Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης ανέφερε στο δικό του μήνυμα ότι η ψυχική ενότητα του έθνους είναι απαραίτητη τόσο για την αντιμετώπιση κάθε απειλής όσο και για το άλμα προς το μέλλον.
Όμως, η αντιπολίτευση που εν τοις πράγμασι ασκεί η Νέα Δημοκρατία δεν ανταποκρίνεται πλήρως στο μήνυμα του προέδρου της. Μπορεί κάποιος να αιτιολογήσει ή ακόμη και να δικαιολογήσει την αντιπολιτευτική τακτική και στρατηγική και τις ακολουθούμενες πρακτικές της στα περισσότερα ζητήματα (π.χ. στην Παιδεία, στις τηλεοπτικές άδειες κ.λ.π.). Υπάρχει, όμως, ένα πεδίο, στο οποίο δεν χωρεί άσκηση αντιπολίτευσης, ούτε αιτιολογείται και πολλώ μάλλον δικαιολογείται αντιπολιτευτικός «οίστρος» και τήρηση αρνητικής στάσης.
Αναφέρομαι στο ζήτημα της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα - ζήτημα κατ’ εξοχήν εθνικό. Ως γνωστόν, η τρίτη κατά σειράν, συσταθείσα την 4-12-2015, Διακομματική Επιτροπή Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών προς την Ελλάδα, συνεχίζοντας και ολοκληρώνοντας το έργο των δύο προηγηθεισών, συνέταξε και υπέβαλε την προβλεπόμενη από τον Κανονισμό της Βουλής Έκθεσή της.
Η Έκθεση αυτή εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία στη συνεδρίαση της 27-7-2016. Υπέρ ψήφισαν ο ΣΥΡΙΖΑ, η Δημοκρατική Συμπαράταξη, Το Ποτάμι, οι ΑΝ.ΕΛΛ. και η Ένωση Κεντρώων. Κατά ψήφισε η Νέα Δημοκρατία. Παρών ψήφισε το ΚΚΕ, ενώ η Χρυσή Αυγή επιφυλάχθηκε να τοποθετηθεί στην Ολομέλεια.
Η Νέα Δημοκρατία κατεγράφη ως μειοψηφία δίχως να καταθέσει άλλη έκθεση με διαφορετικό περιεχόμενο.
Έχω επιχειρήσει στις 2 Αυγούστου 2016 (www.left.gr) να αναλύσω ότι δεν ευσταθούν ως αιτιολογία καταψήφισης της Έκθεσης της Επιτροπής όσα εγγράφως οι μετέχοντες βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας υποστήριξαν, διότι είναι προσχηματικά, αντιφατικά, ανιστόρητα και νομικώς αβάσιμα.
Προφανώς η Νέα Δημοκρατία θεωρεί ότι το θέμα προσφέρεται για την άσκηση αντιπολίτευσης. Κατά τη γνώμη μου, όμως, προέχει στο συγκεκριμένο εθνικό ζήτημα η ανάδειξη της ανάγκης για σύμπνοια και για ενότητα του ελληνικού λαού, που μπορεί και πρέπει να εκφρασθεί διά και μέσω του Ελληνικού Κοινοβουλίου και των κομμάτων που εκπροσωπούνται σ’ αυτό. Στο εκάστοτε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης το Σύνταγμα αποδίδει ιδιαίτερο θεσμικό ρόλο - άρα και ιδιαίτερη θεσμική ευθύνη, στην οποία οφείλει να ανταποκρίνεται.
Διατηρώ την ελπίδα ότι μέχρι την ημερομηνία που η Έκθεση θα συζητηθεί στην Ολομέλεια της Βουλής η Νέα Δημοκρατία θα αναθεωρήσει την χωρίς σοβαρές αιτιολογίες αρνητική στάση της απέναντι στην Έκθεση.
Αυτό, κατά τη γνώμη μου, επιτάσσουν και τα συμπεράσματα που συμπυκνώνουν την εμπειρία όλων όσοι συμμετείχαν στις εργασίες της Επιτροπής:
α. Μελετήθηκε και διαγνώσθηκε εις βάθος η καταστροφή της Ελλάδας εξαιτίας της Κατοχής και οι διαχρονικές της συνέπειες.
β. Έγινε αντιληπτό ότι το ώριμο και παλλαϊκό αίτημα για την αποκατάσταση των ζημιών μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για εθνική ενότητα με ποιοτικά και πατριωτικά χαρακτηριστικά. Τούτο, επειδή το αίτημα οι Έλληνες δεν το αντιμετωπίζουν μόνον με οικονομικούς όρους, αλλά κυρίως με ηθικούς.
γ. Εμπεδώθηκε βαθύτερα ότι ο ναζισμός και ο φασισμός αντίκεινται στον ανθρωπισμό και αποτελούν τροχοπέδη στην εξέλιξη του πολιτισμού μας. Ο όρος «θηριωδία» που χρησιμοποιείται για τα φρικτά εγκλήματα των ναζί δεν μπορεί να αποδώσει το πλήρες μέγεθος των πράξεών τους.
Να μην μας διαφεύγει ότι η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση μεταξύ των κρατών που θρήνησαν θύματα από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνολικά 1.438.000 θύματα (558.000 θανόντες και 880.000 ανάπηροι). Η αναλογία των θυμάτων επί του συνολικού πληθυσμού των 7.335.000 (έτους 1939) ανέρχεται σε ποσοστό 19,70% (συγκριτικά στοιχεία: Γιουγκοσλαβία 13,83%, Γαλλία 2,65%, Ολλανδία 2,50%, Βέλγιο 2,24%, Μεγάλη Βρετανία 1,55%, ΗΠΑ 0,66%).
Το ελάχιστο χρέος μας για απότιση φόρου τιμής και έκφρασης ευγνωμοσύνης προς τα θύματα του Έπους του 1940 και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου υπηρετείται με την ειλικρινή συμβολή μας για τη σύμπνοια και την ενότητα του ελληνικού λαού.
Στην πράξη. Όχι στα λόγια.
