Γράφει ο Γιώργος Βαζάκας* - φιλόλογος
«……………………………………………………………
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τάπες με το πρώτο σου το γάλα
«……………………………………………………………
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τάπες με το πρώτο σου το γάλα
………………………………………………………..
και στο παζάρι με πήγες γύφτισσα μαϊμού
Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καϋμού ». (Ν. Γκάτσος)
Ξεκινώ το άρθρο μου εμπλουτίζοντας τον τίτλο του, παραστατικότατα νομίζω, με υπότιτλο κάποιους στίχους του μεγάλου μας ποιητή Ν. Γκάτσου, που αποδίδουν το διαχρονικό πόνο του Ελληνισμού και της Ελλάδας και που επί πλέον στο ίδιο ποίημα ο ποιητής αναφωνεί: «… μάνα μου Ελλάς που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς …» εκφράζοντας, αντιλαμβανόμαστε, την αγανάκτησή του και τον αποτροπιασμό του για αποτυχημένους χειρισμούς σε πατριωτικά και εθνικά θέματα.
Ήδη ευθύς εξαρχής από την επικεφαλίδα του άρθρου μας – όπως κι αν την νιώσουμε – προϊδεαζόμαστε ότι θα μας απασχολήσει στην αφήγησή μας ο κερματισμός χωρών – κρατών με τις σημαντικότατες επιπτώσεις γι’ αυτές και τους λαούς τους. Όντως παρατηρούμε διάλυση και διάσπαση κρατών στα βόρεια σύνορά μας, γενικά στη Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική , τελικά σ’ όλο τον κόσμο.
Και ύστερα από αυτή την εισαγωγή ερχόμαστε σιγά- σιγά να ξετυλίξουμε κάποιες σκέψεις, που να δικαιολογούν το θρήνο του μεγάλου μας Ν. Γκάτσου και σε μας να αποτελέσουν ένα γόνιμο εφόδιο για πιο φρόνιμη και εθνικά αξιοπρεπή στάση, αντάξια της ιστορίας μας και του πολιτισμού μας, στα εθνικά μας θέματα, ώστε να αποφύγουμε κι εμείς τωρινούς ή μελλοντικούς θρήνους.
Το πρώτιστο βέβαια εθνικό θέμα που κυριαρχεί σήμερα στη επικαιρότητα «ακαμάτως και αδιαλείπτως» είναι: «Πώς θα συμφωνήσει η Ελλάδα με το κράτος των γειτονικών Σκοπίων ως προς το πώς αυτό θα ονομάζεται». Για την υπόθεση του ονόματος της διπλανής μικρής χώρας από το 1991- 1992 ο χορός των συζητήσεων, των διαβουλεύσεων διακρατικών και διεθνών, προσωπικοτήτων και απλών συνανθρώπων, ατελεύτητος. Λύση όμως στην ονοματοδοσία ακόμη να βρεθεί. Τα Σκόπια αταλάντευτα επιμένουν να συμφωνηθεί για το κρατίδιο ένα όνομα που να περιέχει τον όρο Μακεδονία. Η Ελλάδα από την άλλη όλα αυτά τα χρόνια δε δέχεται κάτι τέτοιο, αλλά με την τακτική και τη στρατηγική της και προς τα Σκόπια αλλά και προς τη διεθνή κοινότητα εμπόδισε βέβαια μέχρι τώρα τις διεκδικήσεις των Σκοπίων ως προς το όνομα, αλλά δεν κατάφερε να πείσει και να επιβάλει και προς τα Σκόπια και προς τη διεθνή κοινότητα τα ελληνικά δίκαια, δηλ. επίσημα να μη έχει αυτό το κρατίδιο ονομασία με τη λέξη Μακεδονία.
Δώσαμε στη μόλις προηγούμενη παράγραφο συμπυκνωμένα την υπόσταση του προβλήματος. Στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε να διασαφηνίσουμε στο μέτρο των υποκειμενικών μας γνώσεων και δυνατοτήτων τις ιστορικές, τις πολιτικές ακόμη και τις σύγχρονες γεωστρατηγικές φύτρες του παραπάνω προβλήματος, όσο συνοπτικά και αμερόληπτα μπορούμε.
Και ως προς την ιστορία, ενώ οι Σκοπιανοί στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού τους είναι σλαβικής καταγωγής ενώ οι υπόλοιποι είναι Αλβανοί και κάποιοι Γραικομάνοι (ελληνικής ρίζας) – το ’χε δηλώσει δημόσια και ο πρώτος πρόεδρος των Σκοπίων ο κ. Γκλιγκόρωφ: «Εμείς είμαστε Σλάβοι και ήρθαμε στην περιοχή τον 6ο μ.Χ.». Παρόλα αυτά θέλουν να ονομάζονται Μακεδόνες και να λένε την περιοχή τους Μακεδονία. Μόνο αυτή τη δήλωση του Γκλιγκόρωφ, στο ξεκίνημα του προβλήματος – θα ’λεγε ένας απλά σκεπτόμενος πολίτης – η ελληνική πλευρά να αξιοποιούσε από τότε σ’ όλα τα φόρα, θα εξοστράκιζε κάθε σκοπιανή μακεδονική διεκδίκηση, χρησιμοποιώντας βεβαίως την πληθώρα των ιστορικών ελληνικών ντοκουμέντων, δειγμάτων του ελληνικού βίου και πολιτισμού, που κανείς δεν μπορεί να τον παραχαράξει, μόνο τα συμφέροντα και οι πολιτικές σκοπιμότητες.
Και μια και αναφέραμε για ιστορία κι έχουμε το πλεονέκτημα να είμαστε ο ελληνικός λαός, πολύ παλιός λαός με πλουσιότατη ιστορία ακόμα και στη Θεογονία – Ανθρωπογονία θα παραπέμψουμε για τις ρίζες των Μακεδόνων. Συγκεκριμένα: « Ο Δευκαλίων και Η Πύρρα απέκτησαν και δικά τους παιδιά: τον ΄Ελληνα, τον Αμφικτύονα, την Πρωτογένεια, τη Μελάνθεια, τη Θυία και την Πανδώρα…… Για την Πανδώρα είπαν πως ενώθηκε και αυτή με τον Δία και έφερε στον κόσμο τον Γραικό. Και για τη Θυία, πως έκανε πάλι από το σπέρμα του Δία, τον Μάγνητα και τον Μακεδόνα ». (Ελληνική Μυθολογία, 2ο τόμος Ι. Θ. Κακριδής σελ. 60). Ειλικρινά πόσο σημαντικές γνώσεις τεκμηρίωσης της ταυτότητάς μας, που θα ’πρεπε από γενέσεως του ελληνικού κράτους να γεμίζουν τα σχολικά μας βιβλία!... Δυστυχώς αυτές απουσιάζουν, ενώ για τους ξενόφερτους Βησιγότθους βασιλιάδες στην πατρίδα μας και τους Καρλομάγνους αφιερώνουν σελίδες και σελίδες…
Και στα ιστορικά χρόνια ( Ελληνική Μυθολογία, 1ος τόμος σελ. 64) ο αείμνηστος πανεπιστημιακός δάσκαλος Ι.Θ. Κακριδής γράφει ότι για την πολιτική του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου σημαντικό ρόλο έπαιξε, ότι οι Μακεδόνες βασιλιάδες κατάγονταν από τον Ηρακλή. Ο Αρχέλαος, γιος του Τήμενου, που είχε πατέρα τον Ηρακλή, διωγμένος από τους αδελφούς του είχε έρθει στη Μακεδονία οδηγημένος από τον Απόλλωνα και ίδρυσε τις Αιγές (σημερινή Βεργίνα), την έδρα των Μακεδόνων βασιλέων. Γι’ αυτό και ο ρήτορας Ισοκράτης γράφοντας στον Φίλιππο ύστερα από τη Φιλοκράτειο ειρήνη (346 π.Χ.) τονίζει ότι ο βασιλιάς των Μακεδόνων έχει χρέος να θεωρεί πατρίδα του ολόκληρη την Ελλάδα και να διακινδυνεύει γι’ αυτή, όπως έκανε και ο πρόγονός του Ηρακλής.
