Ο... Πατούνης της Φωτεινής Μπόχτη.

Ο Πατούνης..

Ο παππούς μου ο Κιτσολιάμπης, γνωστός τσομπάνης εκεί ψηλά στην Κορύτιανη, είχε ένα σκυλί, τον Πατούνη....

Μεγάλο σκυλί, αρχοντικό, Ελληνικούς ποιμενικούς τους λένε σήμερα, τότε τον λέγαμε απλά τσομπανόσκυλο..

Ο Πατούνης ζούσε μαζί μας στο πέτρινο σπίτι, ήταν μέλος της οικογένειας....

το δούλευε το ψωμί του, κρατούσε ολόκληρο κοπάδι μόνος...!

Πολύ αργότερα όταν ο Πατούνης' έφυγε', ο παππούς πήρε κι ένα ακόμη σκύλο ποιμενικό,τον Νταβέλη ! Μ'εκείνον δεν είχα πολλά πολλά, δεν ζούσα τότε πλέον στο χωριό και τα καλοκαίρια δεν έφταναν για να τον αγαπήσω .

Οι Πανελλήνιες και οι μαμάδες! Της Φωτεινής Μπόχτη.

Οι ανθρωπότυποι των μαμάδων παιδιών πανελληνιομάχων, είναι πολλές και ποικίλες, αλλά πάντα ενδιαφέρουσες !

Ας δούμε με χιούμορ μερικές από αυτές!

- Κάποιες μαμάδες βέβαια από το ζόρι τους είναι ήδη 'μέσα ' και η αγωγή που παίρνουν τις έχει 'πιάσει' ,οπότε ας μιλήσουμε για τις ταλαίπωρες που είναι έξω και τρώνε τα νύχια τους από αγωνία -

Ξανθιά μάνα

Εκείνη που δεν έχει ιδέα τι είναι οι Πανελλήνιες και σε ποια μαθήματα δίνει εξετάσεις το έρμο το παιδί της !

Συνεχίζει να κάνει μανικιούρ - πεντικιούρ και να την απασχολεί σφόδρα το χρώμα του μανό που θα χρησιμοποιήσει.

ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΠΟΧΤΗ-Τα πεύκα, οι άνθρωποι και τα καναρίνια...

....Εκεί απέναντι από το σπίτι που ζω, έχει πεύκα !

Τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω πόσα πεύκα έχει να σας ενημερώσω , ποτέ δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να τα μετρήσω....

Μπλέκονται τα κλαδιά τους ανάμεσα και οι κορμοί τους ούτε που φαίνονται, ωστόσο είναι ο φυσικός τους χώρος εκεί, όλα αυτά τα πεύκα υπήρχαν εκεί πριν από μένα κι έτσι κάνω τα στραβά μάτια και τα ανέχομαι...

Ο Εθελοντισμός και πόσο πολύ προσπαθούν κάποιοι να τον παρατήσουμε....Της Φωτεινής Μπόχτη.

Φωτεινή Μπόχτη

Με αφορμή την ανάρτηση για την ( Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας) εδώ: http://pierikialithia.blogspot.gr/2015/04/blog-post_574.html

Η δική μου εμπειρία περί εθελοντισμού ξεκίνησε ίσως από την στιγμή που περπάτησα, ίσως και νωρίτερα...

Η γιαγιά μου -που με μεγάλωσε εκεί πάνω στην λατρεμένη Κορύτιανη-, είχε μια μάνα ( την βάβω-Λένω ) η οποία φόραγε κάτι φαρδιά μακριά κατάμαυρα ρούχα και είχε και την πλουμιστή ηπειρώτικη ποδιά με τις μεγάλες τσέπες που την γέμιζε με καραμέλες και μπισκοτάκια...

Η κόρη της ( η γιαγιά μου) είχε παντρευτεί στο ίδιο χωριό, καμιά 800αριά μέτρα μακρύτερα και είχαν καθημερινή επικοινωνία..

Έπαιρνε λοιπόν η βάβω τον δρόμο σιγά σιγά από το σπίτι της και ερχόταν να μας βρεί... κουραζόταν όμως στην ανηφόρα κι ακούμπαγε σε μιά μεγάλη πέτρα για να ξεκουραστεί και φώναζε και την γιαγιά μου ( της έκανε κατά κάποιον τρόπο αναπάντητη ), Βέργω της έλεγε, μόι Βέργω...

Μια πληγή ανοιχτή....Της Φωτεινής Μπόχτη.

Καθημερινά αλωνίζω την πόλη της Κατερίνης, τρέχω να προλάβω - ένας θεός ξέρει τι - και αναρωτιέμαι αν αυτά που βλέπω στους δρόμους της, τα βλέπουν και οι άλλοι...

Αν με ρωτήσετε θα πω πως όχι, η πείρα μου, μου έχει δείξει πως ο καθένας μας επιλέγει τι θα δει, και επίσης επιλέγει και πως θα το δει..

Αντικειμενική άποψη δεν υπάρχει, η ιστορία στους δρόμους της πόλης γράφεται με τον τρόπο που επιλέγει ο παρατηρητής να την γράψει, ο Ηρόδοτος μας τέλειωσε κάτι χιλιάδες χρόνια πριν...