Ο Πατούνης..
Ο παππούς μου ο Κιτσολιάμπης, γνωστός τσομπάνης εκεί ψηλά
στην Κορύτιανη, είχε ένα σκυλί, τον Πατούνη....
Μεγάλο σκυλί, αρχοντικό, Ελληνικούς ποιμενικούς τους λένε
σήμερα, τότε τον λέγαμε απλά τσομπανόσκυλο..
Ο Πατούνης ζούσε μαζί μας στο πέτρινο σπίτι, ήταν μέλος της
οικογένειας....
το δούλευε το ψωμί του, κρατούσε ολόκληρο κοπάδι μόνος...!
Πολύ αργότερα όταν ο Πατούνης' έφυγε', ο παππούς πήρε κι ένα
ακόμη σκύλο ποιμενικό,τον Νταβέλη ! Μ'εκείνον δεν είχα πολλά πολλά, δεν ζούσα
τότε πλέον στο χωριό και τα καλοκαίρια δεν έφταναν για να τον αγαπήσω .
Ρώτησα κάποτε τον παππού με απορία, τι ονόματα είναι αυτά,
οπλαρχηγών μου είπε...τέτοια λεβέντικα ονόματα αξίζουν σε σκυλιά που κρατάνε
ολόκληρα κοπάδια.. !
Από εκεί και πέρα άλλος σκύλος δεν φτούρησε στο σπίτι μας
στο χωριό,
κάποτε πήγαμε δώρο ένα λυκόσκυλο στον παππού μα το κοίταξε
υπεροπτικά,το κράτησε για λίγο και μετά από μια βδομάδα μας πήρε τηλέφωνο :
ελάτε να πάρετε το σκυλί, μας είπε...δεν κάνει.....
Με τον Πατούνη μεγαλώσαμε μαζί, μωρό εγώ κρατιόμουν από το
τρίχωμά του για να σηκωθώ να περπατήσω, του τράβαγα τα αυτιά, έβαζα τα χεράκια
μου μέσα στο στόμα του, μα πάντα με κοίταζε τρυφερά και με προστάτευε...
Ήταν όμως βαρύς σκύλος, τον τρέμαν όλοι, είχε δαγκώσει μια
φορά και μια θειά μου που δεν την χώνευε...
Το χωριό γύρω - γύρω, ήταν γεμάτο λύκους και αλεπούδες σε
αγέλες ( και σήμερα έχει ), τα βράδυα τους ακούγαμε που πλησίαζαν στο
σπίτι,πολλές φορές ο Πατούνης γάβγιζε και τους έδιωχνε πριν πλησιάσουν, άλλες
φορές τάβαζε μαζί τους....καμιά φορά δεν έχασε...
Κάποια άνοιξη( ήμουν 6 χρονών ),τότε που γεννιούνται τα
αρνιά,με πήρε ένα βράδυ ο παππούς στην στάνη πάνω στο βουνό, έπρεπε να τα
προστατεύσουν τα αρνιά στον 'τσάρκο' μέχρι να μεγαλώσουν λιγάκι .
Εκείνο το βράδυ κοιμηθήκαμε όλοι μαζί στην καλύβα...σκοτάδι
πίσσα.. κάποια στιγμή ακούστηκαν ουρλιαχτά λύκων και γαυγίσματα...ο παππούς
πετάχτηκε έξω ! μη φοβάσαι, μου είπε η γιαγιά, 'έπεσαν ' λύκοι, αλλά ο Πατούνης
θα τους διώξει....
Μάχη έγινε εκεί έξω, οι φωνές τους ακούγονταν όλο το βράδυ,
ο παππούς προσπαθούσε με φωνές και χτυπήματα να βοηθήσει...
το πρωί ήταν όλα στην θέση τους, απώλεια καμία...ο Πατούνης
μόνο γεμάτος αίματα έγλυφε μισοπεθαμένος τις πληγές του....τον έβαλε ο παππούς
στο μουλάρι πάνω, μπροστά τα πρόβατα και τα αρνιά και γυρίσαμε στο σπίτι...
Όταν έγινα 10 χρονών , με πήραν μαζί τους οι γονείς μου στν
πόλη, σ'ενα σπίτι με σαλόνια και τηλέφωνα...
Εγώ που πυροβόλαγα με τον Ράκια κοτσύφια με το αεροβόλο,
έμαθα να παίζω και τέννις !!
Τέρμα το χωριό, τέρμα και ο Πατούνης...τον έβλεπα καμιά φορά
στον ύπνο μου...ακόμη τον βλέπω....
όταν 'έφυγε ' δεν μου το είπανε.....
