Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Βαρέθηκα να ακούω τη λέξη «πρέπει». Με πιάνει αλλεργία όταν αυτοί που παίρνουν αποφάσεις, αντί να κάνουν κάτι και να δώσουν λύση στα προβλήματα, κάνουν μόνο διαπιστώσεις. Για παράδειγμα:
• «Η κατάσταση με τους πρόσφυγες είναι απάνθρωπη και απαράδεκτη. Πρέπει να πάρουμε μέτρα…». • «Οι συνταξιούχοι δεν αντέχουν άλλο, πρέπει να τους προστατεύσουμε και να θωρακίσουμε τα ασφαλιστικά τους ταμεία…». • «Είναι εγκληματικό τα παιδιά μας να ξενιτεύονται…». • «Πρέπει κάποτε ο ελληνικός λαός να μάθει την αλήθεια…». • «Πρέπει να πάψει το ρουσφέτι…» . • «Πρέπει να μειωθούν τα προνόμια και ο αριθμός των υπαλλήλων της βουλής…». • «Πρέπει να γίνει το Εθνικό Κτηματολόγιο…». • «Πρέπει άμεσα να χυθεί άπλετο φως σ’ αυτό το προκλητικό σκάνδαλο. Η δικαιοσύνη πρέπει να λάμψει και να αποδίδεται σε ταχύτατο χρόνο…». • «Προτεραιότητα μας είναι η ανάπτυξη, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι αγρότες…».
Μας δουλεύουν, όχι μόνον οι δικοί μας, αλλά και οι ξένοι:
• «Στο κυπριακό πρόβλημα πρέπει να βρεθεί μια δίκαιη και βιώσιμη λύση…». • «Τα μάρμαρα του Παρθενώνα πρέπει να επιστραφούν στην Ελλάδα…». • «Τα μνημόνια δεν λύνουν το ελληνικό πρόβλημα, αλλά το επιδεινώνουν. Το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Ο ελληνικός λαός υποφέρει επτά χρόνια, δεν αντέχει άλλο, πρέπει το χρέος να κουρευτεί…».
Μέχρι πριν από μερικά χρόνια οι πολιτικοί μας, προκειμένου να μας εξαπατήσουν και να πάρουν την ψήφο μας, χρησιμοποιούσαν μια πονηρή και απατηλή λέξη, το περίφημο «ΘΑ».
• «Θα πατάξουμε τη φοροδιαφυγή…». • «Το τέρας της γραφειοκρατίας είναι απαράδεκτο, μόλις το κόμμα μας έλθει στην εξουσία θα καταργήσουμε αυτήν την νοσηρή κατάσταση…». • «Θα μειώσουμε τους φόρους…». • «Θα αυξήσουμε τις συντάξεις…». • «Θα φέρουμε επενδύσεις και θα δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας…».
Τώρα όμως που τους πήραμε χαμπάρι, άλλαξαν βιολί και χρησιμοποιούν μια άλλη λέξη, πιο πονηρή και πιο παραπλανητική. Τη λέξη «πρέπει».
Όταν ακούω κάποιον πολιτικό από αυτούς που μας κυβέρνησαν, κι από αυτούς που μας κυβερνούν σήμερα, να λέει «πρέπει», αμέσως καταλαβαίνω ότι λέει ψέματα και ότι στην πραγματικότητα δεν πρόκειται να κάνει αυτά που λέει, απλούστατα διότι οι πολιτικοί δεν είναι για να κάνουν διαπιστώσεις – όπως κάνουν παραπλανητικά όταν λένε ΠΡΕΠΕΙ – αλλά για να δίνουν λύσεις στα προβλήματα.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά, από λόγια χορτάσαμε – έργα δεν βλέπουμε.
Από ετυμολογική άποψη, η λέξη «πρέπει» ανήκει στα λεγόμενα απρόσωπα ρήματα. Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο και εξηγεί γιατί το χρησιμοποιούν οι πολιτικοί. Για παράδειγμα, δεν λένε συγκεκριμένα «ο τάδε διόρισε στη βουλή τον ανιψιό του ρουσφετολογικά», αλλά γενικά, αόριστα και απρόσωπα λένε ότι, το φαινόμενο αυτό πρέπει να εξαλειφθεί κάποτε…, σε αόριστο χρόνο…, στο απώτερο μέλλον…, πάλι με χρόνια και καιρούς…
Δηλαδή, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, περί ανέμων και υδάτων, και για την ταμπακιέρα ούτε λέξη, κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε.
Γιατί το κάνουν αυτό οι πολιτικοί; Πολύ απλά, για να συμφωνήσουμε μ’ αυτά που λένε, να τους εμπιστευτούμε, και να πούμε, "Μπράβο! Καλά τα λέει! Αυτόν θα ψηφίσω! Ας κάνουμε λίγο ακόμα υπομονή...".
Όπως είναι γνωστό, όμως, οι περισσότεροι από αυτούς, όσο είναι στην αντιπολίτευση τάζουν λαγούς με πετραχήλια, καυτηριάζουν με πάθος τα κακώς κείμενα και λένε τι πρέπει να γίνει. Μόλις όμως πάρουν την ψήφο μας, ξεχνούν τα προεκλογικά και συνεχίζουν τις παλιές αμαρτίες. Κι από μέσα τους λένε, «Άσε τα κορόιδα να περιμένουν και να ελπίζουν αυτά που τους υποσχέθηκα. Μέχρι τις επόμενες εκλογές θα τα έχουν ξεχάσει, οπότε θα μπορώ να τους κοροϊδέψω πάλι με κάποιον άλλο τρόπο»…