Με τα αναφερθέντα από τα πολύ βαθιά της αρχαιομάθειας δώσαμε κάποιες πιστοποιήσεις της ελληνικότητας των Μακεδόνων. Όσο για τους Σκοπιανούς επειδή εμμένουν να θέλουν να ονομάζονται Makedonski, που ούτε τους ανήκει και ούτε έχει σχέση ακόμα και με την αρχαία Δαρδανία στο χώρο της οποίας τα Σκόπια ήταν μια απ’ τις τρεις βασικές πόλεις, λέμε από αυτό το σημείο και – θα πούμε περισσότερα παρακάτω – ότι αυτό είναι ανιστόρητη εμμονή και η εμμονή αυτή είναι τουλάχιστον ύποπτη. Γι’ αυτό όμως, ας δούμε την ιστορική αλήθεια: «Δρίλων ποταμός ανάπλουν έχων προς έω μέχρι Δαρδανικής , η συνάπτει τοις Μακεδονικοίς έθνεσι και τοις Παιονικοίς προς μεσημβρίαν»(Στράβων Βιβλ.7, κεφ.5), εδώ διακρίνονται οι Δαρδάνιοι από τα «Μακεδονικά έθνη». Ο Κλαύδιος ο Πτολεμαίος στη Γεωγραφία του (βιβλ.3, κεφ. 9) μιλά για την περιοχή ως εξής: « Κατέχουσι δε της επαρχίας … τα προς την Μακεδονίαν Δάρδανοι», της Δαρδανίας δ΄πόλεις Ναϊσός, Αρριβάντιον, Ουλπιανόν, Σκούποι (τα σημερ.Σκόπια)». Επίσης ο Αππιανός στο βιβλ. 5, κεφ. 8 είναι ξεκάθαρος: «τους δ’επί τους Δαρδανέας, έτερον Ιλλυριών γένος, αεί Μακεδονίαν, επιτρέχοντας. Τα ίδια γράφει και ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος (10ος αι. μ.Χ) στο έργο του « Περί θεμάτων» (P.G.τ.113 στ. 145)8., όπως και ο Ι. Ζωναράς στην επιτομή της ιστορίας του (τομ. 2, σελ. 294)
Ενδεικτικά ιστορικά στοιχεία αναφέραμε. Θα μπορούσαμε και άλλα. Με βάση αυτά αλλά πολύ περισσότερο με τα σχετικώς πρόσφατα ιστορικά στοιχεία θα μπορούσε η πολιτική αλλά και η διπλωματική ελληνική λειτουργία, να κατοχυρώσει το ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι δεν υπάρχει καμία σχέση των κατοίκων των Σκοπίων (Σλάβων και Αλβανών) με τον χώρο και τον πολιτισμό της μιας και μοναδικής Μακεδονίας, της Ελληνικής. Μας το ’πε τόσο σοφά ο μεγάλος πρόγονός μας Ευριπίδης: «Όλβιος όστις ιστορίης έσχε μάθησιν : ευτυχισμένος όποιος έμαθε ιστορία».
Και προχωρούμε στα πρόσφατα σχετικώς ιστορικά στοιχεία της διαδρομής της περιοχής των Σκοπίων με συντομία αλλά ουσιωδώς, που ευελπιστούμε ότι θα μας διασαφηνίσουν ερωτήματα πάνω στο θέμα μας. Λοιπόν στα 1918 ιδρύθηκε το βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας. Το 1929 ο βασιλιάς της Αλέξανδρος ο Α΄ χώρισε διοικητικά την τότε Γιουγκοσλαβία σε εννέα επαρχίες (μπανοβίνες) στη σερβοκροατική διάλεκτο κι επειδή οι περιοχές ήταν πολυεθνικές τις ονοματοδότησε με βάση γεωγραφικούς όρους. Μία απ’ αυτές περιελάμβανε την περιοχή του σημερινού κρατιδίου των Σκοπίων με το όνομα μπανοβίνα – Μπαρντάσκα δηλ. τη σημερινή ΠΓΔΜ(Σκόπια) έχοντας δηλ γεωγραφικό προσδιορισμό από τον ποταμό Μπάρνταρ = Αξιός. Αυτή η διοικητική διαίρεση διατηρήθηκε μέχρι το 1941, οπότε οι Ναζί του Χίτλερ κατέλαβαν τη Γιουγκοσλαβία και την κατήργησαν. Αυτή διαμοιράστηκε στην τότε Σερβία, Βουλγαρία και Αλβανία. Μετά το 1944 ερχόμενος ο Τίτο με τους παρτιζάνους του στην εξουσία δημιουργώντας καινούργια διοικητική διαίρεση στην τότε Γιουγκοσλαβία ονόμασε τη περιοχή σοσιαλιστική δημοκρατία της Μακεδονίας κι από τότε οι άνθρωποί της έμαθαν να λένε ότι λέγονται Μακεδόνες κι από κει ξεκίνησε η Ελληνοσκοπιανή και διεθνής προβληματική.
Επομένως με βάση αυτό το ιστορικό προηγούμενο της ονομασίας της περιοχής των Σκοπίων από τον Αλέξανδρο τον Α΄ και που δυστυχώς καθόλου ως γεγονός δεν αναφέρθηκε στις πτυχές του προβλήματος από το 1992, κατά κάποια άποψη μπορούσε να διευκολύνει με βαρύνουσα επιχειρηματολογία το πνεύμα της συζήτησης για την ονοματοδοσία του κράτους των Σκοπίων. Δηλαδή τη στιγμή που αδιάκοπα ακούμε στις συζητήσεις, στις διαβουλεύσεις, στα fora, στους τηλεοπτικούς σταθμούς στις καθημερινό κουβεντολόι από το 1992: «ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, σύνθετη ονομασία;…» ,θα μπορούσε λοιπόν η ελληνική πλευρά να πει ξεκάθαρα προς κάθε κατεύθυνση πως, αν θέλουν για το κρατίδιο μια ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, τότε θα πρέπει να επιλέξουν κάτι, που έχει σχέση με γεωγραφία: κάποιο ποταμό, κάποια θάλασσα ή βουνό. Όχι όμως τον όρο Μακεδονία, γιατί αυτός έχει μεν στα συστατικά του στοιχεία το γεωγραφικό προσδιορισμό, αλλά έχει κι άλλα συστατικά στοιχεία: (εθνικής ταυτότητας, κοινωνικά, πολιτιστικά κλπ). Δεν μπορούν λοιπόν να επικαλούνται γεωγραφικό προσδιορισμό στον όρο Μακεδονία. Αν θέλουν γεωγραφικό προσδιορισμό αυτούσιο, ας επαναφέρουν την ονομασία Δημοκρατία –Μπαρτάσκα ή κάτι ανάλογο.
Ο Τίτο βασισμένος σε ιστορική προηγούμενη παραχάραξη με στήριξη αρχικά του Στάλιν έπραξε, ό,τι προαναφέραμε. Τότε οι ΗΠΑ με κυβέρνηση Ρούσβελτ και υπουργό εξωτερικών τον Στετίνιους εξέδωσε γραπτή εγκύκλιο στη οποία κατακεραύνωνε αυτή την ενέργεια του Τίτο τονίζοντας ότι αποτελεί και θα αποτελέσει πλήγμα για την Ελλάδα, την ιστορία του Ελληνισμού και τέτοια ωραία… Στη συνέχεια όμως ο Τίτο τα χάλασε με τον Στάλιν, ψιλοφλέρταρε τις ΗΠΑ, οι ελληνικές πολιτικές έδειχναν ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη στο δυτικό παράγοντα και δεν πρόβαλαν καμιά αντίδραση γι’ αυτή την ονομασία «Μακεδονία» που θέσπισε ο Τίτο και σήμερα φτάσαμε οι πάντες να μιλάνε για Μακεδονία παραβιάζοντας ιστορικά ελληνικά ιερά και όσια. Και απ’ αυτά βλέπουμε ότι η μέγαιρα της διπλωματίας θριάμβευσε σε βάρος της Ελλάδας, καταδείχνοντας για ακόμη μια φορά ότι στις διακρατικές σχέσεις δεν υπάρχουν μόνιμοι φίλοι ή μόνιμοι εχθροί, παρά μόνο μόνιμα συμφέροντα.
