίαιο Ισραηλινό κράτος και δίπλα του θα υπάρχει ένα κράτος Παλαιστινιακό αδύναμο, κράτος μαριονέτα, τύπου Μπαντουστάν; Δηλαδή κάτι σαν τους θύλακες μαύρων στη Ν. Αφρική συγκεντρωμένων κι ελεγχόμενων από γύρω με στρατό; Αυτό το πράγμα έχουν στο μυαλό τους, αλλά και αυτό δεν το θέλουν, γιατί κι αυτό δημιουργεί κινδύνους. Ο όποιος Νετανιάχου δίπλα του με ισχυρό στρατό και πυροβολικό θα καιροφυλακτούσε.
Αν φύγουμε λοιπόν από τα προπαγανδιστικά σχήματα και δούμε την ουσία για την ειρήνευση ανάμεσα σε Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς, η μόνη εφικτή λύση είναι ένα κράτος, όπου όλοι θα είναι ελεύθεροι σ’ αυτό το κράτος. Με την προϋπόθεση βέβαια, ότι οι δυνάμεις κατοχής θα αποσυρθούν , θα ηττηθούν. Οι Εβραίοι, που πάντα υπήρχαν στην Παλαιστίνη και υπάρχουν και σήμερα μαζί με τους Παλαιστίνιους σε ένα κράτος. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει με τους Εβραίους στα άλλα αραβικά κράτη, που είναι πλήρως ενσωματωμένοι σ’ αυτά κι εκλέγονται και βουλευτές στα κοινοβούλια τους.
Σ’ αυτό το ενιαίο κράτος Εβραίων και Παλαιστινίων όλοι θα είναι ελεύθεροι, όλοι θα έχουν μία ψήφο, ισότιμη ψήφο κι αυτό θα εκφράζει και την κυβέρνηση και τα υπόλοιπα διοικητικά σώματα., όπως συμβαίνει σε όλα τα κράτη του κόσμου. Δεν έχουν οπαδούς μιας θρησκείας τα υπόλοιπα κράτη του κόσμου, ούτε μέλη μιας μοναδικής εθνότητας. Στις περισσότερες χώρες έχουμε περισσότερες από μια εθνότητα και βρίσκονται κάποιοι τρόποι, που αυτές οι εθνότητες συνυπάρχουν και συνεκπροσωπούνται στα διοικητικά όργανα. Αυτό δε συμβαίνει π.χ. στο Βέλγιο: Ή σε όλα τα Βαλκάνια; Γιατί στην Παλαιστίνη πρέπει να είναι κάτι άλλο και χρόνια τώρα να σφάζονται οι λαοί της. Έτσι θα καταργηθεί το ότι υπάρχει μια κρατική συγκρότηση δηλαδή το Ισραήλ, που καταπιέζει κι εξοντώνει τους Παλαιστίνιους και αντ’ αυτής στο ενιαίο κράτος θα έχουν τα ίδια δικαιώματα Εβραίοι και Παλαιστίνιοι, όπως βέβαια μετά από κάποια χρόνια και Εβραίοι μετανάστες.
Μια τελευταία κουβέντα για την περίφημη συμφωνία του Όσλο, που δήθεν θα έλυνε το Παλαιστινιακό. Δυστυχώς δεν θα το έλυνε, γιατί δεν έφτιαχνε παλαιστινιακή επικράτεια, τι κράτος θα ήταν αυτό, αν ένας πολίτης, για να πάει από τη μια πόλη στη άλλη χρειαζόταν διαβατήριο; Προπαγανδίζεται η συμφωνία του Όσλο, ως λύση, όμως νομίζουμε, ότι υπήρξε ένα μεγάλο λάθος του σημαντικού ηγέτη των Παλαιστινίων, του Γιασέρ Αραφάτ.
*Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ.(Ενιαίο Παλαϊκό Μέτωπο)
