Άτεχνο ποδόσφαιρο, χωρίς πάθος και χωρίς θέαμα, σε κάνει να σηκώνεσαι συνέχεια και να ψάχνεις να βρεις κάτι στο ψυγείο να φας για να περάσει η ώρα! Αν μετά το τέλος του EURO 2024 δεν θα μας χωράνε τα παντελόνια θα φταίει αυτό το μονότονο και ανιαρό ποδόσφαιρο που παρακολουθούμε από τις εθνικές ομάδες της Ευρώπης.
100 πάσες για να γίνει στην καλύτερη περίπτωση μία σέντρα στην περιοχή του αντιπάλου! Λες και παρακολουθούμε... πίνγκ πόνγκ! Εκτός από δίαιτα, θα χρειαστεί να κάνουμε και μία επίσκεψη στον οφθαλμίατρο από το γύρω γύρω που κάνουν με την μπάλα οι ποδοσφαιριστές.
Δεν βλέπουμε ταχύτητα, δεν βλέπουμε "τριγωνάκια", 1-2, απλούς συνδυασμούς με στόχο το γκολ, ούτε καν αυτές τις περίφημες "καμινάδες" στην αντίπαλη περιοχή. Δεν βλέπουμε σουτ! Ένα αργό, σπαστικό ποδόσφαιρο, που σκοπός των ομάδων είναι να αποκοιμίσουν τον αντίπαλο μήπως και κατά λάθος βάλουν ένα ή στην καλύτερη περίπτωση δύο γκολ και πάρουν την νίκη.
Ακόμα και το ελεύθερο που εκτελεί ο τερματοφύλακας δεν περνάει την σέντρα, παίζει πάσες με τους αμυντικούς του! Λες και πήγαν σε μια αλάνα και κάνουν πασούλες μεταξύ τους για να περάσει η ώρα!
Από τα λίγα ενδιαφέροντα που μπορεί κάποιος να δει, είναι όταν "μπουκάρει" στον αγωνιστικό χώρο κάποιος φίλαθλος για να βγει φωτογραφία ή να αγκαλιάσει το ίνδαλμα του, και πάλι μας το στερούν αυτό, αφού η οδηγία της UEFA είναι να μην μας δείχνει ο σκηνοθέτης τέτοιες εικόνες!
Αυτό που διαπιστώσαμε είναι ότι πλέον δεν υπάρχουν μεγάλες εθνικές ομάδες. Όταν βλέπεις π.χ. την Αγγλία ή την Ισπανία να παίζει τα 70΄ λεπτά πασούλες με αντίπαλο μια θεωρητικά "μικρή" ομάδα, ε κάτι δεν πάει καλά.
"Κανονισμός Μποσμάν", το σύνθημα της εποχής μας ότι δεν υπάρχουν σύνορα και ότι όλοι είμαστε ίδιοι, οι χιλιάδες ξένοι ποδοσφαιριστές που κατακλύζουν τώρα τους ποδοσφαιρικούς συλλόγους, όπου π.χ. σε μια ομάδα της Ελλάδας (βλέπε ΠΑΟΚ, ΑΡΗ, ΠΑΟ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, κ.α.), πρώτα στερούν την δυνατότητα στους ντόπιους ποδοσφαιριστές να αγωνιστούν στους συλλόγους και δεύτερον εξαφανίζουν αυτό που χαρακτηρίζει κάθε κράτος. Θυμόμαστε την Ιταλία που ήταν γνωστή για το αμυντικό της παιχνίδι (κατενάτσιο), την Βραζιλία για το θεαματικό της ποδόσφαιρο (έβαζε 6-7 γκολ σε έναν αγώνα), το βρετανικό (Αγγλία, Σκωτία, κ.α.) ποδόσφαιρο για το πάθος και την ταχύτητα του, το φινετσάτο παιχνίδι των Γάλλων, κ.α. Ακόμα και τους αντιπαθητικούς και ψυχρούς Γερμανούς, μας άρεζε να τους βλέπουμε!
Και τότε στο ποδόσφαιρο είχαμε "μάγους"! Που ήξεραν 100 κιλά μπάλα. Από που να αρχίσεις, από τον Πλατινί, τον Ζίκο, τον Σώκρατες, τον Καντονά, τον Τζοφ, τον δικό μας Χατζηπαναγή. Θα χρειαζόμασταν μια εβδομάδα να γράφουμε ονόματα! Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν μαγικά δεν έπαιζαν ποδόσφαιρο.
* Φωτογραφία από Luisella Planeta LOVE PEACE 💛💙 από το Pixabay
Τώρα πλέον σε κάθε χώρα το ποδόσφαιρο είναι ένα πράγμα σαν... τουρλού. Δεν υπάρχει πια το αγγλικό ή γερμανικό ή ιταλικό ποδόσφαιρο. Και πως μπορεί να υπάρχει όταν στους συλλόγους τους χρειάζονται καμιά δεκαριά διερμηνείς μόνο για τους ξένους ποδοσφαιριστές. Όταν π.χ. μια αγγλική ομάδα έχει 4 Βραζιλιάνους, 3 Ισπανούς, 3 Ολλανδούς, 3 Αργεντινούς, και 1-2 Άγγλους, και ιταλό προπονητή, για ποιο αγγλικό ποδόσφαιρο μιλάμε; Και το ίδιο πράγμα συναντάμε σε όλες σχεδόν τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες. Λίγο καλύτερα τα πράγματα στις λεγόμενες ανατολικές χώρες όπως Βουλγαρία, Ρουμανία, Ρωσία και άλλες. Για την Ελλάδα τα είπαμε. Ότι "σύγχρονο" βγει, το εφαρμόζουμε στην χειρότερη μορφή του. Εκτός από το "πυροτέχνημα" της Πορτογαλίας όπου κανείς δεν κατάλαβε πως κατακτήσαμε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, βρισκόμαστε διαρκώς σε μια κατάσταση ανυπαρξίας. Ακόμα και στο Μουντιάλ που πήγαμε, τουρισμό κάναμε! Και πως να έχεις καλή εθνική ομάδα όταν οι Έλληνες ποδοσφαιριστές δεν παίζουν στις ομάδες τους; Εύλογα θα πει κάποιος για την Ελλάδα, παλαιότερα που δεν είχαμε πολλούς ξένους ποδοσφαιριστές γιατί δεν είχαμε καλή εθνική ομάδα; Πρώτον γιατί οι μεγάλες ομάδες τότε ήταν πραγματικά μεγάλες και δεύτερον μιλάμε για την... Ελλάδα!
Οπότε, αν οι ομοσπονδίες ποδοσφαίρου και η UEFA δεν πάρουν δραστικά μέτρα για να περιορίσουν τις μεταγραφές ξένων ποδοσφαιριστών, ποδόσφαιρο ποιότητας δεν θα ξαναδούμε. Παλιά οι σύλλογοι έπαιρναν 2-3 ξένους, αλλά ήταν παγκόσμιας κλάσης και έκαναν την διαφορά. Τώρα παίρνουν 10 ξένους και δεν είναι καν οι περισσότεροι καλύτεροι από τους ντόπιους! Θα πρέπει να μπει ένα "ταβάνι" στους πόσους ξένους θα χρησιμοποιεί μία ομάδα.
Προφανώς τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν πρόκειται να γίνει! Οι υπεύθυνοι του ποδοσφαίρου λειτουργούν ως μάνατζερ πολυεθνικών εταιριών και βλέπουν το ποδόσφαιρο ως μία επιχείρηση που πρωτίστως τους ενδιαφέρει η διαφήμιση και τα έσοδα και όχι το θέαμα. Σιγά μην νοιαστούν για τον μικρό "Βασιλάκη" που ο μπαμπάς του τον πηγαινοέφερνε κάθε μέρα από το σπίτι στο γήπεδο και έφαγε τα χρόνια του στις ακαδημίες ποδοσφαίρου της αγαπημένης του ομάδας ξοδεύοντας μια περιουσία σε ρούχα, ταξίδια και γιατρούς και συνδρομές στον σύλλογο. Ο Βασιλάκης έβγαλε γένια, έγινε μπαμπάς και ποτέ δεν έπαιξε στην πρώτη ομάδα του συλλόγου του και όχι γιατί δεν ήταν καλός. Απλά στην πρώτη ομάδα παίζει ο νοτιοαμερικάνος με τα 50 τατουάζ και τα 20 σκουλαρίκια και το βαμμένο πράσινο μαλλί! Γιατί κατά κάποιο τρόπο ο πρόεδρος και οι μάνατζερ έχουν την εντύπωση ότι όποιος δεν μιλά ελληνικά είναι παικταράς! Στην καλύτερη περίπτωση για τον Βασιλάκη, αν ο μπαμπάς του ήταν "μέσα στα πράγματα" θα έπαιζε λίγο στην δεύτερη ομάδα.