Το 1991 η λεγόμενη Σοσιαλιστική δημοκρατία της Μακεδονίας αποσχίστηκε από την έως τότε ενωμένη Γιουγκοσλαβία και το 1992, με την 817 απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας έγινε δεκτή στον ΟΗΕ, χωρίς σημαία με το όνομα ΠΓΔΜ ( Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία Μακεδονίας), η γνωστή ως FYROM. Υπουργός εξωτερικών τότε της Ελλάδας ήταν ο κ. Αντ. Σαμαράς, που δεν προβάλει καμία ένσταση σ’αυτό το γεγονός.
Από τότε και μέχρι και σήμερα ζήσαμε και ζούμε μια ατέρμονη διαμάχη με πολυποίκιλα δρώμενα – δε θεωρούμε απαραίτητο να αναφέρουμε λεπτομέρειες – ένθεν κακείθεν, ώστε απ’ τη μια οι σκοπιανοί να πετύχουν να ονομάζονται επίσημα «Μακεδονία» και η Ελλάδα απ’ την άλλη αυτό να μην το δέχεται και να το μπλοκάρει. Τι διαβουλεύσεις, τι συσκέψεις, τι διαμεσολαβήσεις του ΟΗΕ, τι συλλαλητήρια, τίποτε δεν απέδωσε. Το πρόβλημα ονοματοδοσίας του κρατιδίου των Σκοπίων μένει μέχρι και τη στιγμή που γράφουμε, άλυτο.
Και από αυτό το σημείο της έκθεσης των απόψεών μας, θα προβάλουμε κάποιες θέσεις – εκτιμούμε σημαντικές – που αγγίζουν την καρδιά του προβλήματος και που κατά τη γνώμη μας, αν είχαν υποστηριχθεί διπλωματικά με σφρίγος γνώσης, ευελιξίας και αποφασιστικότητας θα είχαμε μάλλον ευνοϊκές εξελίξεις για τα ελληνικά δίκαια από το 1992.
Καταρχήν θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε, αν υπάρχει μακεδονικό έθνος. Μακεδονικό έθνος δεν υπήρξε ποτέ και δεν υπάρχει και σήμερα. Και αυτό όχι γιατί η Ελλάδα είναι ελληνική, αλλά γιατί απλούστατα σε μακεδονικό έδαφος δεν υπήρξε εθνογένεση κάποιου περίεργου έθνους, που λεγόταν Μακεδόνες. Κι όλοι εκείνοι οι περίεργοι τύποι, μέλη σλαβικών στοιχείων, των λεγόμενων μακεδονικών οργανώσεων του 19ου αι. και των αρχών του 20ου αι. και που αυτές οι οργανώσεις πέρα από τις διασπάσεις που υπέστησαν, βασικά ήταν βουλγάρικες «μακεδονικές οργανώσεις», είχαν βουλγάρικη εθνική συνείδηση, είχαν σχέσεις με τη Βουλγαρία και τότε έριξαν το σύνθημα: « η Μακεδονία στους Μακεδόνες». Και βασίστηκαν για να εκθρέψουν αυτό το σύνθημα στην τότε υπό τον οθωμανικό ζυγό γεωγραφική και πληθυσμιακή κατάσταση της Μακεδονίας. Η οθωμανική Μακεδονία περιελάμβανε και τη σημερινή περιοχή των Σκοπίων και μέρος της Βουλγαρίας ( Μακεδονία του Πιρίν ) και μέρος της Αλβανίας – αυτά να μην τα ξεχνάμε – κι έφτανε μέχρι τη Μοσχόπολη. Ο πληθυσμός της πολυδιάσπαρτος την εποχή εκείνη είχε ως κυρίαρχο στοιχείο τους Έλληνες και στις αγροτικές περιοχές τους Σλάβους. Σ’ αυτή την πληθυσμιακή κατάσταση δεν μπορούσε να γίνει εθνικός προσδιορισμός και Μακεδόνες θεωρούσαν, όλες τις εθνότητες που κατοικούσαν στην περιοχή που αναφέραμε. Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν τέθηκε το ζήτημα της απελευθέρωσης της οθωμανικής Μακεδονίας με το παραπάνω σύνθημα.
Βέβαια και τότε, όπως και τώρα κυκλοφορούσαν απατεώνες και ήθελαν να μας πουν ότι μ’ αυτό το σύνθημα συμβολοποιείται το ξεκίνημα εθνογένεσης εκεί, κάποιου φανταστικού, εικονικού και ανύπαρκτου «μακεδονικού έθνους». Βέβαια τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ίσχυε, ούτε ισχύει. Πώς προέκυψε και διαδόθηκε αυτό το σύνθημα; Στα χρόνια 1875 – 1876 οι Βούλγαροι κατασφαγιάστηκαν σε δυο εξεγέρσεις τους από τους Οθωμανούς, που υποστηρίζονταν από την τότε αγγλική κυβέρνηση Ντισραέλι. Ο αρχηγός όμως της αγγλικής αντιπολίτευσης Γουίλιαμ Γκλάνστοουν έδειξε συμπάθεια προς τους Βούλγαρους μετά τις σφαγές τους και έριξε το σύνθημα: «Η Βουλγαρία στους Βούλγαρους». Ύστερα απ’ αυτό οι βουλγαρικές « μακεδονικές οργανώσεις», με πρωτοπορία την γνωστή VMRO το μετέτρεψαν: «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες». Σ’ όλο αυτό το απλά παρουσιασμένο από μας «παζλ», αλλά λεπτομερειακά πολύπλοκο για εκείνα τα χρόνια βασίστηκε ο Τίτο, συγκροτώντας τη Γιουγκοσλαβία του, να ιδρύσει τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας
Το ερώτημα είναι τι έκανε η Ελλάδα από τότε και τι έκανε σχετικώς πρόσφατα δηλ. από το 1991-1992. Δυστυχώς δεν πρόβαλε συστηματικά, προς όλες τις κατευθύνσεις και διμερώς με τα Σκόπια, αλλά ιδίως προς τους «συμμάχους» αλλά και τη διεθνή κοινότητα, τα ιστορικά της δίκαια και την παραποιημένη για την κατάσταση αλήθεια. Αντίθετα σύρθηκε στις επιλογές των Ευρωατλαντιστών για το πρόβλημα μη αξιοποιώντας τα γεωστρατηγικά της πλεονεκτήματα ως χώρα, προσαρμόζοντας σ’ αυτές το δίκιο της. Αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει μέχρι σήμερα σε λύση μεσοβέζικου αδιέξοδου.
Τότε έγινε η μεγάλη απάτη – που σήμερα αποκαλύπτεται – από την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας κατά κύριο λόγο και τους συμμάχους της. Τότε η ελληνική πολιτική ηγεσία σθεναρά θα έπρεπε να προτάξει: Δεν αναγνωρίζουμε στα βόρεια σύνορά μας κανένα κράτος που η ονομασία του να περιέχει τον όρο Μακεδονία. Δεν διαπραγματευόμαστε σε ποιο βαθμό θα επιτρέψουμε στα Σκόπια να καπηλευθούν την ιστορία μας. Δεν διαπραγματευόμαστε για τις διεκδικήσεις που εγείρουν άλλα κράτη, όπως και τα Σκόπια σε βάρος των ελληνικών εδαφών. Δυστυχώς δεν το έπραξε. Στο σημείο αυτό, ενώ εκφράζουμε την πατριωτική γραμμή που αναφέρουμε, παρακινούμαστε να παραθέσουμε μια δήλωση του κ. Τσίπρα τις προηγούμενες μέρες σχετικά με το Σκοπιανό. Είπε λοιπόν: «Θα πρέπει να καταλάβουνε οι Σκοπιανοί ότι δεν αποτελούν τους μοναδικούς απόγονους του Μεγάλου Αλεξάνδρου…». Ωραίος εθνοαμύντορτας ο πρωθυπουργός της χώρας μας!... Όμως και από το υπόλοιπο εκλεγμένο πολιτικό προσωπικό της ελληνικής βουλής κανείς δεν αντέδρασε. Δε χρειάζεται να επεξηγήσουμε, με αυτή του τη δήλωση ο κ. Τσίπρας αποδέχτηκε την ουσιώδη και κύρια επιχειρηματολογία των Σκοπιανών. Άντε τώρα να προωθήσεις έντιμη και δίκαια λύση ανάμεσα στις σκοπιανές συμπληγάδες και τις ευρωαμερικάνικες σκοπιμότητες.
