 |
| Φωτεινή Μπόχτη |
Με αφορμή την ανάρτηση για την ( Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας) εδώ: http://pierikialithia.blogspot.gr/2015/04/blog-post_574.html
Η δική μου εμπειρία περί
εθελοντισμού ξεκίνησε ίσως από την στιγμή που περπάτησα, ίσως και νωρίτερα...
Η γιαγιά μου -που με μεγάλωσε
εκεί πάνω στην λατρεμένη Κορύτιανη-, είχε μια μάνα ( την βάβω-Λένω ) η οποία
φόραγε κάτι φαρδιά μακριά κατάμαυρα ρούχα και είχε και την πλουμιστή ηπειρώτικη
ποδιά με τις μεγάλες τσέπες που την γέμιζε με καραμέλες και μπισκοτάκια...
Η κόρη της ( η γιαγιά μου)
είχε παντρευτεί στο ίδιο χωριό, καμιά 800αριά μέτρα μακρύτερα και είχαν
καθημερινή επικοινωνία..
Έπαιρνε λοιπόν η βάβω τον
δρόμο σιγά σιγά από το σπίτι της και ερχόταν να μας βρεί... κουραζόταν όμως
στην ανηφόρα κι ακούμπαγε σε μιά μεγάλη πέτρα για να ξεκουραστεί και φώναζε και
την γιαγιά μου ( της έκανε κατά κάποιον τρόπο αναπάντητη ), Βέργω της έλεγε,
μόι Βέργω...
Δεν προλάβαινε να απαντήσει
κανείς νωρίτερα από μένα, που ψιλιασμένη ότι η γνωστή τσέπη θα ήταν γεμάτη,
έτρεχα φωνάζοντας να μοιράσω την απόσταση και να φάμε ρεφενέ τα γλυκά, εκεί
πάνω στην πέτρα, όπου εγώ κατάφερα να κάνω κάτι μεγάλα σφραγίσματα και η βάβω
να τινάξει το ζάχαρο στον αέρα...
Η βάβω μου ήταν η αφορμή να
γίνω μια πρώτης τάξεως εθελόντρια, γιατί αισθανόμουν ότι έπρεπε να προσφέρω και
να δώσω κάτι κι εγώ για να την βοηθήσω έτσι γριούλα που ήταν..
Η βάβω κρύωνε πολύ και τα
ξύλα ποτέ δεν της έφταναν να γεμίσουν εκείνο το μικρό τζάκι που είχε πάντα
αναμμένο, χειμώνα καλοκαίρι, μέρα και νύχτα και που πάντα έβραζε και ένα μικρό
κακκάβι με κάτι σκληρό μέσα, πάνω στην πυροστιά του..
Κουβάλαγα ξύλα λοιπόν , σε
όλες τις μορφές...όταν τέλειωναν όλοι οι φράχτες και έπεφταν κάτω τα σύρματα,
ύστερα έκοβα σκάρπες ( ξεραμένους θάμνους ) και έκλεβα στην ανάγκη και από
σωρούς ξύλα που είχαν κόψει και είχαν ντανιάσει οι νέοι χωριάτες..
Αφού βοηθούσα την προγιαγιά
μου, στο τέλος βοηθούσα και όλους τους γέρους στο χωριό που τόχαν πάρει χαμπάρι
τι ζώο ήμουν ( και οι γέροι έπαιζαν δυνατά, είχε περισσότερους γέρους στο χωριό,
παρά πέτρες )!
Κουβάλαγα νερό, τσιγάρα από
το καφενείο, μόνο δουλειές του νοικοκυριού δεν έκανα γιατί τις συχαινόμουν...
Αργότερα, ως φοιτήτρια,
γράφτηκα σε όλες τις εθελοντικές οργανώσεις που έπεσαν στην αντίληψή μου...
Εδώ στην Κατερίνη μόλις
έφτασα, την πρώτη μέρα έψαξα να βρω την βιβλιοθήκη και ρώτησα τι εθελοντικές
οργανώσεις έχει..κανείς δεν είχε ακούσει τίποτα, βιβλιοθήκη, τι είναι η
βιβλιοθήκη, ψιτ Μήτσο έχουμε εμείς εδώ τέτοιο πράγμα? ( αργότερα έφτιαξαν μία,
θα τα πούμε άλλη φορά γιαυτό...)...
Καλά, για εθελοντικές δεν το
συζητάω .....
Η Εθελοντική Ομάδα Δράσης
Πιερίας που δημιουργήθηκε το 2007 ήταν μια βόμβα στα θεμέλια της νωθρότητας που
πολλές φορές μαστιγώνει αυτήν την πόλη..
Πολλαπλές δράσεις, σπουδαίες
και ριζοσπαστικές, που κάποιος έπρεπε να κάνει την αρχή και να τις εντάξει στις
δραστηριότητες της πόλης..
