Ήμουν μικρό παιδί, αρχές δεκαετίας ΄80, όταν είχα την τύχη
να επισκεφτώ τις εγκαταστάσεις του ΨΝΠΟ, εκεί στο πανέμορφο δάσος της Πέτρας. Ο
αδερφός της συγχωρεμένης μητέρας μου, που εργαζόταν εκεί, με ξενάγησε στο χώρο
καθησυχάζοντας το φόβο μου για τους ασθενείς που φιλοξενούνταν.
«Μη τους φοβάσαι, είναι κι αυτοί άνθρωποι, έχουν τα δικά
τους προβλήματα». Πόσο δίκιο είχε. Οι «τρελοί» δεν βρίσκονται σε ιδρύματα.
Είναι ανάμεσα μας.
Δεν ήμουν ώριμος για να αντιληφθώ την σπουδαιότητα του
χώρου, την μεγάλη του ιστορική αξία και διαδρομή. Έμαθα πως, εδώ και πολλούς
αιώνες πριν, στεγαζόταν στο χώρο μια σπουδαία μονή, η μονή της Πέτρας. Διάβασα
πως το μοναστήρι συνέβαλε αποφασιστικά στην πνευματική ανύψωση των Ελλήνων και
η επισκοπή της Πέτρας εμφανίζεται κατά το 10ο αιώνα.