Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών του αμυντικού συμφώνου ΗΠΑ – Ελλάδας, (αυτού του συμφώνου που υποτίθεται ότι «αναβαθμίζει τον γεωστρατηγικό ρόλο της Ελλάδας στην περιοχή»...
του συμφώνου που «μας συμφέρει», καθώς οι Αμερικανοί υποτίθεται ότι θα... ενισχύσουν την άμυνά μας έναντι της επιθετικότητας της Τουρκίας) και οι «σπουδαίοι σύμμαχοί μας» ανακοίνωσαν ότι οι αμερικανικές δυνάμεις αποχωρούν από την περιοχή στα ΒΑ της Συρίας, δίνοντας το πράσινο φως στην Τουρκία να επιτεθεί προκειμένου να αναχαιτίσει τις δυνάμεις των Κούρδων που ελέγχουν την περιοχή.
Οι ΗΠΑ εξ αρχής δεν έπρεπε να βρίσκονται στη Συρία. Κανείς δεν τους προσκάλεσε εκεί, αντιθέτως η κυβέρνηση της Συρίας επανειλημμένα έχει δηλώσει ότι τους θεωρεί εχθρική δύναμη, εισβολείς που με το πρόσχημα του πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας εργάζονται για τη διάλυση του Συριακού κράτους.
Η ανακοίνωση του Προέδρου των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ, καταδεικνύει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το πόση αξία δίνουν οι Αμερικανοί στους «συμμάχους» τους. Αντιλαμβάνονται την έννοια της «συμμαχίας» ως εργαλειακή μεταχείριση των λαών, προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους και μετά να τους πετάξουν αδιαφορώντας για την τύχη τους –κάτι που οι Κούρδοι όφειλαν να γνωρίζουν προτού συνάψουν αυτήν την ανίερη συμμαχία με τους εχθρούς του ίδιου τους του κράτους, της Συρίας.
Η επίθεση και ενδεχόμενη επικράτηση των τουρκικών δυνάμεων στη ΒΑ Συρία θα οδηγήσει σε μια de facto αναθεώρηση δια των όπλων της Συνθήκης της Λωζάνης, που θα έχει πολύ σοβαρές επιπτώσεις σε όλη τη ΒΑ Μεσόγειο και στη χώρα μας. Η Συνθήκη της Λωζάνης, αντίθετα με ό,τι αφήνεται να εννοηθεί από τους κρατούντες τα ηνία της χώρας που διαχειρίζονται τα εθνικά μας θέματα και την εξωτερική μας πολιτική, δεν αφορά μόνο τα σύνορα Ελλάδας – Τουρκίας, δεν είναι δηλαδή μια διμερής υπόθεση μεταξύ των δύο χωρών. Αποτελεί τη συνθήκη με την οποία διευθετήθηκε το Ανατολικό Ζήτημα μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, μέρος του οποίου ήταν και η χώρα μας, και καθόρισε τα σύνορα όλων των χωρών της Μ. Ανατολής.
Είναι η τρίτη φορά στην Ιστορία που επιχειρείται αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης, πάντα με «πρωτοβουλία» της Τουρκίας. Η πιο πρόσφατη ήταν οι συνθήκες Ζυρίχης – Λονδίνου που υπογράφηκαν το 1959, με τις οποίες τερματίστηκε η Βρετανική αποικιοκρατία στην Κύπρο και ιδρύθηκε το ανεξάρτητο Κυπριακό κράτος. Με τις συνθήκες αυτές αναγνωρίστηκαν δικαιώματα της Τουρκίας στην Κύπρο, ως εγγυήτριας δύναμης για τον τουρκικό πληθυσμό. Το γεγονός αυτό όχι μόνο άνοιξε τον δρόμο για την εισβολή του 1974 και την κατοχή μεγάλου μέρους της Κύπρου από την Τουρκία, αλλά και αποτελεί κατάφωρη παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάνης, αφού στο άρθρο 16 της Συνθήκης καθορίζεται σαφώς ότι η Τουρκία αποποιείται κάθε δικαιώματός της στα εδάφη της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, συνεπώς και της Κύπρου.
Η πρώτη φάση αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης ήταν η περίπτωση της Αλεξανδρέττας, το 1939, την εποχή που η Συρία, έχοντας βγει από την κατοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είχε τεθεί υπό γαλλική «διακυβέρνηση με εντολή». Η Τουρκία του Κεμάλ κατάφερε να προσαρτήσει την περιοχή της Αλεξανδρέττας από τη Συρία, με τη συναίνεση της Γαλλίας και των μεγάλων δυνάμεων που επιθυμούσαν διακαώς τη φιλία της Τουρκίας ενόψει του Β’ΠΠ. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησε έναν συνδυασμό στρατιωτικών, οικονομικών και πολιτικών μεθόδων, με μετακινήσεις πληθυσμών που οδήγησαν στη δημογραφική αλλοίωση της περιοχής και την αριθμητική επικράτηση των Τούρκων έναντι των Αράβων, μια τακτική που συνοψίζεται στο τρίπτυχο «εισβολή, εγκατάσταση, δημοψήφισμα» και είναι γνωστή ως το «πρότυπο της Αλεξανδρέττας». Το πρότυπο αυτό φαίνεται ότι έχει σκοπό να χρησιμοποιήσει ο Ερντογάν και τώρα, προκειμένου να προσαρτήσει εδάφη της Συρίας.