Η δημιουργία του κράτους των Σκοπίων, είναι προέκταση της δημιουργίας του Κοσσόβου. Ο στόχος των Ευρωατλαντιστών δεν είναι απλά ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, αλλά το τσάκισμα της Σερβίας, ώστε μετά τον διαμελισμό της να μην προκύψει μια ακμάζουσα και ισχυρή Σερβία και γενικώς να υπάρχουν ανίσχυρα κράτη στη Βαλκανική. Κι αυτό το ξεκίνησαν από το 1985 υποδαυλίζοντας εθνικιστικές ταραχές στο Κόσσοβο και στη Νότια Σερβία. Εκεί τότε επενέβησαν κυρίως η Γερμανία και το ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) στο σύνολό της, για να διαλύσουν τη Γιουγκοσλαβία και να τσακίσουν τη Σερβία.
Μ’ αυτή την οπτική λοιπόν φαίνεται πως ξαναγυρίζουμε πίσω στη συνθήκη του Βερολίνου του 1878, που ήθελε δημιουργία μικρών κρατιδίων υβριδικού τύπου στα Βαλκάνια και υπό προστασία. Μα όσοι γνωρίζουμε λίγο ιστορία είμαστε ενήμεροι ότι τα εθνικά ζητήματα στα Βαλκάνια και για τη Μακεδονία και συνολικά λύθηκαν με τους βαλκανικούς πολέμους , με την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και τη δημιουργία των εθνικών κρατών.
Τώρα τι παρατηρούμε με βάση Σκοπιανό , Κόσσοβο κλπ – δεν ξέρω, αν τη FYROM την ονομάσουν Nova Macedonia ή Άνω Μακεδονία ή αν μιλούν για Μακεδονία Αιγαίου ή ό,τι άλλο – παρατηρούμε ότι μάλλον άλλους στόχους έχουν οι Ευρωατλαντιστές. Όχι να δημιουργηθούν εθνικά κράτη στα Βαλκάνια, όπως μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, αλλά οσμιζόμαστε ότι επιθυμούν τον επανασχεδιασμό και τη νέα οριοθέτηση των βαλκανικών κρατών στη βάση της πολυπολιτισμικότητας και του πολυακουσμένου τα τελευταία χρόνια γεωγραφικού προσδιορισμού. Τα από την εποχή του 18ο αι. και του 19ο αι. δημιουργηθέντα κράτη που έφεραν εθνικά χαρακτηριστικά κατά τις σκοπιμότητες των ισχυρών παικτών της υφηλίου, σιγά – σιγά θα μετατραπούν σε μηχανισμούς διαχείρισης ή διοίκησης – stateless,όπως λένε οι ειδικοί (= χωρίς εθνικότητα). Κι έτσι θα προσδιορίζονται με βάση τα γεωγραφικά τους χαρακτηριστικά και οι άνθρωποί τους θα είναι πολυπολιτισμικές πληθυσμιακές οντότητες κι όχι λαοί, όπως ξέρουμε, δε θα έχουνε λόγο και ούτε ταυτότητα.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο μπήκαμε λοιπόν στην αναδιάταξη των συνόρων στα Βαλκάνια με πρώτη φάση στη Γιουγκοσλαβία με τον τρόπο που έγινε. Αυτό φοβόμαστε, όπως αναλύσαμε, ότι θα συνεχιστεί. Κι έτσι μας «μπάζουν» στους γεωγραφικούς προσδιορισμούς: Άνω Μακεδονία, Νότια Μακεδονία, αύριο Δυτική Θράκη κλπ και στο σύνολο της περιοχής, με σκοπιμότητα, για τα Βαλκάνια τουλάχιστον την πολυδιάσπασή τους ώστε να μην υπάρχουν εδώ ισχυρά κράτη.
Θα ολοκληρώσω το άρθρο μου εκφράζοντας κάποιες απόψεις που απηχούν την πολιτική μου άποψη – είμαι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο) – σχετικά με το συλλαλητήριο της 21/1/2018 στη Θεσσαλονίκη. Και λέω απερίφραστα να πάμε στο συλλαλητήριο και να βροντοφωνάξουμε: « Να μη ονομαστούν τα Σκόπια Μακεδονία με οποιοδήποτε προσδιορισμό.
Όμως οι οργανωτές του συλλαλητηρίου σ’ αυτές τις κρίσιμες στιγμές για τη δύσμοιρη πατρίδα μας δεν έπρεπε να βάλουν και άλλα ζητήματα πολύ σημαντικά για τη χώρα και το πρόβλημα; Γιατί δεν θέτουν καν ζήτημα Ε.Ε. και ΝΑΤΟ – γενεσιουργούς του προβλήματος; Το θέμα της Δ. Θράκης, του Αιγαίου, δηλαδή τα προβλήματα που αφορούν την κυριαρχία της χώρας μας, γιατί τ’ αφήνουν απέξω; Μας είπε κανένας απ’ όλους τους οργανωτές κι όλους τους διαλαλητές απ’ όλες τις συχνότητες υπέρ του συλλαλητηρίου ότι η πατρίδα μας από το 2010 βιώνει την ιδιότυπη κατοχή της επίκαιρης χρεωκοπίας της και ότι το πρόβλημα με τα Σκόπια το χειρίζεται η κυβέρνηση Τσίπρα, προϊόν αυτής της κατοχής; Kαι ας είμαστε ειλικρινείς, πολιτικές δυνάμεις κι απ’ την αντιπολίτευση σήμερα και άνθρωποι που δουλεύουν για το συλλαλητήριο, απέδειξαν ότι δεν έκαναν τίποτε, όταν κινδύνευε αυτός ο τόπος και τέθηκε υπό κατοχή. Τώρα ξιφουλκούν σε ακράτητο πατριωτισμό. Να μας συγχωρούν, αλλά αυτός είναι «γιαλαντζί» πατριωτισμός.
Για μας πατριωτισμός είναι να μη μιλάμε γενικά και αόριστα για Ελληνισμό, αλλά να παλεύουμε οργανωμένα με συνέπεια εναντίον της κατοχής της πατρίδας μας. Γιατί όλοι οι μεγαλοσχήμονες πρωτοστατούντες για το μεθαυριανό συλλαλητήριο λαλίστατοι τις τελευταίες μέρες στα διάφορα “panel” δε λένε κουβέντα ότι για να λυθεί το Σκοπιανό, προϋποτίθεται να αποκτήσει ανεξαρτησία κι αυτοδιάθεση η Ελλάδα μας. Άκουσα σήμερα στην εκπομπή του κ. Παπαδάκη πρώην στρατηγό Α΄ΓΕΕΘΑ, υποστηρικτή του συλλαλητηρίου, αλλά του ευπρεπούς, όπως είπε - ενημερωτικά ήταν υπέρμαχος του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2015 – ότι θα είναι ένας από τους ομιλητές σ΄ αυτό, όμως στα λόγια του για διεκδίκηση κυριαρχίας της Ελλάδας δε μας είπε, για τις παρεμβάσεις των μεγάλων αφεντικών στα του οίκου μας τίποτε… Άραγε κι αυτός και οι άλλοι ομιλητές θα τα πουν στις ομιλίες τους; Όψόμεθα…
Γράφτηκε στη Κατερίνη: 19/1/2018
*Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ.
και ήταν υποψήφιος του Ε.ΠΑ.Μ. στις εκλογές του 2015
και στο παζάρι με πήγες γύφτισσα μαϊμού
Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καϋμού ». (Ν. Γκάτσος)
Ξεκινώ το άρθρο μου εμπλουτίζοντας τον τίτλο του, παραστατικότατα νομίζω, με υπότιτλο κάποιους στίχους του μεγάλου μας ποιητή Ν. Γκάτσου, που αποδίδουν το διαχρονικό πόνο του Ελληνισμού και της Ελλάδας και που επί πλέον στο ίδιο ποίημα ο ποιητής αναφωνεί: «… μάνα μου Ελλάς που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς …» εκφράζοντας, αντιλαμβανόμαστε, την αγανάκτησή του και τον αποτροπιασμό του για αποτυχημένους χειρισμούς σε πατριωτικά και εθνικά θέματα.
Ήδη ευθύς εξαρχής από την επικεφαλίδα του άρθρου μας – όπως κι αν την νιώσουμε – προϊδεαζόμαστε ότι θα μας απασχολήσει στην αφήγησή μας ο κερματισμός χωρών – κρατών με τις σημαντικότατες επιπτώσεις γι’ αυτές και τους λαούς τους. Όντως παρατηρούμε διάλυση και διάσπαση κρατών στα βόρεια σύνορά μας, γενικά στη Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική , τελικά σ’ όλο τον κόσμο.
Και ύστερα από αυτή την εισαγωγή ερχόμαστε σιγά- σιγά να ξετυλίξουμε κάποιες σκέψεις, που να δικαιολογούν το θρήνο του μεγάλου μας Ν. Γκάτσου και σε μας να αποτελέσουν ένα γόνιμο εφόδιο για πιο φρόνιμη και εθνικά αξιοπρεπή στάση, αντάξια της ιστορίας μας και του πολιτισμού μας, στα εθνικά μας θέματα, ώστε να αποφύγουμε κι εμείς τωρινούς ή μελλοντικούς θρήνους.
Το πρώτιστο βέβαια εθνικό θέμα που κυριαρχεί σήμερα στη επικαιρότητα «ακαμάτως και αδιαλείπτως» είναι: «Πώς θα συμφωνήσει η Ελλάδα με το κράτος των γειτονικών Σκοπίων ως προς το πώς αυτό θα ονομάζεται». Για την υπόθεση του ονόματος της διπλανής μικρής χώρας από το 1991- 1992 ο χορός των συζητήσεων, των διαβουλεύσεων διακρατικών και διεθνών, προσωπικοτήτων και απλών συνανθρώπων, ατελεύτητος. Λύση όμως στην ονοματοδοσία ακόμη να βρεθεί. Τα Σκόπια αταλάντευτα επιμένουν να συμφωνηθεί για το κρατίδιο ένα όνομα που να περιέχει τον όρο Μακεδονία. Η Ελλάδα από την άλλη όλα αυτά τα χρόνια δε δέχεται κάτι τέτοιο, αλλά με την τακτική και τη στρατηγική της και προς τα Σκόπια αλλά και προς τη διεθνή κοινότητα εμπόδισε βέβαια μέχρι τώρα τις διεκδικήσεις των Σκοπίων ως προς το όνομα, αλλά δεν κατάφερε να πείσει και να επιβάλει και προς τα Σκόπια και προς τη διεθνή κοινότητα τα ελληνικά δίκαια, δηλ. επίσημα να μη έχει αυτό το κρατίδιο ονομασία με τη λέξη Μακεδονία.
Δώσαμε στη μόλις προηγούμενη παράγραφο συμπυκνωμένα την υπόσταση του προβλήματος. Στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε να διασαφηνίσουμε στο μέτρο των υποκειμενικών μας γνώσεων και δυνατοτήτων τις ιστορικές, τις πολιτικές ακόμη και τις σύγχρονες γεωστρατηγικές φύτρες του παραπάνω προβλήματος, όσο συνοπτικά και αμερόληπτα μπορούμε.
Και ως προς την ιστορία, ενώ οι Σκοπιανοί στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού τους είναι σλαβικής καταγωγής ενώ οι υπόλοιποι είναι Αλβανοί και κάποιοι Γραικομάνοι (ελληνικής ρίζας) – το ’χε δηλώσει δημόσια και ο πρώτος πρόεδρος των Σκοπίων ο κ. Γκλιγκόρωφ: «Εμείς είμαστε Σλάβοι και ήρθαμε στην περιοχή τον 6ο μ.Χ.». Παρόλα αυτά θέλουν να ονομάζονται Μακεδόνες και να λένε την περιοχή τους Μακεδονία. Μόνο αυτή τη δήλωση του Γκλιγκόρωφ, στο ξεκίνημα του προβλήματος – θα ’λεγε ένας απλά σκεπτόμενος πολίτης – η ελληνική πλευρά να αξιοποιούσε από τότε σ’ όλα τα φόρα, θα εξοστράκιζε κάθε σκοπιανή μακεδονική διεκδίκηση, χρησιμοποιώντας βεβαίως την πληθώρα των ιστορικών ελληνικών ντοκουμέντων, δειγμάτων του ελληνικού βίου και πολιτισμού, που κανείς δεν μπορεί να τον παραχαράξει, μόνο τα συμφέροντα και οι πολιτικές σκοπιμότητες.
Και μια και αναφέραμε για ιστορία κι έχουμε το πλεονέκτημα να είμαστε ο ελληνικός λαός, πολύ παλιός λαός με πλουσιότατη ιστορία ακόμα και στη Θεογονία – Ανθρωπογονία θα παραπέμψουμε για τις ρίζες των Μακεδόνων. Συγκεκριμένα: « Ο Δευκαλίων και Η Πύρρα απέκτησαν και δικά τους παιδιά: τον ΄Ελληνα, τον Αμφικτύονα, την Πρωτογένεια, τη Μελάνθεια, τη Θυία και την Πανδώρα…… Για την Πανδώρα είπαν πως ενώθηκε και αυτή με τον Δία και έφερε στον κόσμο τον Γραικό. Και για τη Θυία, πως έκανε πάλι από το σπέρμα του Δία, τον Μάγνητα και τον Μακεδόνα ». (Ελληνική Μυθολογία, 2ο τόμος Ι. Θ. Κακριδής σελ. 60). Ειλικρινά πόσο σημαντικές γνώσεις τεκμηρίωσης της ταυτότητάς μας, που θα ’πρεπε από γενέσεως του ελληνικού κράτους να γεμίζουν τα σχολικά μας βιβλία!... Δυστυχώς αυτές απουσιάζουν, ενώ για τους ξενόφερτους Βησιγότθους βασιλιάδες στην πατρίδα μας και τους Καρλομάγνους αφιερώνουν σελίδες και σελίδες…
Και στα ιστορικά χρόνια ( Ελληνική Μυθολογία, 1ος τόμος σελ. 64) ο αείμνηστος πανεπιστημιακός δάσκαλος Ι.Θ. Κακριδής γράφει ότι για την πολιτική του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου σημαντικό ρόλο έπαιξε, ότι οι Μακεδόνες βασιλιάδες κατάγονταν από τον Ηρακλή. Ο Αρχέλαος, γιος του Τήμενου, που είχε πατέρα τον Ηρακλή, διωγμένος από τους αδελφούς του είχε έρθει στη Μακεδονία οδηγημένος από τον Απόλλωνα και ίδρυσε τις Αιγές (σημερινή Βεργίνα), την έδρα των Μακεδόνων βασιλέων. Γι’ αυτό και ο ρήτορας Ισοκράτης γράφοντας στον Φίλιππο ύστερα από τη Φιλοκράτειο ειρήνη (346 π.Χ.) τονίζει ότι ο βασιλιάς των Μακεδόνων έχει χρέος να θεωρεί πατρίδα του ολόκληρη την Ελλάδα και να διακινδυνεύει γι’ αυτή, όπως έκανε και ο πρόγονός του Ηρακλής.
