Της πτώσης προηγήθηκε η παρακμή και η κατάρρευση του Βυζαντινού κράτους. Τα σημάδια πολλά, αγνοήθηκαν όμως. Η αριστοκρατία της εποχής, εφάρμοσε μία εξαντλητική, άδικη και ληστρική φορολογική πολιτική και απομυζούσε όλα τα έσοδα της αυτοκρατορίας. Σημασία είχε μόνο το "κράτος" της Κωνσταντινούπολης, με τους φτωχούς πληθυσμούς της επαρχίας και των συνόρων να στενάζουν κάτω από την αυταρχική φορολογία, ενώ όσοι ζούσαν μακρύτερα της Πόλης, ήταν έρμαιο στις επιθέσεις των βαρβάρων (Τούρκων κ.α.). Ενώ υπήρξε πλήρης αδιαφορία για αγρότες και κτηνοτρόφους.
Ο στρατός παραμελήθηκε, εξοπλισμοί και αμυντικά έργα παρατήθηκαν στην τύχη τους και το μόνο που ενδιέφερε την ηγεσία της Πόλης ήταν το πως θα διατηρούσαν τα κεκτημένα τους αδιαφορώντας για τον λαό. Μισθοφόροι κλήθηκαν να υπερασπιστούν τα ιερά και τα όσια του ελληνισμού. Μισθοφόροι...
Η ηγεσία της Εκκλησίας διαβρώθηκε και το μόνο που την ένοιαζε ήταν να αυξάνει την περιουσία της. Μοναστήρια και νέες εκκλησίες πολλαπλασιάστηκαν και οι ιερείς αντί να προστατεύουν τους φτωχούς, νοιάζονταν μόνο για την περιουσία τους. Από "άνθρωποι του Θεού" έγιναν μία κοινωνική τάξη με ιδιαίτερα προνόμια.
Η Άλωση της Πόλης δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα της αυξανόμενης τουρκικής απειλής. Ήταν πρωτίστως αποτέλεσμα της παρακμής, της κοινωνικής ανισότητας, της διαφθοράς, της εξαθλίωσης των πολιτών από την "κυβέρνηση" του Βυζαντίου και της αδιαφορίας της Εκκλησίας.
Στις απεγνωσμένες εκκλήσεις (όταν πια ήταν αργά) προς τους "φίλους" και "συμμάχους" μας Δυτικούς, εισπράξαμε αδιαφορία και σιωπή. Το Βυζάντιο ήταν μόνο του.
Η υπερπροσπάθεια του τελευταίου Αυτοκράτορα, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και ολίγων πνευματικών ανθρώπων της εποχής δεν έφτασε για να σωθεί η Πόλη και το Βυζάντιο.
➤ Σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά;
