Δεν είναι λίγες οι στιγμές στην ζωή μας κατά την οποία
αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε εγκλωβισμένοι σε υποχρεώσεις, έγνοιες και
προβλήματα που μας καθηλώνουν, περιορίζουν την ελευθερία μας και δεν μας
επιτρέπουν να διακρίνουμε τις αληθινές αξίες και προτεραιότητες.
Μια τέτοια αξία, ένα λαχείο ζωής μου έλαχε και μένα όταν, εκ
Θεού, γνώρισα το 1987 στο πανεπιστήμιο, τον αλησμόνητο φίλο μου, τον Βαγγέλη.
Έχουν περάσει πάνω από δυο χρόνια από την ημέρα που έφυγε
από κοντά μας. Το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε, σε συνδυασμό και με την
απώλεια της μητέρας μου, με έκανε να αισθανθώ φτωχός και ταυτόχρονα πλούσιος.
Φτωχός γιατί έχασα ένα σπουδαίο άνθρωπο, ένα δυνατό στήριγμα, έναν ΦΙΛΟ.
Πλούσιος γιατί φόρτωσα μέσα μου ιδανικά που αγνοούσα και ήταν αναγκαία για να
με κρατήσουν όρθιο.


