Με τα αναφερθέντα από τα πολύ βαθιά της αρχαιομάθειας δώσαμε κάποιες πιστοποιήσεις της ελληνικότητας των Μακεδόνων. Όσο για τους Σκοπιανούς επειδή εμμένουν να θέλουν να ονομάζονται Makedonski, που ούτε τους ανήκει και ούτε έχει σχέση ακόμα και με την αρχαία Δαρδανία στο χώρο της οποίας τα Σκόπια ήταν μια απ’ τις τρεις βασικές πόλεις, λέμε από αυτό το σημείο και – θα πούμε περισσότερα παρακάτω – ότι αυτό είναι ανιστόρητη εμμονή και η εμμονή αυτή είναι τουλάχιστον ύποπτη. Γι’ αυτό όμως, ας δούμε την ιστορική αλήθεια: «Δρίλων ποταμός ανάπλουν έχων προς έω μέχρι Δαρδανικής , η συνάπτει τοις Μακεδονικοίς έθνεσι και τοις Παιονικοίς προς μεσημβρίαν»(Στράβων Βιβλ.7, κεφ.5), εδώ διακρίνονται οι Δαρδάνιοι από τα «Μακεδονικά έθνη». Ο Κλαύδιος ο Πτολεμαίος στη Γεωγραφία του (βιβλ.3, κεφ. 9) μιλά για την περιοχή ως εξής: « Κατέχουσι δε της επαρχίας … τα προς την Μακεδονίαν Δάρδανοι», της Δαρδανίας δ΄πόλεις Ναϊσός, Αρριβάντιον, Ουλπιανόν, Σκούποι (τα σημερ.Σκόπια)». Επίσης ο Αππιανός στο βιβλ. 5, κεφ. 8 είναι ξεκάθαρος: «τους δ’επί τους Δαρδανέας, έτερον Ιλλυριών γένος, αεί Μακεδονίαν, επιτρέχοντας. Τα ίδια γράφει και ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος (10ος αι. μ.Χ) στο έργο του « Περί θεμάτων» (P.G.τ.113 στ. 145)8., όπως και ο Ι. Ζωναράς στην επιτομή της ιστορίας του (τομ. 2, σελ. 294)
Ενδεικτικά ιστορικά στοιχεία αναφέραμε. Θα μπορούσαμε και άλλα. Με βάση αυτά αλλά πολύ περισσότερο με τα σχετικώς πρόσφατα ιστορικά στοιχεία θα μπορούσε η πολιτική αλλά και η διπλωματική ελληνική λειτουργία, να κατοχυρώσει το ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι δεν υπάρχει καμία σχέση των κατοίκων των Σκοπίων (Σλάβων και Αλβανών) με τον χώρο και τον πολιτισμό της μιας και μοναδικής Μακεδονίας, της Ελληνικής. Μας το ’πε τόσο σοφά ο μεγάλος πρόγονός μας Ευριπίδης: «Όλβιος όστις ιστορίης έσχε μάθησιν : ευτυχισμένος όποιος έμαθε ιστορία».
Και προχωρούμε στα πρόσφατα σχετικώς ιστορικά στοιχεία της διαδρομής της περιοχής των Σκοπίων με συντομία αλλά ουσιωδώς, που ευελπιστούμε ότι θα μας διασαφηνίσουν ερωτήματα πάνω στο θέμα μας. Λοιπόν στα 1918 ιδρύθηκε το βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας. Το 1929 ο βασιλιάς της Αλέξανδρος ο Α΄ χώρισε διοικητικά την τότε Γιουγκοσλαβία σε εννέα επαρχίες (μπανοβίνες) στη σερβοκροατική διάλεκτο κι επειδή οι περιοχές ήταν πολυεθνικές τις ονοματοδότησε με βάση γεωγραφικούς όρους. Μία απ’ αυτές περιελάμβανε την περιοχή του σημερινού κρατιδίου των Σκοπίων με το όνομα μπανοβίνα – Μπαρντάσκα δηλ. τη σημερινή ΠΓΔΜ(Σκόπια) έχοντας δηλ γεωγραφικό προσδιορισμό από τον ποταμό Μπάρνταρ = Αξιός. Αυτή η διοικητική διαίρεση διατηρήθηκε μέχρι το 1941, οπότε οι Ναζί του Χίτλερ κατέλαβαν τη Γιουγκοσλαβία και την κατήργησαν. Αυτή διαμοιράστηκε στην τότε Σερβία, Βουλγαρία και Αλβανία. Μετά το 1944 ερχόμενος ο Τίτο με τους παρτιζάνους του στην εξουσία δημιουργώντας καινούργια διοικητική διαίρεση στην τότε Γιουγκοσλαβία ονόμασε τη περιοχή σοσιαλιστική δημοκρατία της Μακεδονίας κι από τότε οι άνθρωποί της έμαθαν να λένε ότι λέγονται Μακεδόνες κι από κει ξεκίνησε η Ελληνοσκοπιανή και διεθνής προβληματική.
Επομένως με βάση αυτό το ιστορικό προηγούμενο της ονομασίας της περιοχής των Σκοπίων από τον Αλέξανδρο τον Α΄ και που δυστυχώς καθόλου ως γεγονός δεν αναφέρθηκε στις πτυχές του προβλήματος από το 1992, κατά κάποια άποψη μπορούσε να διευκολύνει με βαρύνουσα επιχειρηματολογία το πνεύμα της συζήτησης για την ονοματοδοσία του κράτους των Σκοπίων. Δηλαδή τη στιγμή που αδιάκοπα ακούμε στις συζητήσεις, στις διαβουλεύσεις, στα fora, στους τηλεοπτικούς σταθμούς στις καθημερινό κουβεντολόι από το 1992: «ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, σύνθετη ονομασία;…» ,θα μπορούσε λοιπόν η ελληνική πλευρά να πει ξεκάθαρα προς κάθε κατεύθυνση πως, αν θέλουν για το κρατίδιο μια ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, τότε θα πρέπει να επιλέξουν κάτι, που έχει σχέση με γεωγραφία: κάποιο ποταμό, κάποια θάλασσα ή βουνό. Όχι όμως τον όρο Μακεδονία, γιατί αυτός έχει μεν στα συστατικά του στοιχεία το γεωγραφικό προσδιορισμό, αλλά έχει κι άλλα συστατικά στοιχεία: (εθνικής ταυτότητας, κοινωνικά, πολιτιστικά κλπ). Δεν μπορούν λοιπόν να επικαλούνται γεωγραφικό προσδιορισμό στον όρο Μακεδονία. Αν θέλουν γεωγραφικό προσδιορισμό αυτούσιο, ας επαναφέρουν την ονομασία Δημοκρατία –Μπαρτάσκα ή κάτι ανάλογο.
Ο Τίτο βασισμένος σε ιστορική προηγούμενη παραχάραξη με στήριξη αρχικά του Στάλιν έπραξε, ό,τι προαναφέραμε. Τότε οι ΗΠΑ με κυβέρνηση Ρούσβελτ και υπουργό εξωτερικών τον Στετίνιους εξέδωσε γραπτή εγκύκλιο στη οποία κατακεραύνωνε αυτή την ενέργεια του Τίτο τονίζοντας ότι αποτελεί και θα αποτελέσει πλήγμα για την Ελλάδα, την ιστορία του Ελληνισμού και τέτοια ωραία… Στη συνέχεια όμως ο Τίτο τα χάλασε με τον Στάλιν, ψιλοφλέρταρε τις ΗΠΑ, οι ελληνικές πολιτικές έδειχναν ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη στο δυτικό παράγοντα και δεν πρόβαλαν καμιά αντίδραση γι’ αυτή την ονομασία «Μακεδονία» που θέσπισε ο Τίτο και σήμερα φτάσαμε οι πάντες να μιλάνε για Μακεδονία παραβιάζοντας ιστορικά ελληνικά ιερά και όσια. Και απ’ αυτά βλέπουμε ότι η μέγαιρα της διπλωματίας θριάμβευσε σε βάρος της Ελλάδας, καταδείχνοντας για ακόμη μια φορά ότι στις διακρατικές σχέσεις δεν υπάρχουν μόνιμοι φίλοι ή μόνιμοι εχθροί, παρά μόνο μόνιμα συμφέροντα.
