Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, στα σχολεία της πρωτοβάθμιας και
δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης εκτυλίσσονται εικόνες με καθοριστικό ρόλο στην
μετέπειτα πορεία των μαθητών.
Από τη μια έχουμε τις απολυτήριες εξετάσεις στα Γυμνάσια και
τα Λύκεια και από την άλλη την αποκορύφωση της έντασης, της πίεσης και του
άγχους με τις πανελλήνιες. Η αγωνία και η αναμονή για μια θέση στο πανεπιστήμιο
συνοδεύει το σκληρό μαραθώνιο γονέων και μαθητών που αναμένουν την ευόδωση των
μακροχρόνιων μελετών, των θυσιών, των κόπων, των προσευχών, των σκληρών
προϋπολογισμών και εξόδων, των
δυσβάσταχτων υποχρεώσεων και αναγκών.
Στα Δημοτικά το κλείσιμο της χρονιάς με τις εορταστικές
τελετές έχει τη δική του συμβολική αξία και σημασία για την εκπαίδευση, την ζωή
και την κοινωνία.
Σε μια τέτοια γιορτή παραβρέθηκα κι εγώ, στο 9ο Δημοτικό
Σχολείο Κατερίνης, για να καμαρώσω τα παιδιά μου. Μα δεν χάρηκα, δεν
συγκινήθηκα απλά και μόνο με τις δραστηριότητες και τους χορούς των βλασταριών
μου. Εκείνο το απόγευμα όλοι οι μαθητές έγιναν παιδιά δικά μου. Ένιωσα τους
δασκάλους ως γονείς όλων, ως συνεργάτες μου στον αγώνα για την πρόοδο και την
προκοπή των μικρών Ελληνίδων και Ελλήνων που έψαλλαν τον ελληνικό ύμνο με
περηφάνια, με παρρησία και τόλμη. Σήκωσαν την ελληνική σημαία καμαρωτά, χωρίς
φόβο και πάθος. Την άφησαν να κυματίζει με αγνότητα και σεβασμό, αλλά και με το
σθένος των ηρώων του ’21.