Με την άκρη του ματιού μου βλέπω έναν άνθρωπο να είναι σωριασμένος στην μέση του οδοστρώματος και το ποδήλατο του δίπλα πεσμένο και αυτό. Κανένα από τα τέσσερα (4) αυτοκίνητα που είναι μπροστά μου δεν σταμάτησε να βοηθήσει, ούτε κανένα από τα δεκάδες αυτοκίνητα από το αντίθετο ρεύμα δεν σταμάτησε…
Όλοι κοιτούσαν και… προσπερνούσαν!
Δυο μικρά παιδιά (πρέπει να ήταν γυμνασίου), προσπάθησαν να σηκώσουν τον άτυχο άνθρωπο, αλλά χωρίς επιτυχία – μιας και ήταν βαρύς και ανήμπορος να σταθεί στα πόδια του –.
Κανείς δεν σταμάτησε να βοηθήσει…
Με το που φτάνω στο σημείο, σταματάω το αυτοκίνητο μου στη μέση του δρόμου (έχω τα παιδιά μου μέσα), ανάβω τα αλάρμ, κόβω την κίνηση και κατεβαίνω να βοηθήσω τον άνθρωπο.
Είναι βαρύς, δυσκολεύομαι να τον μετακινήσω (μόνος μου), αλλά τελικά τον βάζω να κάτσει σε ένα παγκάκι μπροστά στο τζαμί.
Ρώτησα τον άνθρωπο αν χρειάζεται κάποια βοήθεια, να πάρω το ΕΚΑΒ (είδα ότι ήταν σχετικά καλά, λίγο στο πόδι είχε χτυπήσει) και πήγα να πάρω το αυτοκίνητο μου που ήταν στη μέση του δρόμου.
Από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου, είδα τον άτυχο άνθρωπο να με χαιρετάει και να φωνάζει δυνατά: «ευχαριστώ!»
Κανείς δεν σταμάτησε να με βοηθήσει…
Όλοι προσπερνούσαν.
Όπως και κανείς από όσους έβλεπαν το περιστατικό από τα απέναντι πεζοδρόμια.
Μάλιστα, ένας οδηγός (που μάλλον δεν είχε καταλάβει τι έγινε) μου έκανε παρατήρηση γιατί έκλεισα τον δρόμο!
Ο άτυχος αυτός άνθρωπος, θα μπορούσε να ήταν κάποιος γνωστός μας, ίσως και συγγενής μας, ο πατέρας μας… μπορεί και εμείς οι ίδιοι, αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να προκαλέσει την συμπόνοια, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά των περαστικών…
Έφυγα ικανοποιημένος που μπόρεσα έστω και ελάχιστα να βοηθήσω κάποιον συνάνθρωπο μου, ικανοποιημένος που όλα αυτά τα είδαν τα παιδιά μου και πάρα πολύ απογοητευμένος από την αδιαφορία των συμπολιτών μου.
Δεν γράφω περισσότερα ελπίζοντας, ότι συνέβη να ήταν απλά ένα μεμονωμένο περιστατικό, ότι απλά είμαι λίγο παραπάνω υπερβολικός όσον αφορά την κρίση μου για τους συνανθρώπους μου και ότι δεν πρέπει αυτό το περιστατικό να μας χαρακτηρίζει αρνητικά σαν κοινωνία, σαν ανθρώπους, σαν πλάσματα του Θεού.
Ελπίζω να είναι έτσι…