Το 1991 η λεγόμενη Σοσιαλιστική δημοκρατία της Μακεδονίας αποσχίστηκε από την έως τότε ενωμένη Γιουγκοσλαβία και το 1992, με την 817 απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας έγινε δεκτή στον ΟΗΕ, χωρίς σημαία με το όνομα ΠΓΔΜ ( Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία Μακεδονίας), η γνωστή ως FYROM. Υπουργός εξωτερικών τότε της Ελλάδας ήταν ο κ. Αντ. Σαμαράς, που δεν προβάλει καμία ένσταση σ’αυτό το γεγονός.
Από τότε και μέχρι και σήμερα ζήσαμε και ζούμε μια ατέρμονη διαμάχη με πολυποίκιλα δρώμενα – δε θεωρούμε απαραίτητο να αναφέρουμε λεπτομέρειες – ένθεν κακείθεν, ώστε απ’ τη μια οι σκοπιανοί να πετύχουν να ονομάζονται επίσημα «Μακεδονία» και η Ελλάδα απ’ την άλλη αυτό να μην το δέχεται και να το μπλοκάρει. Τι διαβουλεύσεις, τι συσκέψεις, τι διαμεσολαβήσεις του ΟΗΕ, τι συλλαλητήρια, τίποτε δεν απέδωσε. Το πρόβλημα ονοματοδοσίας του κρατιδίου των Σκοπίων μένει μέχρι και τη στιγμή που γράφουμε, άλυτο.
Και από αυτό το σημείο της έκθεσης των απόψεών μας, θα προβάλουμε κάποιες θέσεις – εκτιμούμε σημαντικές – που αγγίζουν την καρδιά του προβλήματος και που κατά τη γνώμη μας, αν είχαν υποστηριχθεί διπλωματικά με σφρίγος γνώσης, ευελιξίας και αποφασιστικότητας θα είχαμε μάλλον ευνοϊκές εξελίξεις για τα ελληνικά δίκαια από το 1992.
Καταρχήν θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε, αν υπάρχει μακεδονικό έθνος. Μακεδονικό έθνος δεν υπήρξε ποτέ και δεν υπάρχει και σήμερα. Και αυτό όχι γιατί η Ελλάδα είναι ελληνική, αλλά γιατί απλούστατα σε μακεδονικό έδαφος δεν υπήρξε εθνογένεση κάποιου περίεργου έθνους, που λεγόταν Μακεδόνες. Κι όλοι εκείνοι οι περίεργοι τύποι, μέλη σλαβικών στοιχείων, των λεγόμενων μακεδονικών οργανώσεων του 19ου αι. και των αρχών του 20ου αι. και που αυτές οι οργανώσεις πέρα από τις διασπάσεις που υπέστησαν, βασικά ήταν βουλγάρικες «μακεδονικές οργανώσεις», είχαν βουλγάρικη εθνική συνείδηση, είχαν σχέσεις με τη Βουλγαρία και τότε έριξαν το σύνθημα: « η Μακεδονία στους Μακεδόνες». Και βασίστηκαν για να εκθρέψουν αυτό το σύνθημα στην τότε υπό τον οθωμανικό ζυγό γεωγραφική και πληθυσμιακή κατάσταση της Μακεδονίας. Η οθωμανική Μακεδονία περιελάμβανε και τη σημερινή περιοχή των Σκοπίων και μέρος της Βουλγαρίας ( Μακεδονία του Πιρίν ) και μέρος της Αλβανίας – αυτά να μην τα ξεχνάμε – κι έφτανε μέχρι τη Μοσχόπολη. Ο πληθυσμός της πολυδιάσπαρτος την εποχή εκείνη είχε ως κυρίαρχο στοιχείο τους Έλληνες και στις αγροτικές περιοχές τους Σλάβους. Σ’ αυτή την πληθυσμιακή κατάσταση δεν μπορούσε να γίνει εθνικός προσδιορισμός και Μακεδόνες θεωρούσαν, όλες τις εθνότητες που κατοικούσαν στην περιοχή που αναφέραμε. Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν τέθηκε το ζήτημα της απελευθέρωσης της οθωμανικής Μακεδονίας με το παραπάνω σύνθημα.
Βέβαια και τότε, όπως και τώρα κυκλοφορούσαν απατεώνες και ήθελαν να μας πουν ότι μ’ αυτό το σύνθημα συμβολοποιείται το ξεκίνημα εθνογένεσης εκεί, κάποιου φανταστικού, εικονικού και ανύπαρκτου «μακεδονικού έθνους». Βέβαια τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ίσχυε, ούτε ισχύει. Πώς προέκυψε και διαδόθηκε αυτό το σύνθημα; Στα χρόνια 1875 – 1876 οι Βούλγαροι κατασφαγιάστηκαν σε δυο εξεγέρσεις τους από τους Οθωμανούς, που υποστηρίζονταν από την τότε αγγλική κυβέρνηση Ντισραέλι. Ο αρχηγός όμως της αγγλικής αντιπολίτευσης Γουίλιαμ Γκλάνστοουν έδειξε συμπάθεια προς τους Βούλγαρους μετά τις σφαγές τους και έριξε το σύνθημα: «Η Βουλγαρία στους Βούλγαρους». Ύστερα απ’ αυτό οι βουλγαρικές « μακεδονικές οργανώσεις», με πρωτοπορία την γνωστή VMRO το μετέτρεψαν: «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες». Σ’ όλο αυτό το απλά παρουσιασμένο από μας «παζλ», αλλά λεπτομερειακά πολύπλοκο για εκείνα τα χρόνια βασίστηκε ο Τίτο, συγκροτώντας τη Γιουγκοσλαβία του, να ιδρύσει τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας
Το ερώτημα είναι τι έκανε η Ελλάδα από τότε και τι έκανε σχετικώς πρόσφατα δηλ. από το 1991-1992. Δυστυχώς δεν πρόβαλε συστηματικά, προς όλες τις κατευθύνσεις και διμερώς με τα Σκόπια, αλλά ιδίως προς τους «συμμάχους» αλλά και τη διεθνή κοινότητα, τα ιστορικά της δίκαια και την παραποιημένη για την κατάσταση αλήθεια. Αντίθετα σύρθηκε στις επιλογές των Ευρωατλαντιστών για το πρόβλημα μη αξιοποιώντας τα γεωστρατηγικά της πλεονεκτήματα ως χώρα, προσαρμόζοντας σ’ αυτές το δίκιο της. Αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει μέχρι σήμερα σε λύση μεσοβέζικου αδιέξοδου.
Τότε έγινε η μεγάλη απάτη – που σήμερα αποκαλύπτεται – από την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας κατά κύριο λόγο και τους συμμάχους της. Τότε η ελληνική πολιτική ηγεσία σθεναρά θα έπρεπε να προτάξει: Δεν αναγνωρίζουμε στα βόρεια σύνορά μας κανένα κράτος που η ονομασία του να περιέχει τον όρο Μακεδονία. Δεν διαπραγματευόμαστε σε ποιο βαθμό θα επιτρέψουμε στα Σκόπια να καπηλευθούν την ιστορία μας. Δεν διαπραγματευόμαστε για τις διεκδικήσεις που εγείρουν άλλα κράτη, όπως και τα Σκόπια σε βάρος των ελληνικών εδαφών. Δυστυχώς δεν το έπραξε. Στο σημείο αυτό, ενώ εκφράζουμε την πατριωτική γραμμή που αναφέρουμε, παρακινούμαστε να παραθέσουμε μια δήλωση του κ. Τσίπρα τις προηγούμενες μέρες σχετικά με το Σκοπιανό. Είπε λοιπόν: «Θα πρέπει να καταλάβουνε οι Σκοπιανοί ότι δεν αποτελούν τους μοναδικούς απόγονους του Μεγάλου Αλεξάνδρου…». Ωραίος εθνοαμύντορτας ο πρωθυπουργός της χώρας μας!... Όμως και από το υπόλοιπο εκλεγμένο πολιτικό προσωπικό της ελληνικής βουλής κανείς δεν αντέδρασε. Δε χρειάζεται να επεξηγήσουμε, με αυτή του τη δήλωση ο κ. Τσίπρας αποδέχτηκε την ουσιώδη και κύρια επιχειρηματολογία των Σκοπιανών. Άντε τώρα να προωθήσεις έντιμη και δίκαια λύση ανάμεσα στις σκοπιανές συμπληγάδες και τις ευρωαμερικάνικες σκοπιμότητες.
