Διανύουμε την πιο σημαντική
περίοδο της Ορθόδοξης Χριστιανικής Παράδοσης. Την προετοιμασία των πιστών για
την έλευση του Πάσχα, μέσα από νηστεία, προσευχή και μετάνοια μπορεί κανείς να
την παρομοιάσει με την πορεία του Χριστού στο Γολγοθά, στην Σταύρωση και την
Ανάσταση του.
Έχοντας ως πρότυπο, ως διδαχή
και συνέχεια το δρόμο που δίδαξε ο Ιησούς μέσα από τα πάθη, τα ραπίσματα, την
ατίμωση και ταυτόχρονα την υπομονή, την επιμονή, την πίστη, ακολουθούμε κι
εμείς οι θνητοί, οι αμαρτωλοί και φθαρτοί αυτές τις συμβολικές αξίες της
μεγάλης εορτής της ανθρωπότητας.
Σε καμιά περίπτωση βέβαια δεν
μπορείς να συγκρίνεις και να αντιπαραβάλεις τα πάθη του Μεσσία με τον σημερινό αγώνα του κάθε χριστιανού που
οδεύει προς την Λαμπρή. Και σήμερα βέβαια ο καθένας μας δοκιμάζεται από τους
πειρασμούς της καθημερινότητας, ταλαιπωρείται από την σκληρότητα και την
απάθεια των Φαρισαίων, λοιδορείται από την αδιαφορία των αναίσθητων, ταπεινώνεται
από την άδικη μεταχείριση των αρχόντων του.
Εδώ όμως ο αληθινός
χριστιανός πρέπει να φανεί δυνατός. Στα δύσκολα θα πρέπει να ακολουθεί
απαράμιλλα την ζωή του Χριστού. Όταν τον «φτύνουν», όταν τον χλευάζουν, όταν
τον προσβάλλουν και τον αδικούν πρέπει να διατηρεί την ψυχραιμία του και να
ορθώνει το ανάστημα του Ορθόδοξου Χριστιανού που συγχωράει, μετανοεί, αγαπά και
συμβουλεύει.
Μα είναι λογικό κάποιος να σε
ραπίζει, να σε εξευτελίζει, να σε αδικεί κατάφορα κι εσύ να τον συγχωράς, να
τον αγαπάς και να επιχειρείς να του υποδείξεις την αλήθεια που διδάχτηκες από
την Αγία Γραφή; Είναι το εύλογο ερώτημα που θα μας απευθύνουν πολλοί παίρνοντας
αφορμή από την ανθρώπινη ζούγκλα που βιώνουμε στην κοινωνία μας.
Δεν ξέρω όμως ποιο άλλο νόημα
μπορεί να έχει η συγνώμη. Ποια να είναι η αξία της γνήσιας μετάνοιας. Ποιος να
είναι ο σκοπός της ταπείνωσης.
Όταν δεν υπερβείς τα
ανθρώπινα όρια, όταν δεν τολμήσεις την υπέρβαση μέσα σου, όταν δεν ανατρέψεις
τα φράγματα του εγωισμού και της πλεονεξίας, τότε ποια είναι η αξία της
προσευχής, της νηστείας και της θείας κοινωνίας;
Προσεύχομαι, νηστεύω και
κοινωνώ χωρίς να ζητάω συγνώμη, χωρίς να συγχωράω; Και ποιος είμαι εγώ που
διαθέτω τέτοια δύναμη για να φτάνω με έπαρση μπροστά στο μυστήριο της θείας
ευχαριστίας δίχως να λέω καλημέρα με τον συνάνθρωπο μου, χωρίς να συμπαθώ αυτόν
που πονά και υποφέρει.
Όταν ο Παντοδύναμος συγχωράει
είναι αδιανόητο τα δημιουργήματα του, εμείς οι μικροί να μένουμε αμετανόητοι
στα πάθη μας και να μην ζητάμε μια ειλικρινή συγνώμη για τα λάθη που κυριεύουν
την καθημερινότητα μας.
Η δύναμη να συγχωράς και να
ζητάς συγνώμη δεν μπορεί να συγκριθεί με καμιά επαγγελματική επιτυχία, με καμιά
οικονομική ανάπτυξη, με καμιά τραπεζική συναλλαγή, με καμιά δανειακή σύμβαση
μεταξύ των κρατών, με κανένα υποκριτικό συμβιβασμό, με καμιά διπλωματική
προσπάθεια ανασύστασης του ελληνικού κράτους.
Αν σε όλη μας τη ζωή δεν
ακολουθούμε πιστά τα διδάγματα της σαρακοστής, δεν θα διαθέτουμε την δύναμη να
συγχωρούμε και να ζητάμε συγνώμη, θα αγνοούμε την μετάνοια και την ταπείνωση
και θα ακολουθούμε τα πάθη και τα λάθη που οδήγησαν την κοινωνία μας στην
σημερινή, άθλια εικόνα.
Πριν ευχηθούμε Καλή Ανάσταση
και Καλό Πάσχα ας τολμήσουμε να συγχωρήσουμε για να συγχωρηθούμε.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης