Κανένα πολιτικό κόμμα σε αυτήν την προεκλογική περίοδο, αλλά
ούτε και στις προηγούμενες δεν αναφέρεται πλέον σε θέματα εξωτερικής πολιτικής
και εθνικής αμύνης.
Παρακολουθούμε ατέλειωτες συζητήσεις και μονομαχίες που
ξεκινάνε με το μνημόνιο και τελειώνουν με το μνημόνιο…
Κανείς πλέον δεν αναφέρει τι θα γίνει με το θέμα των Σκοπίων,
με το Αιγαίο, με το Κυπριακό, το Κόσοβο και όλα τα καυτά θέματα της εξωτερικής μας
πολιτικής.
Στη γείτονα Αλβανία, καταστρέφουν εκκλησίες μας, διώκουν τους
συμπατριώτες μας, και η μόνη αντίδραση της Ελληνικής Κυβέρνησης είναι ένα
αφηρημένο δελτίο τύπου που το πιο πιθανό είναι να έχει γράψει κάποιος τυχάρπαστος
υπάλληλος του υπουργείου εξωτερικών…
Η χώρα μας είναι εντελώς απών από τις διαπραγματεύσεις Κύπρου
και ψευδοκράτους, και η μοναδική μας συμβολή στην διαπραγμάτευση είναι η «διαχρονική»
καραμέλα μας, ότι στηρίζουμε τους αδερφούς μας Κύπριους…
Ο υπουργός εξωτερικών κ. Κοτζιάς πηγαίνει στο Κόσοβο ( αφού
πρώτα πήγε στην Τουρκία και τραγουδούσε με τους Τούρκους ειρηνικά τραγούδια
στην διάσκεψη του ΝΑΤΟ…) και υπόσχεται αναγνώριση, χωρίς να έχει συζητήσει με τα
υπόλοιπα κόμματα…
Έτσι βλέπουμε μια εξωτερική πολιτική που είτε θα είμαστε
εντελώς απών ή θα στρουθοκαμηλίζουμε μεταθέτοντας τα καυτά θέματα στο… άγνωστο
μέλλον.
Ενώ την ίδια στιγμή οι «άσπονδοι» φίλοι μας μεθοδικά και με
στρατηγική εντείνουν τις διεκδικήσεις τους εναντίον μας.
Τα μόνα που ακούγονται στις τηλεοπτικές αναμετρήσεις πολιτικών,
και στις συνεντεύξεις είναι ποιος θα είναι καλύτερος διαχειριστής των μνημονίων,
το ποιος φταίει περισσότερο χωρίς κανείς να σκύβει πάνω από τα πραγματικά προβλήματα
της χώρας.
Προβλήματα που συσσωρεύονται και κάποια στιγμή θα τα βρούμε
μπροστά μας, χωρίς πλέον την δυνατότητα να κάνουμε κάτι.
Έτσι παράλληλα μαζί με την τραγωδία των μνημονίων, βιώνουμε
και μια εθνική καταστροφή σαν χώρα, σβήνοντας κόκκινες γραμμές, και καταπατώντας
αξίες και ιδανικά…
Η πολιτική απατεωνιά και καιροσκοπισμός αυτών που μας κυβέρνησαν
και κυβερνούν, οδηγούν την χώρα στον γκρεμό, και το χειρότερο από όλα είναι ότι
δεν υπάρχει κάτι για να σταματήσει αυτόν τον κατήφορο.
Εκτός μόνο και αν ο λαός κάποια στιγμή ξυπνήσει από τον λήθαργο
που βρίσκεται εδώ και δεκαετίες, και απαιτήσει να ακουστεί η φωνή του…
Μπορεί να γίνει αυτό;
Θα μπορέσει αυτός ο λαός κάποια στιγμή να αφυπνιστεί και να
σηκώσει κεφάλι;
Γιατί η εθνική καταστροφή της χώρας δεν είναι τόσο μακριά όσο
κάποιοι νομίζουν ή θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε…
Για να γίνουν όλα αυτά, φυσικά εκτός από τους πολίτες θα πρέπει
να βρεθούν και πολιτικοί που αγαπάνε την χώρα…
Υπάρχουν;
Πρώτο βήμα για να ξανακερδίσουμε την εθνική μας υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, είναι να πετάξουμε τα μνημόνια στον κάλαθο των αχρήστων και να
στείλουμε στα σπίτια τους όσους μας οδήγησαν σε αυτά.
Και είναι πολλοί αυτοί…
Μετά μπορούμε να κάτσουμε όλοι μαζί και να συζητήσουμε για
την πατρίδα μας.
Εθνική και υπερήφανη εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει
όσο είμαστε μέσα σε μνημόνια και δεχόμαστε εντολές από ξένα κέντρα αποφάσεων
που λειτουργούν αποκλειστικά με γνώμονα τα συμφέροντα τρίτων…
Ας σκεφτούμε επιτέλους και λίγο με το συναίσθημα και την
καρδιά μας. Και να μην μας νοιάζει μόνο τι θα μπει στην τσέπη μας…
Κανταρτζής Μιχάλης.