Βέβαια ο κ. Πομπέο, ΥπΕξ των ΗΠΑ, επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας και δεξί χέρι του Ντ. Τράμπ... «δεν είχε ιδέα» για όλα αυτά και για την απόφαση του Προέδρου του να επιτρέψει την εισβολή της Τουρκίας στη Συρία όταν επισκέφθηκε την Ελλάδα, όταν επιδιδόταν σε απανωτές χειραψίες με το εγχώριο πολιτικό προσωπικό, όταν υπέγραφε αμυντικές συμφωνίες και «αναβάθμιζε» τη στρατηγική συμμαχία των δύο χωρών! Ο δε κ. Μητσοτάκης νιώθει τέτοια «εθνική» υπερηφάνεια να φωτογραφίζεται δίπλα στους ισχυρούς της γης, που είναι αδύνατον να ασχοληθεί με δευτερεύοντα ζητήματα, όπως είναι οι συνθήκες, το διεθνές δίκαιο, τα κατωχυρωμένα και αναπαλλοτρίωτα εθνικά μας δικαιώματα, η υπεράσπιση της επικράτειας και των συνόρων μας, η ειρήνη και η εθνική μας ανεξαρτησία. Όσο για την αξιωματική αντιπολίτευση, η μόνη κριτική της προς τους χειρισμούς της κυβέρνησης ήταν (δια στόματος κ. Κατρούγκαλου) γιατί δεν ζητήθηκε από τις ΗΠΑ να εφαρμόσουν κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας! Νομιμοποιώντας έτσι το δικαίωμα των ΗΠΑ να επιβάλλουν κυρώσεις σε όποια χώρα δεν τους αρέσει, μια τακτική καταφανώς παράνομη σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, διότι στρέφεται εναντίον των λαών και θεωρείται προπομπός πολεμικών ενεργειών.
Κανείς λοιπόν δεν μιλάει για τον κίνδυνο που διατρέχει η χώρα μας. Κανείς δεν κάνει την παραμικρή αναφορά για το τι συνέπειες μπορεί να έχει η ενδεχόμενη αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης. Κανείς δεν φροντίζει να ενημερώσει, ή έστω να προϊδεάσει τον ελληνικό λαό για την αναδιάταξη των συνόρων που επιχειρείται στην ευρύτερη περιοχή μας και μάλιστα εις βάρος μας. Κόπτονται μόνο να μας πείσουν ότι «μας συμφέρει» η απόλυτη πρόσδεσή μας στους στρατιωτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, της χώρας που όχι μόνο έχει απωλέσει κάθε αξιοπιστία ως σύμμαχος, αλλά είναι και ο «πρωτομάστορας» αυτών των ανακατατάξεων και της διάλυσης κρατών! Ότι «μας συμφέρει» η αμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ –μια συμφωνία που κανείς δεν την είδε, κανείς δεν την ξέρει, ούτε καν οι Έλληνες βουλευτές, αφού δεν κατατέθηκε για συζήτηση και κύρωση στη Βουλή! Ότι «μας συμφέρει», εκτός από την οικονομική και πολιτική κατοχή της ΕΕ στην οποία τεθήκαμε μέσω των μνημονίων, να έχουμε και στρατιωτική κατοχή από τις ΗΠΑ! Αυτή η ενορχηστρωμένη προπαγάνδα στοχεύει στο να πείσει τον λαό μας ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, αφού ο κόσμος χωρίζεται σε δυο κατηγορίες: τις υπερδυνάμεις και τα «υποπόδιά» τους. Αφού λοιπόν δεν είμαστε υπερδύναμη, το μόνο που μας μένει είναι να αποδεχθούμε τον ρόλο του «υποπόδιου»!
Το ΕΠΑΜ υπενθυμίζει στον ελληνικό λαό ότι οι κανόνες διεθνούς δικαίου θεσπίστηκαν ακριβώς για την προστασία των μικρών και αδύναμων χωρών από τις άνομες ορέξεις των μεγάλων και των ισχυρών. Ότι η καταστρατήγησή τους οδηγεί στον νόμο της ζούγκλας, όπου υπερισχύουν τα λιοντάρια. Και αν οι μεγάλες δυνάμεις έχουν συμφέρον να τους καταργήσουν, το συμφέρον των μικρών χωρών είναι να τους υπερασπιστούν και να διεκδικήσουν την απαράβατη εφαρμογή τους. Οι συμμαχίες μεταξύ των χωρών είναι απαραίτητες, μόνο που οι συμμαχίες νοούνται μόνο μεταξύ ανεξάρτητων και κυρίαρχων κρατών, σε ισότιμη βάση και όχι με όρους υποτέλειας.
Βρισκόμαστε για ακόμη μία φορά στη δυσάρεστη θέση να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου για τον λαό και την πατρίδα μας. Καλούμε τον ελληνικό λαό να συναισθανθεί το μέγεθος του κινδύνου που ελλοχεύει όσο επιτρέπει να τον κυβερνούν απάτριδες απατεωνίσκοι της πολιτικής, εθελόδουλοι αριβίστες και οσφυοκάμπτες που παίζουν ανενδοίαστα με τη ζωή και το μέλλον του, καθώς έχουν αποσυνδέσει πλήρως το προσωπικό τους συμφέρον από την τύχη της χώρας. Η ενότητα του λαού για την ανατροπή τους είναι πλέον ζήτημα επιβίωσης!
Αθήνα, 10 Οκτωβρίου 2019
Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ
