Οι πολίτες εκλιπαρούν για την μεγάλη ανατροπή. Περιμένουν, μάταια, το πολυπόθητο πέρασμα από την κρίση στην ανάπτυξη και στην ευημερία.
Οι εκάστοτε υπεύθυνοι, οι αρμόδιοι που διαχειρίζονται την τύχη της χώρας, υπόσχονται και διαβεβαιώνουν πως το καράβι σιγά-σιγά θα μπει σε ήρεμα νερά, χωρίς ανέμους και φουρτούνες. Στις αποφάσεις τους όμως απουσιάζει η ενότητα, η ομόνοια, η συνοχή και η συνέπεια. Επιδιώκουν το πέρασμα στη γη της επαγγελίας χωρίς να παραμερίσουν το εγώ, χωρίς αγάπη, χωρίς ταπείνωση, χωρίς ένα συγνώμη για το αμαρτωλό παρελθόν.
Και μέσα σε όλη αυτή την αβεβαιότητα και τη σκοτοδίνη πλησιάζει το Πάσχα, το πέρασμα από το θάνατο στη ζωή. Αυτό το πέρασμα απαιτεί θυσία. Ο Ιησούς με το σταυρικό του θάνατο νίκησε το σκότος και μας χάρισε το φως. Υπέμεινε, υπέφερε, συγχώρησε, δίδαξε αγάπη, καλοσύνη και αρετές που έχουν εκτοπιστεί μέσα στην ψυχρότητα του σύγχρονου, υλικού και φθαρτού κόσμου.
Όπως οι Ισραηλίτες γιόρταζαν το πέρασμα από την Αίγυπτο, («Πεσάχ» κατά την εβραϊκή ορολογία), την απελευθέρωση από την Φαραωνίτιδα δουλεία, έτσι και οι Χριστιανοί γιορτάζουν τη διάβαση του Θεανθρώπου από τη γήινη ζωή, το θάνατο και την ανάσταση του.
Οι Έλληνες πολίτες τα τελευταία χρόνια θυσιάστηκαν, έως εσχάτων, στο βωμό της οικονομικής σωτηρίας του τόπου. Έκαναν υπομονή και αναμένουν, μάταια για πολλούς, την έξοδο από την οικονομική ανέχεια και την υποταγή. Αναμένουν τη δική τους απελευθέρωση από τα δεσμά στα οποία έχει περιέλθει η ζωή τους.
Το Πάσχα, το πέρασμα, έρχεται να μας υπενθυμίσει πως η μετάβαση από το θάνατο στη ζωή δεν γίνεται μόνο με ξερές οικονομικές μελέτες και σχεδιάγραμμα. Αν δεν ξεριζωθεί το κακό μέσα από την ψυχή μας, αν δεν μαλακώσει η καρδιά μας, αν δεν καθαρίσει το μυαλό μας από το παραλήρημα του εγωισμού, τότε η ηθική κρίση θα ζει αιώνια και δεν θα μπορεί να νικήσει την ύφεση, την ανεργία και την φτώχεια. Όταν τα πολλά αγαθά θα ανήκουν σε λίγους και οι πολλοί θα λιμοκτονούν, το αδιέξοδο θα παγιώνεται, τα μίση και θα πάθη θα κυριαρχούν.
Αν δεν συναποφασίσουμε, αν δεν αγαπήσουμε τον πλησίον μας, αν δεν μοιράσουμε δίκαια την πίτα, αν δεν δακρύσουμε για τα παραπτώματα μας, αν δεν πολεμήσουμε την υποκρισία και την ανειλικρίνεια, τότε το φάντασμα του Ιούδα θα μας περιβάλλει διαρκώς.
Αν δεν ξεπεράσουμε το εγώ, η στεγνή προσευχή μας, οι άκαρπες θυσίες και τα διπλωματικά τεχνάσματα, θα απέχουν κατά πολύ από την υπέρβαση της ζωής, από την Ανάσταση του Κυρίου, από το Πάσχα το Μέγα και το Άγιο.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
