Όταν σε προδίδουν τα πρότυπα. Του Γιάννη Τσαπουρνιώτη

«Δεν έχω πλέον από πού να πιαστώ».

«Δεν εμπιστεύομαι πια κανέναν».

«Αφού χάλασες κι εσύ δεν έχω άλλα στηρίγματα».

«Βασίστηκα σε αρχές που κατέρρευσαν και βρίσκομαι σε αδιέξοδο».

Στην καθημερινότητα μας έχουμε πλείστα ανάλογα παραδείγματα ανθρώπων που προδόθηκαν και απογοητεύτηκαν από πρόσωπα και θεσμούς που πρέσβευαν αξίες και ιδανικά.

Στην Ελλάδα της ηθικής και συνάμα της οικονομικής κρίσης ο όρος προδοσία χαρακτηρίζει κάθε μικρή και μεγάλη βαθμίδα του δημόσιου βίου. Σαν να έχει καταβάλλει μια βαριά ίωση ολόκληρη την κοινωνία που φαντάζει αδύναμη κι αναίσθητη να αντισταθεί και να κρατήσει τις ισορροπίες.

Τόση, μα τόση άρρωστη και μιαρή πραγματικότητα δεν φανταζόμουν ποτέ.

Το σχολείο της συγκίνησης και της ελπίδας. Του Γιάννη Τσαπουρνιώτη.

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, στα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης εκτυλίσσονται εικόνες με καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία των μαθητών.

Από τη μια έχουμε τις απολυτήριες εξετάσεις στα Γυμνάσια και τα Λύκεια και από την άλλη την αποκορύφωση της έντασης, της πίεσης και του άγχους με τις πανελλήνιες. Η αγωνία και η αναμονή για μια θέση στο πανεπιστήμιο συνοδεύει το σκληρό μαραθώνιο γονέων και μαθητών που αναμένουν την ευόδωση των μακροχρόνιων μελετών, των θυσιών, των κόπων, των προσευχών, των σκληρών προϋπολογισμών και εξόδων,  των δυσβάσταχτων υποχρεώσεων και αναγκών.

Στα Δημοτικά το κλείσιμο της χρονιάς με τις εορταστικές τελετές έχει τη δική του συμβολική αξία και σημασία για την εκπαίδευση, την ζωή και την κοινωνία.

Σε μια τέτοια γιορτή παραβρέθηκα κι εγώ, στο 9ο Δημοτικό Σχολείο Κατερίνης, για να καμαρώσω τα παιδιά μου. Μα δεν χάρηκα, δεν συγκινήθηκα απλά και μόνο με τις δραστηριότητες και τους χορούς των βλασταριών μου. Εκείνο το απόγευμα όλοι οι μαθητές έγιναν παιδιά δικά μου. Ένιωσα τους δασκάλους ως γονείς όλων, ως συνεργάτες μου στον αγώνα για την πρόοδο και την προκοπή των μικρών Ελληνίδων και Ελλήνων που έψαλλαν τον ελληνικό ύμνο με περηφάνια, με παρρησία και τόλμη. Σήκωσαν την ελληνική σημαία καμαρωτά, χωρίς φόβο και πάθος. Την άφησαν να κυματίζει με αγνότητα και σεβασμό, αλλά και με το σθένος των ηρώων του ’21.

Από τον «Γκρεγκ Κάλας» του Σταύρου Λάβδα στο «Ναι ή Όχι» του Γιώργου Λιόντα

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΠΙΕΡΙΚΟΥ (Σ.Φ.Ι.Π.)

Η Εθελοντική Ομάδα Δράσης Νομού Πιερίας πιστή και συνεπής στις δεσμεύσεις και στις πράξεις της διεξήγαγε και φέτος, με μεγάλη συμμετοχή και απόλυτη επιτυχία, τον 2ο Ηλεκτρονικό Διαγωνισμό Διηγήματος.

