Ήττες, κακές εμφανίσεις και αποκλεισμοί ο απολογισμός για πολλοστή φορά στα ευρωπαϊκά κύπελλα.
Στα τελευταία παιχνίδια τους οι θεωρητικά μεγαλύτερες ομάδες της πατρίδας μας, χρησιμοποίησαν 68 ξένους ποδοσφαιριστές και μόλις 14 Έλληνες:
ΑΕΚ: Στρακόσα – Ρότα, Βίντα, Κάλενς, Πήλιος, (Χατζισαφί), Ελίασον (Φερνάντες), Σιμάνσκι, (Πινέδα), Λιούμπισιτς (Λαμέλα), Γκατσίνοβιτς (Κοϊτά), Μάνταλος, Τσούμπερ.
Παναθηναϊκός: Ντραγκόφσκι, Μλαντένοβιτς, Γεντβάι, Ίνγκασον, Κώτσιρας (Βαγιαννίδης), Αράο (Mακσίμοβιτς), Τσέριν (Βιλένα), Τζούρισιτς (Τέτε), Μπακασέτας (Ζέκα), Μαντσίνι, Ιωαννίδης.
ΠΑΟΚ: Κοτάρσκι, Σάστρε, Κεντζιόρα, Κουλιεράκης, Μπάμπα, Οζντόεφ (Σβαμπ), Καμαρά, Κωνσταντέλιας (Βιεϊρίνια), Ζίβκοβιτς (Ντεσπόντοφ), Τάισον (Μουργκ, Τισουντάλι), Τόμας (Τσάλοφ).
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Τζολάκης, Ροντινέι, Ρέτσος, Κάρμο, Ορτέγκα (Κίνι), Ιμπόρα, Έσε, Τσικίνιο (Όρτα), Φορτούνης (Γιόβετιτς), Ποντένσε (Μασούρας), Ελ Κααμπί (Ελ Αραμπί).
ΑΡΗΣ : Κυριαζής, Βέλεθ, Ροζ (Ζουλ), Μπράμπετς, Μοντόγια (Φεράρι), Μάγιο (Φατόρε), Πάρντο (Μανού Γκαρθία), Μόντσου (Ντιαντί), Φετφατζίδης (Σαβέριο), Μορόν (Σουλεϊμάνοφ), Ζαμόρα.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο αργοπεθαίνει, παρά την υπερπροβολή του τόσο από τα ΜΜΕ όσο και από το επίσημο κράτος. Το μόνο που ενδιαφέρει τις ομάδες μας είναι να μπαίνουν τα χρήματα του στοιχήματος και τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Δεν νοιάζονται για την ανάπτυξη, ούτε να γεμίζουν τα γήπεδα (βλέπε: ηλεκτρονικό εισιτήριο), ούτε να αγωνίζονται ελληνόπουλα στους συλλόγους τους. Έχουν μεταλλαχτεί σε εταιρίες με μάνατζερ που πηγαινοφέρνουν ξένους ποδοσφαιριστές αμφιβόλου αξίας που δεν έχουν την δυνατότητα να προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τώρα, αν τους κάτσει κάποια διάκριση έχει καλώς, αν όχι, δεν χαλιούνται ιδιαίτερα.
Όσο οι ομάδες μας δεν επενδύουν στα νέα παιδιά, δεν πρόκειται να ξεφύγουμε από την μετριότητα που μας χαρακτηρίζει και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Σαν ουρανοκατέβατοι κομήτες μπορεί να έρθουν κάποιες επιτυχίες, αλλά δεν θα αλλάξει η κατάσταση προς το καλύτερο. Χρειάζονται γενναίες μεταρρυθμίσεις και μακροχρόνιος σχεδιασμός, κάτι όμως που δυστυχώς δεν χαρακτηρίζει το DNA του Έλληνα. Είμαστε του ότι φάμε και ότι ποιούμε και έχει ο Θεός για αύριο.
