Σε μια συνάντησή μου με τον αείμνηστο κυρ-Αριστείδη, άκουσα για πρώτη φορά για το «τραγούδι των δέντρων».
- «Απολαμβάνω παιδί μου, το τραγούδι των δέντρων», μου είπε κάποια στιγμή πλάι στα πεύκα.
Το είπε τόσο συναρπαστικά και τρυφερά που μ’ έβαλε σε σκέψεις.
Το ότι δηλαδή, αν περνάει ο αγέρας μέσα απ’ τα πεύκα έχει αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο-τραγούδι.
Αν περνάει απ’ την ελιά έχει άλλον ήχο, απ’ το πλατάνι διαφορετικό, τη μυγδαλιά άλλον, την κερασιά άλλον και πάει λέγοντας.
Σκέφτηκα ότι είναι λογικό να ‘χει το κάθε δένδρο, διαφορετικό ήχο-φωνή-τραγούδι, όπως θέλετε πέστε το, αφού το σχήμα των φύλλων του κάθε δένδρου είναι διαφορετικό και μοναδικό.
Κι’ επειδή το κάθε δένδρο αλλάζει συνεχώς αφού συνεχώς μεγαλώνει περνώντας ο χρόνος, κατάλαβα ότι η απόλαυση του ακούσματος του κάθε δένδρου είναι ανεπανάληπτη την κάθε στιγμή.
Άρχισα λοιπόν να πλησιάζω τα δένδρα, φυτά, λουλούδια και την ώρα που τα χάιδευε ο αγέρας άκουγα το τραγούδι τους.
Ξεκίνησα λοιπόν αυτό το ταξίδι των ακουσμάτων απ’ τον κοντινό μου περίγυρο και συνέχεια μεγάλωνε η ακτίνα όλο και πιο μακριά, γιατί υπάρχουν κι’ αλλού δένδρα-φυτά-λουλούδια.
Η ακτίνα μεγάλωνε συνεχώς μέχρις ότου κατάλαβα κάποια στιγμή ότι για να ακούσω το τραγούδι των όλων όσων υπάρχουν, πρέπει να γυρίσω πόντο-πόντο όλη τη γη και δεν μου φτάνει μια ζωή.
Περιορίστηκα λοιπόν στο μικρόκοσμο μου κι’ απολαμβάνω κάθε στιγμή το τραγούδι των δέντρων των πουλιών και των ανθρώπων.
Πάντα όμως στριφογυρίζει στη σκέψη μου ένα πειραχτήρι παράπονο για να μου υπενθυμίζει συνεχώς το μέγεθος της άγνοιάς μου!
Αν περνάει απ’ την ελιά έχει άλλον ήχο, απ’ το πλατάνι διαφορετικό, τη μυγδαλιά άλλον, την κερασιά άλλον και πάει λέγοντας.
Σκέφτηκα ότι είναι λογικό να ‘χει το κάθε δένδρο, διαφορετικό ήχο-φωνή-τραγούδι, όπως θέλετε πέστε το, αφού το σχήμα των φύλλων του κάθε δένδρου είναι διαφορετικό και μοναδικό.
Κι’ επειδή το κάθε δένδρο αλλάζει συνεχώς αφού συνεχώς μεγαλώνει περνώντας ο χρόνος, κατάλαβα ότι η απόλαυση του ακούσματος του κάθε δένδρου είναι ανεπανάληπτη την κάθε στιγμή.
Άρχισα λοιπόν να πλησιάζω τα δένδρα, φυτά, λουλούδια και την ώρα που τα χάιδευε ο αγέρας άκουγα το τραγούδι τους.
Ξεκίνησα λοιπόν αυτό το ταξίδι των ακουσμάτων απ’ τον κοντινό μου περίγυρο και συνέχεια μεγάλωνε η ακτίνα όλο και πιο μακριά, γιατί υπάρχουν κι’ αλλού δένδρα-φυτά-λουλούδια.
Η ακτίνα μεγάλωνε συνεχώς μέχρις ότου κατάλαβα κάποια στιγμή ότι για να ακούσω το τραγούδι των όλων όσων υπάρχουν, πρέπει να γυρίσω πόντο-πόντο όλη τη γη και δεν μου φτάνει μια ζωή.
Περιορίστηκα λοιπόν στο μικρόκοσμο μου κι’ απολαμβάνω κάθε στιγμή το τραγούδι των δέντρων των πουλιών και των ανθρώπων.
Πάντα όμως στριφογυρίζει στη σκέψη μου ένα πειραχτήρι παράπονο για να μου υπενθυμίζει συνεχώς το μέγεθος της άγνοιάς μου!
Στράτος Τσιρβούλης.
➤ Διαβάστε ΕΔΩ επίσης το "Εκεί ψηλά στα πεύκα".
