Κάθε
λόγος και έργο του Κυρίου, εδώ και αιώνες, έχει τη δική του συμβολική αξία και
σημασία για την ζωή μας.
Η
ευαγγελική περικοπή στο ευαγγέλιο του Ματθαίου, 5:39, «όστις σε ραπίζει εις την
δεξιάν σιαγόνα σου, στρέψον αυτω και την άλλην», δηλαδή «όποιος σε χαστουκίζει
στο δεξιό σου μάγουλο, γύρισε του και το άλλο», έχει ξεχωριστή ερμηνεία ειδικά
για τα δύσκολα χρόνια που βιώνει ο καθένας μας.
Τι
χαρακτηρισμό μπορεί να αποδώσεις σε συνανθρώπους σου όταν τους επισκέπτεσαι
στον χώρο τους, τους καλημερίζεις, τους ζητάς με ευγένεια τα αυτονόητα και
εισπράττεις αδιαφορία, απαξίωση και επιθετικότητα δίχως να ευθύνεσαι ο ίδιος
για ότι προκάλεσε την έξαρση τους.
Άπειρες
στιγμές συλλαμβάνω τον εαυτό μου να θέλει να αντισταθεί, να υπερισχύσει, να
προβάλλει το εγώ και να εκμηδενίσει τον «αντίπαλο». Και ευτυχώς, ακόμη πιο
συχνά διαπιστώνω ότι πράττω λάθος, ότι θα πληγώσω και θα πληγωθώ, γι αυτό
μετανιώνω και ζητώ συγχώρεση. Συνειδητοποιώ πλέον ότι μια προσβολή, μια επίθεση
δίκαιη ή άδικη δεν θα πρέπει να γίνεται η αφορμή για πρόκληση μίσους,
εχθρότητας και αλλοφροσύνης.
Όταν
δέχεσαι κυριολεκτικά ή μεταφορικά το «χαστούκι» πρέπει και οφείλεις να
αμυνθείς. Δεν θα καθίσεις ήσυχος να τις «φας». Η προτροπή -γύρισε και το άλλο
μάγουλο- δεν σημαίνει την απραξία, την πλήρη παράδοση στις ορέξεις του
εγωιστικού παραληρήματος του καθένα.
Δεν
απαιτείται σωματική δύναμη για να αμυνθούμε. Η δύναμη πηγάζει από μέσα, από την
καρδιά. Αυτήν πρέπει να ενεργοποιήσουμε τη δεδομένη στιγμή για να δράσουμε
συνετά. Η ήρεμη έκφραση του προσώπου μας και η ενδεδειγμένη επιχειρηματολογία
αποτυπώνονται στο αριστερό μάγουλο μας και απορρέουν από τον καθαρό νου. Η
σκληρότητα μας πρέπει να επικεντρώνεται στην καλλιέργεια και στη διάδοση της
αρετής.
Μα
είναι δυνατόν να σε λοιδορούν, να σε συκοφαντούν κι εσύ να παραμένεις ατάραχος
και με γλυκόλογα και μπλα-μπλα να δικαιωθείς και να αποφύγεις τα χειρότερα;
Εύκολο
ίσως και λογικό φαντάζει να επιτεθούμε κι εμείς γιατί θα μας θεωρήσουν
αδύναμους και μαλθακούς. Μα η σωματική ρώμη, η νευρικότητα και η αθυροστομία ρίχνει
λάδι στη φωτιά και δεν προσπαθεί να τη καταπραΰνει, να τη σβήσει για να φυτέψει
ομόνοια και ανθρωπιά.
Πόσο
δύσκολο όμως είναι και να νικήσουμε τον εγωισμό μας, να υποχωρήσουμε, να
συμβιβαστούμε σε λογικά περιθώρια. Κάθε σκαλί που ανεβαίνουμε καθημερινά
μοιάζει με Γολγοθά, με μια διδακτική
δοκιμασία που έχει θεόσταλτα χαρακτηριστικά. Στην ανθρώπινη ζούγκλα που
οικοδομήσαμε απαιτούνται τεράστια αποθέματα ψυχικών δυνάμεων για να αντέχουμε
και να ξεπερνούμε με επιτυχία τα χτυπήματα.
Αν
σε κάθε ράπισμα που δεχόμαστε παραμένουμε απαθείς ή οδηγούμαστε σε πόλεμο, τότε
ο βίος μας θα είναι πλημμυρισμένος με μίση, πάθη και εχθρούς.
Πιο
κάτω από το αριστερό μας μάγουλο, εκεί στα αριστερά σωθικά μας, στεγάζεται η
ταλαιπωρημένη καρδιά που καλό θα είναι να μαλακώσει λίγο, να διώξει την κακία
που αποθηκεύει μέσα της.
Νικητής
στη ζωή δεν είναι αυτός που θα μας «χτυπήσει» και θα πονέσουμε.
Νικητής
είναι αυτός που στην μάχη γαληνεύει χωρίς να καταθέτει τα όπλα, αρκεί αυτά να
μην σκοτώνουν το σώμα αλλά να μαλακώνουν την ψυχή του αδελφού μας και με πνεύμα
ανεξικακίας να ειρηνεύουν την κοινωνία μας.
Γιάννης
Τσαπουρνιώτης
