Κατέθεσαν ότι, «ναι μεν πλήρωσαν τα φτωχά λαϊκά στρώματα την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών» (ζεστό χρήμα για να στηριχτούν τα κεφάλαια και τα κέρδη τους) αλλά «έτσι στηρίχτηκαν οι τραπεζικές καταθέσεις του λαού που κινδύνευαν να χάσουν την αξία τους».
Πρώτα απ όλα πρέπει να δει κανείς το ύψος της πιθανής μείωσης των καταθέσεων σε σύγκριση με την οικονομική ενίσχυση των τραπεζών.
Δεύτερο που πρέπει να δει είναι αν την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών την πλήρωσαν τα ιδία λαϊκά –φτωχά στρώματα (που την πλήρωσαν) και αν τα ίδια λαϊκά στρώματα κινδύνευαν να χάσουν τις καταθέσεις τους .
Προφανώς δεν υπάρχει σύμπτωση. Όσοι είχαν καταθέσεις ήσαν σε καλύτερη μοίρα (ειδικά οι μεγαλοκαταθέτες) από αυτούς που δεν είχαν , και οι οποίοι πλήρωσαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Τρίτο, τα ποσά που έχασαν οι λαϊκές μάζες μέσω της φορολογίας της μείωσης μισθών, και συντάξεων, τη μείωση των δαπανών για την υγεία , πρόνοια και εκπαίδευση είναι τεράστια και ασύγκριτα περισσότερα από τα ποσά της υποτιθέμενης μείωσης των τραπεζικών καταθέσεων.
Τέταρτο, ποιος φταίει για την καπιταλιστική κρίση που οδήγησε και στην κρίση του τραπεζικού συστήματος; Μα φυσικά το ίδιο το σύστημα και η κερδοσκοπική απληστία που το χαρακτηρίζει.
Γιατί λοιπόν να πληρώσει ο λαός ;
Μα γιατί το σύστημα δεν λειτουργεί για το λαό αλλά για τους κεφαλαιοκράτες –τραπεζίτες. Ο Μαρξ είχε πει 150 χρόνια πριν το κλασσικό :
«Το μοναδικό κομμάτι τού λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους καιρούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος»
Όμως οι αστοί ξέρουν που απευθύνονται.
Το επιχείρημα για το «όφελος των καταθετών» απευθύνεται για έναν άμεσο κίνδυνο στους μικροκαταθέτες (που δεν έχουν να χάσουν πολλά από το ενδεχόμενο κούρεμα) την ώρα που η υπαρκτή μείωση των δαπανών για την υγεία, την πρόνοια , εκπαίδευση φαντάζει απόμακρη και δεν έχει άμεσες συνέπειες στην τσέπη του φτωχού πολίτη.
Εξ άλλου η μείωση στους μισθούς και τις συντάξεις , η αυξημένη φορολογία , η αύξηση των τιμών στα προϊόντα και τις υπηρεσίες (μέτρα που οδηγούν στη φτωχοποίηση τα λαϊκά στρώματα στα σίγουρα) αποσυνδέεται σκόπιμα από το γεγονός της ενίσχυσης των τραπεζών και της πλουτοκρατίας , που έγινε όχι για να προστατέψουν τις ανύπαρκτες και εξαϋλωμένες τραπεζικές καταθέσεις των λαϊκών στρωμάτων αλλά για να στηρίξουν τη ματωμένη κερδοφορία τους.
Νίκος Σαλπιστής, μέλος της ΤΕ Πιερίας του ΚΚΕ