Τι να πρωτοπώ, πόσες δράσεις
δεν ξεκίνησαν μέσα από την Εθελοντική Ομάδα :
το κίνημα << χωρίς
μεσάζοντες >> που έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα με τις πατάτες που
μοίρασαν για πρώτη φορά σε τιμές χοντρικής και που αργότερα επεκτάθηκε και σε
άλλα προιόντα όπως λάδι, αλεύρι, κρεμμύδια κλπ
Να μιλήσω για την δράση
<< μιά μέρα από τον χρόνο σου για το δάσος>> όπου σε παρατηρητήρια
τα οποία είναι στημένα στην παραλία ( και ένα είναι και στο βουνό) κοιτάνε οι
εθελοντές με κυάλια τον Όλυμπο περιμετρικά, μήπως και αποτρέψουν τον κίνδυνο
πυρκαγιάς ( και το έχουν κάνει αρκετές φορές )..
Σ'αυτήν την δράση μούχουν
τύχει και πλήθος ευτράπελα, όπως μικρά μωρά τα οποία μας κοιτάνε με περιέργεια
εμάς που είμαστε πάνω στα παρατηρητήρια με τα μαγιό, που με την σειρά μας
κοιτάμε με τα κυάλια το δάσος, και φωνάζουν τους γονείς τους λέγοντας: μαμά ,
μαμά, έλα να δεις μια χαζή ναυαγωσώστρια που αντί να κοιτάει την θάλασσα,
κοιτάει το βουνό !
Σ'αυτήν την δράση πέρασα και
τις χειρότερες απογοητεύσεις, αντί οι φίλοι να με προτρέπουν να βοηθήσω κι
άλλο, αυτοί μου έλεγαν : καλά, πόσο ηλίθια είσαι που μια κυριακή που σου μένει
την αφιερώνεις σε βλακείες αντί να ξεκουραστείς και να πάμε για μπάνιο...τι
νομίζεις ότι κάνεις, άντε γειά, εμείς θα πάμε για τσίπουρα !
...και ύστερα πέρναγαν με τα
αυτοκίνητα κορνάροντας έτσι για να δω τι χάνω που κάθομαι και φυλάω το δάσος
αντί να πάω μαζί τους !
Δεν θα σταθώ στις δράσεις,
στις απογοητεύσεις θα σταθώ ..
Και αυτό δυστυχώς το κάνουν
μόνο οι άνθρωποι..ότι και να τους κάνεις, όσα και να τους δώσεις, θάρθει η
στιγμή που μέσα σου θα αναρωτηθείς αν αξίζει τον κόπο !
Όταν βλέπεις ανθρώπους που
δεν έχουν ανάγκη , να ζμπρώχνονται για να πάρουν του φτωχού το φαί, του έρμου
την πατάτα , τότε απογοητεύεσαι περισσότερα και σούρχεται να αρχίσεις να τους
ζμπρώξεις κι εσύ με την σειρά σου για να τους πετάξεις έξω !
Όταν βλέπεις κάποιους να σε
ειρωνεύονται, κάποιους που δεν έχουν προσφέρει ποτέ τους τίποτα, να ειρωνεύονται
εσένα την ώρα που δίνεις, σούρχεται να τα τινάξεις όλα στον αέρα και να πεις,
φτάνει..
Αλλά θέλω να πω κάτι, τον
εθελοντισμό δεν τον κάνω για σας τους αδιάφορους , εσείς δεν θα αλλάξετε ποτέ,
από σας δεν περιμένω τίποτα !
Τα παιδιά μου όμως κάποια στιγμή
θα θυμηθούν, θα αναρωτηθούν, θα σκεφτούν τι στο καλό έκανε η μαμά τους εκεί
πάνω στο παρατηρητήριο καλοκαιριάτικα και γύρισε σπίτι καμμένη σαν αρνάκι στην
σούβλα...
Και μην νομίζεται ότι δεν σας
βλέπουμε , και μην κάνετε το λάθος να πιστέψετε ότι δεν ξέρουμε ποιοί βοηθούν
για δικό τους όφελος και ποιοί παίρνουν χωρίς να έχουν ανάγκη..απλά όλοι όσοι
βοηθούν εθελοντικά είναι οι ίδιοι που δίνουν και στους ζητιάνους, με την λογική
ότι ένας να χρειάζεται όντως βοήθεια από τους 100 που ζητιανεύουν, τότε αξίζει
τον κόπο να το κάνεις κι ας ωφεληθούν και οι 99 που δεν το χρειάζονται....
Γιατί είπαμε, ούτε εσείς θα
αλλάξετε, αλλά ούτε κι εμείς...όσο φιλότιμες προσπάθειες κι αν κάνετε........
Φωτεινή Μπόχτη
