«Δεν έχω πλέον από πού να
πιαστώ».
«Δεν εμπιστεύομαι πια κανέναν».
«Αφού χάλασες κι εσύ δεν έχω άλλα
στηρίγματα».
«Βασίστηκα σε αρχές που
κατέρρευσαν και βρίσκομαι σε αδιέξοδο».
Στην καθημερινότητα μας έχουμε
πλείστα ανάλογα παραδείγματα ανθρώπων που προδόθηκαν και απογοητεύτηκαν από
πρόσωπα και θεσμούς που πρέσβευαν αξίες και ιδανικά.
Στην Ελλάδα της ηθικής και συνάμα
της οικονομικής κρίσης ο όρος προδοσία χαρακτηρίζει κάθε μικρή και μεγάλη
βαθμίδα του δημόσιου βίου. Σαν να έχει καταβάλλει μια βαριά ίωση ολόκληρη την
κοινωνία που φαντάζει αδύναμη κι αναίσθητη να αντισταθεί και να κρατήσει τις
ισορροπίες.
Τόση, μα τόση άρρωστη και μιαρή
πραγματικότητα δεν φανταζόμουν ποτέ.
Αν στο παρελθόν είχαμε διδαχτεί
το σεβασμό, την συνέπεια, την τάξη, την ισότητα και την ομόνοια, τώρα αυτοί που
μας γαλούχησαν και υπήρξαν τα απαράβατα πρότυπα μας, έχουν ακυρώσει τα ίδια
τους τα πιστεύω. Ίσως κι αυτοί να έχουν ξεγελαστεί, να έχουν παραπλανηθεί από
την πονηριά, την σκληρότητα και ψυχρότητα των ημερών. Όμως τέτοιο βαθμό παρακμής αδυνατεί να
χωρέσει ο ανθρώπινος νους.
Φτάνεις συχνά στο σημείο κι
αναρωτιέσαι που πάμε; Πως καθίσταται δυνατό αυτοί που μας έμαθαν να ελέγχουμε
την συμπεριφορά μας, να ξεχωρίζουμε το άσπρο από το μαύρο, οι ίδιοι να μαυρίζουν
απαθέστατα την καρδιά μας.
Ηγέτες, εκπρόσωποι ιστορικών
συμβόλων και αρχών έχουν υποπέσει σε ολισθήματα αγνοώντας την παράδοση και την
κληρονομιά ολόκληρου έθνους.
Την ίδια πορεία διαβήκανε και
πολλοί απλοί πολίτες παρασυρμένοι από τους πειρασμούς της σύγχρονης και
«εξελιγμένης» κοινωνίας, χλευάζοντας ειρωνικά έναν ξεπερασμένο ρομαντικό, με το
απαξιωτικό ρητό: «τόσο πίσω έχεις μείνει εσύ;».
Άνθρωποι είμαστε φθαρτοί και θα
υποπέσουμε σε λάθη και αμαρτίες. Μα εδώ έχει ριζώσει και η αμετανοησία. Κανείς
δεν παραδέχεται τα παραπτώματα του. Κανείς δεν κάνει λίγο πίσω. Κανείς δεν
μετανοεί.
Μια ειλικρινή, δημόσια μεταμέλεια
δεν θα τσαλακώσει τον εγωισμό μας. Αντίθετα θα αποτελέσει παράδειγμα
συμμόρφωσης και αποφυγής των αποτυχημένων χειρισμών του παρελθόντος.
Ακόμη και τα πρότυπα πρέπει να
μετανοούν. Δεν είναι υποτιμητικό.
Εδώ όμως έχουμε πλήρη κατάρρευση των
αξιών.
Τι πρότυπα να αποκομίσει ένας
νέος άνθρωπος όταν βλέπει την πατρίδα του να επιχειρεί την επιβίωση συνάπτοντας
για δεκαετίες δάνεια για να ξοφλήσει τα προηγούμενα;
Όταν όλοι έχουμε βαλτώσει μέσα
στα γήινα κολαστήρια του πάθους και του μίσους απόμεινε κανείς αγνός και
ταπεινός να μας βγάλει ξανά στην επιφάνεια;
Που να εναποθέσεις τις ελπίδες
σου σε αυτόν τον μάταιο κόσμο όταν όλοι έχουν ξεφύγει από τα λογικά τους; Τι
κόσμο παραδίδουμε στα αθώα τέκνα μας;
Όταν σε προδίδουν τα πρότυπα που
εμπιστεύτηκες μια ζωή, να μην αισθάνεσαι μόνος. Δώσε τον αγώνα σου. Μείνε
σταθερός, πιστός στις θέσεις σου. Μη γκρεμίζεις τα θεμέλια με τα οποία έχτισες
και οχύρωσες το χαρακτήρα σου.
Ζητώ λοιπόν κι εγώ συγνώμη,
προσεύχομαι για όποιον με πρόδωσε, κάνω τον σταυρό μου και ελπίζω μόνο σε έναν. Στον Ύψιστο.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