Η δημιουργία του κράτους των Σκοπίων, είναι προέκταση της δημιουργίας του Κοσσόβου. Ο στόχος των Ευρωατλαντιστών δεν είναι απλά ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, αλλά το τσάκισμα της Σερβίας, ώστε μετά τον διαμελισμό της να μην προκύψει μια ακμάζουσα και ισχυρή Σερβία και γενικώς να υπάρχουν ανίσχυρα κράτη στη Βαλκανική. Κι αυτό το ξεκίνησαν από το 1985 υποδαυλίζοντας εθνικιστικές ταραχές στο Κόσσοβο και στη Νότια Σερβία. Εκεί τότε επενέβησαν κυρίως η Γερμανία και το ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) στο σύνολό της, για να διαλύσουν τη Γιουγκοσλαβία και να τσακίσουν τη Σερβία.
Μ’ αυτή την οπτική λοιπόν φαίνεται πως ξαναγυρίζουμε πίσω στη συνθήκη του Βερολίνου του 1878, που ήθελε δημιουργία μικρών κρατιδίων υβριδικού τύπου στα Βαλκάνια και υπό προστασία. Μα όσοι γνωρίζουμε λίγο ιστορία είμαστε ενήμεροι ότι τα εθνικά ζητήματα στα Βαλκάνια και για τη Μακεδονία και συνολικά λύθηκαν με τους βαλκανικούς πολέμους , με την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και τη δημιουργία των εθνικών κρατών.
Τώρα τι παρατηρούμε με βάση Σκοπιανό , Κόσσοβο κλπ – δεν ξέρω, αν τη FYROM την ονομάσουν Nova Macedonia ή Άνω Μακεδονία ή αν μιλούν για Μακεδονία Αιγαίου ή ό,τι άλλο – παρατηρούμε ότι μάλλον άλλους στόχους έχουν οι Ευρωατλαντιστές. Όχι να δημιουργηθούν εθνικά κράτη στα Βαλκάνια, όπως μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, αλλά οσμιζόμαστε ότι επιθυμούν τον επανασχεδιασμό και τη νέα οριοθέτηση των βαλκανικών κρατών στη βάση της πολυπολιτισμικότητας και του πολυακουσμένου τα τελευταία χρόνια γεωγραφικού προσδιορισμού. Τα από την εποχή του 18ο αι. και του 19ο αι. δημιουργηθέντα κράτη που έφεραν εθνικά χαρακτηριστικά κατά τις σκοπιμότητες των ισχυρών παικτών της υφηλίου, σιγά – σιγά θα μετατραπούν σε μηχανισμούς διαχείρισης ή διοίκησης – stateless,όπως λένε οι ειδικοί (= χωρίς εθνικότητα). Κι έτσι θα προσδιορίζονται με βάση τα γεωγραφικά τους χαρακτηριστικά και οι άνθρωποί τους θα είναι πολυπολιτισμικές πληθυσμιακές οντότητες κι όχι λαοί, όπως ξέρουμε, δε θα έχουνε λόγο και ούτε ταυτότητα.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο μπήκαμε λοιπόν στην αναδιάταξη των συνόρων στα Βαλκάνια με πρώτη φάση στη Γιουγκοσλαβία με τον τρόπο που έγινε. Αυτό φοβόμαστε, όπως αναλύσαμε, ότι θα συνεχιστεί. Κι έτσι μας «μπάζουν» στους γεωγραφικούς προσδιορισμούς: Άνω Μακεδονία, Νότια Μακεδονία, αύριο Δυτική Θράκη κλπ και στο σύνολο της περιοχής, με σκοπιμότητα, για τα Βαλκάνια τουλάχιστον την πολυδιάσπασή τους ώστε να μην υπάρχουν εδώ ισχυρά κράτη.
Θα ολοκληρώσω το άρθρο μου εκφράζοντας κάποιες απόψεις που απηχούν την πολιτική μου άποψη – είμαι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο) – σχετικά με το συλλαλητήριο της 21/1/2018 στη Θεσσαλονίκη. Και λέω απερίφραστα να πάμε στο συλλαλητήριο και να βροντοφωνάξουμε: « Να μη ονομαστούν τα Σκόπια Μακεδονία με οποιοδήποτε προσδιορισμό.
Όμως οι οργανωτές του συλλαλητηρίου σ’ αυτές τις κρίσιμες στιγμές για τη δύσμοιρη πατρίδα μας δεν έπρεπε να βάλουν και άλλα ζητήματα πολύ σημαντικά για τη χώρα και το πρόβλημα; Γιατί δεν θέτουν καν ζήτημα Ε.Ε. και ΝΑΤΟ – γενεσιουργούς του προβλήματος; Το θέμα της Δ. Θράκης, του Αιγαίου, δηλαδή τα προβλήματα που αφορούν την κυριαρχία της χώρας μας, γιατί τ’ αφήνουν απέξω; Μας είπε κανένας απ’ όλους τους οργανωτές κι όλους τους διαλαλητές απ’ όλες τις συχνότητες υπέρ του συλλαλητηρίου ότι η πατρίδα μας από το 2010 βιώνει την ιδιότυπη κατοχή της επίκαιρης χρεωκοπίας της και ότι το πρόβλημα με τα Σκόπια το χειρίζεται η κυβέρνηση Τσίπρα, προϊόν αυτής της κατοχής; Kαι ας είμαστε ειλικρινείς, πολιτικές δυνάμεις κι απ’ την αντιπολίτευση σήμερα και άνθρωποι που δουλεύουν για το συλλαλητήριο, απέδειξαν ότι δεν έκαναν τίποτε, όταν κινδύνευε αυτός ο τόπος και τέθηκε υπό κατοχή. Τώρα ξιφουλκούν σε ακράτητο πατριωτισμό. Να μας συγχωρούν, αλλά αυτός είναι «γιαλαντζί» πατριωτισμός.
Για μας πατριωτισμός είναι να μη μιλάμε γενικά και αόριστα για Ελληνισμό, αλλά να παλεύουμε οργανωμένα με συνέπεια εναντίον της κατοχής της πατρίδας μας. Γιατί όλοι οι μεγαλοσχήμονες πρωτοστατούντες για το μεθαυριανό συλλαλητήριο λαλίστατοι τις τελευταίες μέρες στα διάφορα “panel” δε λένε κουβέντα ότι για να λυθεί το Σκοπιανό, προϋποτίθεται να αποκτήσει ανεξαρτησία κι αυτοδιάθεση η Ελλάδα μας. Άκουσα σήμερα στην εκπομπή του κ. Παπαδάκη πρώην στρατηγό Α΄ΓΕΕΘΑ, υποστηρικτή του συλλαλητηρίου, αλλά του ευπρεπούς, όπως είπε - ενημερωτικά ήταν υπέρμαχος του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2015 – ότι θα είναι ένας από τους ομιλητές σ΄ αυτό, όμως στα λόγια του για διεκδίκηση κυριαρχίας της Ελλάδας δε μας είπε, για τις παρεμβάσεις των μεγάλων αφεντικών στα του οίκου μας τίποτε… Άραγε κι αυτός και οι άλλοι ομιλητές θα τα πουν στις ομιλίες τους; Όψόμεθα…
Γράφτηκε στη Κατερίνη: 19/1/2018
*Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ.
και ήταν υποψήφιος του Ε.ΠΑ.Μ. στις εκλογές του 2015
