Αφιερωμένο στους μαχητές των Πανελλαδικών Εξετάσεων (Άγγελος Αγγελίδης).
και το κεφάλι σου κρατάς σκυφτό
ίσως σε λάθος τεχνική να εκπαιδεύτηκες
κι οι δάσκαλοί σου ίσως ανώριμοι να ήτανε γι αυτό.
καλά κρατάς ρυθμό βαρύ τώρα και βήμα
καλά που σκέφτεσαι με τόση σωφροσύνη σεβαστή
καλά που συλλογάριασες όλα τα πεπραγμένα
μα η απόφαση δεν πρέπει να βιαστεί.
οι σκέψεις σου μη δώσουν αποφάσεις.
οι αποφάσεις σου μη γίνουν ρυθμιστές.
να μην ακούσεις τη συνείδησή σου τώρα
ούτε τα σχόλια να γίνουν δικαστές.
η ένταση κι ο τόνος στις αισθήσεις
δεν βγάζουν αποτέλεσμα σωστό.
το πάθος κι οι λαχτάρες της ψυχής μας
δεν οδηγούν πάντα στο θείο λυτρωμό.
μην αγνοήσεις τους τριγύρω συνανθρώπους
μην ξεχαστείς σε έναν κόσμο όσο εσύ τόσο μικρό.
άνοιξε τα παράθυρα και ψάξε
ψάξε να δεις πόσοι σου μοιάζουνε σ΄ αυτό.
να συγκριθείς, να μετρηθείς, να το τολμήσεις
μη νιώσεις στη ζωή μοναδικός.
να δεις τον εαυτό σου σαν τους άλλους
να νιώσεις σα θνητός κι όχι θεός.
το πρόβλημα που ξέφυγε απ΄ το μέτρο
το πρόβλημα που μοιάζει βατερλό
αυτό που τώρα καίει την ψυχή σου
άλλοι στη γη το πέρασαν σ΄ ανύποπτο καιρό.
δεν είσαι ο ένας που ξεφεύγει
απ΄ τους κανόνες στην ανθρώπινη τη γη.
δεν είσαι αυτός που ξεχωρίζει
και του ταιριάζει μια για πάντα η ενοχή.
μην βάλεις στο ζυγό άγνωστα μέτρα
και τα σταθμά ας είναι και αυτά επιεική.
πέρα για πέρα νιώσε την ανθρώπινη σου φύση
και τη θνητή όπως των άλλων των θνητών καταγωγή.
τον κάβο πέρασες άγριο, φουρτουνιασμένο
μα το σκαρί σου δυνατό στα χέρια σου κρατάς
τώρα η τέχνη που θα βγαίνει απ΄ την ψυχή σου
θα δείξει άμα μέστωσες και αν γροικάς να κυβερνάς.
βάραινε η πίκρα το μυαλό σου.
μάζεψε η τύχη τα φτερά.
τυλίχτηκες σε σκέψεις πονεμένες.
πέταξε μακριά σου η χαρά.
όμως η γη δε σταματάει το ταξίδι.
οι άνθρωποι δε χαίρονται μαζί.
της μοίρας κάθε μέρα γράφει το μολύβι
κι ο ήλιος πάλι θα ανατείλει την αυγή.»
