Άπειρες στιγμές στην ζωή μου συλλαμβάνω τον εαυτό μου να
εκτελεί μια «καλή» πράξη και να προβληματίζομαι για το κίνητρο που με οδήγησε
σε αυτή.
Ήταν μια αυθόρμητη ενέργεια που έβγαινε από καρδιάς και δεν
αποσκοπούσε σε κέρδος; Ήταν μια πράξη φόβου για να αποφύγω τα χειρότερα; Ήταν
ένα τέχνασμα για να κερδίσω υλικά αγαθά ή συμπάθεια; Ίσως ένα κόλπο για να
καρπωθώ το επίθετο του ενάρετου και φιλεύσπλαχνου; Μήπως γιατί έτσι συμβουλεύουν
οι γραφές στη θρησκεία μου; Μήπως έκανα και κάνω το καλό γιατί έτσι πρέπει, από
μια μηχανική συνήθεια που δεν συνειδητοποιεί το βαθύτερο νόημα μιας σωστής
πράξης; Ή σε τελική ανάλυση ακολουθώ το ρητό «κάνε το καλό και ρίχτο στο
γιαλό», που όχι σπάνια συνοδεύει πολλές καθημερινές μας ενέργειες;