Συχνά οι φίλοι και οι γνωστοί με προτρέπουν να εντάξω στα κείμενα μου θέματα για την πολιτική και οικονομική κατάσταση του τόπου, για τα λάθη των κυβερνώντων, την αδράνεια των αντιπολιτευόμενων, την υποχώρηση και τον συμβιβασμό των πολιτών.
Τους υπενθυμίζω πως δεν είμαι ειδικός αναλυτής των πολιτικών και οικονομικών πεπραγμένων της χώρας μας και της υφηλίου. Δεν έχω και ούτε επιθυμώ τέτοιο ρόλο. Είναι πολλοί οι σχετικοί που ερευνούν, αναζητούν. σχολιάζουν, κρίνουν και εκθέτουν τις απόψεις τους για ανάλογα θέματα.
Αυτό που παρακινεί και ερεθίζει την λιτή μου πένα, πηγάζει μέσα από έννοιες της ζωής μας που για να τις διδαχτείς, να τις βιώσεις και να τις εφαρμόσεις δεν χρειάζονται μνημόνια, περικοπές μισθών και συντάξεων, ελάφρυνση χρεών, φόροι, δάνεια, οικονομικά μέτρα και πολιτικά τεχνάσματα.
Από την ζωή μας έχουμε απωθήσει βασικές αρχές συμβίωσης με τους συνανθρώπους μας. Αυτό έχει ως συνέπεια να λαμβάνουμε λανθασμένες αποφάσεις με αρνητικές επιπτώσεις για το σύνολο.
Το ψέμα, η υποκρισία, το κακό και το άδικο θεωρούνται πλεονεκτήματα για να επιβιώσει κάποιος. Αδικώ τον ικανό γιατί δεν μπορώ να τον φτάσω. Δεν είμαι δίκαιος γιατί έτσι θα επωφεληθώ από το «σύστημα». Έτσι έχει υπερισχύσει ο νόμος μιας παράλογης λογικής που έχει ψηφιστεί άτυπα στη συνείδηση όλων, ισχυρών και ανίσχυρων. Όποιος τολμήσει να μοχθήσει για να προβληθεί το δίκαιο και να καταδικαστεί το άδικο θα τεθεί αυτόματα στο περιθώριο.
Ο Σωκράτης πίστευε πως είναι καλύτερο να τιμωρείσαι άδικα, παρά να γλιτώνεις από δίκαιη τιμωρία. Αυτή η ανεφάρμοστη, για την εποχή μας, θεωρία του, συμβαδίζει με τη διδασκαλία του Χριστού για αγάπη και συγχώρεση.
Για τον Πλάτωνα η χειρότερη μορφή της αδικίας είναι να χαρακτηρίζεται δίκαιο το άδικο.
Ο Κολοκοτρώνης, ακολουθώντας πιστά το πνεύμα του Σωκράτη, όταν οδηγήθηκε στη φυλακή για εσχάτη προδοσία, ακούγοντας έναν οπαδό του που του έλεγε, «άδικα σε σκοτώνουν, στρατηγέ», απάντησε: «Γι’ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα που με σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια».
Οι ψευδομάρτυρες δεν έχουν λείψει διαχρονικά στη ζωή μας. Πάντα θα υπάρχουν για να αδικούν, για να τιμωρούν τους δίκαιους και να εξυψώνουν τους αρεστούς.
Εμείς με ποια οδό θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε; Είναι καλύτερο να αδικείς ή να αδικείσαι; Το δίκαιο ή το άδικο έφεραν τη χώρα σε αυτή τη δυσχερή οικονομική και κοινωνική κατάπτωση; Μήπως αυτές οι βασικές αρχές της αγάπης, της ισότητας, της δικαιοσύνης και της αλήθειας έχουν εκλείψει και ήταν η βασική αιτία που οδηγηθήκαμε εδώ;
Και τι μας συμβουλεύεις να μείνουμε απαθείς και να έχουμε την κατάληξη του Σωκράτη και του Κολοκοτρώνη; Να αφήσουμε στο έλεος την τύχη μας, το μέλλον μας;
Δύσκολα κάποιος δέχεται την αδικία. Θεωρείται δεδομένο ότι το άδικο θα σε κάνει δυνατό. Δυστυχώς όμως πρόκειται για μια άρρωστη λογική. Κι αυτή την αρρώστια πρέπει να πολεμήσουμε για να γιατρευτούμε.
Διαφορετικά όσοι θέλουν να αισθάνονται υγιείς ας επιβραβεύουν το άδικο. Όσοι αισθανόμαστε ασθενείς και επιθυμούμε αληθινά την θεραπεία ας σταματήσουμε να αδικούμε, ας ταπεινωθούμε και λίγο, ας στείλουμε ένα διαφορετικό μήνυμα. Ίσως επιτέλους ευαισθητοποιηθούμε και ευαισθητοποιήσουμε τους βαριά άρρωστους σαν εμάς που δεν δέχονται κανένα φάρμακο για την καθαρότητα της συνείδησης και την ελάφρυνση της ψυχής.
Στον μάταιο κόσμο που ζούμε δεν μας ανήκει τίποτα. Όλα μας παραχωρήθηκαν κατά χάρη. Ας σεβαστούμε αυτό πριν πράξουμε οτιδήποτε.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
