120 λεπτά οι "άσοι" της εθνικής μας, γύριζαν την μπάλα αριστερά δεξιά στην προσπάθεια τους να ανοίξουν την "γρανιτένια" άμυνα της... Γεωργίας! Μάταια ο εκφωνητής με τα ξεσπάσματα του και την ένταση της περιγραφής του προσπαθούσε να μας πείσει ότι βλέπαμε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Ο "άθλος" όμως να κερδίσεις την Γεωργία δεν ήρθε ποτέ γιατί όπως είναι παγκοσμίως γνωστό οι Γεωργιανοί είναι "expert" στα πέναλτι!
Για μία ακόμη φορά η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου, έδειξε ότι δεν είναι κάτι παραπάνω από μία μέτρια ομάδα που θα πρέπει να υπερβάλει εαυτόν για να κερδίσει βαλκανικές και πρώην ρωσικές χώρες. Για αυτό θα πρέπει να προσγειωθούν και να προσγειωθούμε όλοι μας, σε αυτά που μπορούμε και όχι σε αυτά που θέλουμε να πετύχουμε τουλάχιστον στο ποδόσφαιρο.
Δεν έχουμε στυλ, δεν έχουμε σχολή ποδοσφαίρου, δεν έχουμε ταμπεραμέντο, δεν έχουμε προπονητές, έχουμε γεμίσει όλη τη χώρα με ξένους ποδοσφαιριστές αμφιβόλου ποιότητας που έρχονται στην Ελλάδα να κάνουν καμία αρπαχτή στην υγεία του κορόιδου. Έχουμε θάψει στην κυριολεξία τα νέα ταλέντα, τις ακαδημίες και τα ελληνόπουλα για να παίζουν στην πατρίδα μας ποδοσφαιριστές από όλο τον κόσμο. Και εδώ και πολλά χρόνια βιώνουμε τις οδυνηρές συνέπειες των επιλογών μας.
Με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό διαρκώς να μαραζώνει, τα φυτώρια να βγάζουν ταλέντα που δεν πρόκειται ποτέ να παίξουν στις ομάδες τους, εμείς συνεχίζουμε να πετάμε στα σύννεφα πιστεύοντας ότι αξίζουμε μία θέση σε Euro, Mundial και Champions Leauge.
Το ποδόσφαιρο όμως στην Ελλάδα είναι "business" και δεν πρόκειται να αλλάξει αυτή η κατάσταση όσο το κράτος, από την κυβέρνηση μέχρι την τοπική αυτοδιοίκηση και τα σχολεία, δεν κοιτάξει με άλλο μάτι τον αθλητισμό στο σύνολο του. Όταν παραμένουν άγνωστες έννοιες για τους "άρχοντες" μας, ο μαζικός αθλητισμός, ο δωρεάν αθλητισμός, οι υποδομές, η κατασκευή γηπέδων και σύγχρονων εγκαταστάσεων, όταν χτίζονται νέα σχολεία χωρίς... γυμναστήρια, όταν η πολιτεία έχει εγκαταλείψει τα ερασιτεχνικά σωματεία και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στο χάντμπολ, στον στίβο, κ.α., να μην περιμένει κανείς να δει κάποια σημαντική πρόοδο. Γιατί πρόοδος δεν είναι να πας σε ένα Euro κάθε... 30 χρόνια, αλλά να γίνεσαι κάθε χρόνο καλύτερος σε ότι κάνεις. Και τότε η είδηση θα είναι όχι ότι πήγαμε σε μια μεγάλη διοργάνωση, αλλά ότι δεν πήγαμε...
Μέχρι τότε, ας αρκεστούμε σε κάτι που είμαστε καλοί. Σε μία διάκριση στο πανηγυράκι της Eurovision!
* Ακόμα και να νικούσαμε σήμερα (με κάποιο μαγικό τρόπο) και να πηγαίναμε στο Euro, δεν θα αλλάζαμε ούτε μία λέξη σε όσα παραπάνω γράψαμε....