Πριν από ένα χρόνο το 3ο Βραβείο του διαγωνισμού απονεμήθηκε στον Σταύρο Λάβδα για το διήγημα με τον τίτλο «Γκρεγκ Κάλας». Διαβάζοντας το συγκεκριμένο διήγημα ανακάλυψα ένα σπουδαίο συγγραφέα, ένα φίλο του Πιερικού από το ένδοξο παρελθόν του συλλόγου, που μέσα από ένα κείμενο δόξαζε με την γλυκιά πένα του τους ποδοσφαιρικούς γίγαντες της σπουδαίας ομάδας της δεκαετίας του ’60.

ΣΦΚ ΠΙΕΡΙΚΟΣ ΑΡΧΕΛΑΟΣ – Το μπάσκετ δείχνει το δρόμο

 
Γράφει ο Γιάννης Τσαπουρνιώτης

Για μια ακόμη χρονιά το μπάσκετ του Πιερικού Αρχέλαου προσφέρει χαρές στην Κατερίνη και στέλνει μηνύματα προόδου και αισιοδοξίας.

Σε μια βαριά άρρωστη χώρα, σε έναν αθλητισμό που βάλλεται από την βία, τη διαφθορά, τις διώξεις για στημένα παιχνίδια και ταλανίζεται με σκηνές δυσάρεστες, άσχετες με το ευ αγωνίζεσθαι, υπάρχουν και κάποιοι που εργάζονται αθόρυβα για την διάδοση του αθλητικού ιδεώδες μέσα από το μπάσκετ.

Χωρίς διθυράμβους, τυμπανοκρουσίες και παχυλές  υποσχέσεις, αλλά με μεράκι, ρομαντισμό και συνέπεια οι άνθρωποι του Πιερικού Αρχέλαου αποδεικνύουν καθημερινά ότι αγαπούν τον αθλητισμό και με αξιοπρέπεια βαδίζουν μπροστά.

Η στήριξη από τους αρμόδιους φορείς ανύπαρκτη.

Η δύναμη της συγνώμης του Τσαπουρνιώτη Γιάννη.

Διανύουμε την πιο σημαντική περίοδο της Ορθόδοξης Χριστιανικής Παράδοσης. Την προετοιμασία των πιστών για την έλευση του Πάσχα, μέσα από νηστεία, προσευχή και μετάνοια μπορεί κανείς να την παρομοιάσει με την πορεία του Χριστού στο Γολγοθά, στην Σταύρωση και την Ανάσταση του.

Έχοντας ως πρότυπο, ως διδαχή και συνέχεια το δρόμο που δίδαξε ο Ιησούς μέσα από τα πάθη, τα ραπίσματα, την ατίμωση και ταυτόχρονα την υπομονή, την επιμονή, την πίστη, ακολουθούμε κι εμείς οι θνητοί, οι αμαρτωλοί και φθαρτοί αυτές τις συμβολικές αξίες της μεγάλης εορτής της ανθρωπότητας.

Το ράπισμα και η ανεξικακία. Του Γιάννη Τσαπουρνιώτη.

Κάθε λόγος και έργο του Κυρίου, εδώ και αιώνες, έχει τη δική του συμβολική αξία και σημασία για την ζωή μας.

Η ευαγγελική περικοπή στο ευαγγέλιο του Ματθαίου, 5:39, «όστις σε ραπίζει εις την δεξιάν σιαγόνα σου, στρέψον αυτω και την άλλην», δηλαδή «όποιος σε χαστουκίζει στο δεξιό σου μάγουλο, γύρισε του και το άλλο», έχει ξεχωριστή ερμηνεία ειδικά για τα δύσκολα χρόνια που βιώνει ο καθένας μας.

Τι χαρακτηρισμό μπορεί να αποδώσεις σε συνανθρώπους σου όταν τους επισκέπτεσαι στον χώρο τους, τους καλημερίζεις, τους ζητάς με ευγένεια τα αυτονόητα και εισπράττεις αδιαφορία, απαξίωση και επιθετικότητα δίχως να ευθύνεσαι ο ίδιος για ότι προκάλεσε την έξαρση τους.