Το τελευταίο διάστημα οι καθημερινοί άνθρωποι δεχόμαστε καταιγισμό ειδήσεων και σχολίων από τα ΜΜΕ σχετικά με το φλέγον θέμα του μεταναστευτικού-προσφυγικού προβλήματος.
Παρακολουθούμε ενεοί και άπραγοι μπρος τις τηλεοπτικές μας οθόνες τις οξείες αντιπαραθέσεις εκπροσώπων των κομματικών παρατάξεων και δημοσιογράφων, εισπράττοντας ανησυχίες και φοβίες για το μέλλον της καθημαγμένης και πανταχόθεν βαλλομένης πατρίδας μας. Καμιά έγκυρη και επίσημη πληροφόρηση για το μέγεθος του προβλήματος, τις επιπτώσεις του στη χώρα μας και τη σωστή αντιμετώπιση του από τους Έλληνες πολίτες δεν υπάρχει εκ μέρους των αρμοδίων, προς καθησυχασμό μας και ανάλογη ρύθμιση της συμπεριφοράς μας έναντι του πλήθους των εισρεόντων κατατρεγμένων αλλοεθνών, ξενόγλωσσων και αλλόθρησκων συνανθρώπων μας.
Ένας αριθμός συντοπιτών μας κατεχόμενος από το σύμπλεγμα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας διάκειται εχθρικώς απέναντι τους και επιθυμεί τον άμεσο επαναπατρισμό τους και το κλείσιμο των συνόρων μας. Λύση προφανώς ουτοπική και εν πολλοίς απάνθρωπη. Άλλοι εκφράζουν φόβους για την σταδιακή αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας που οικοδομήθηκε στο τρίπτυχο της κοινής καταγωγής, γλώσσας, κοινών ηθών και εθίμων και κοινής θρησκείας. Φόβοι που ως ένα σημείο είναι εύλογοι αν δεν λάβουμε εγκαίρως τα απαιτούμενα μέτρα προς διατήρησή της.
Στατιστικές που έχουν γίνει κατά καιρούς μεταξύ Ελλήνων διαφόρων ηλικιών θεωρούν γενικά την μετανάστευση ως σοβαρή απειλή σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο για τη χώρα μας. Ιδιαίτερα επιφυλακτικοί είναι πολλοί έναντι του Μουσουλμανικού πληθυσμού που έχει κατακλύσει τους τόπους φιλοξενίας και που τείνουν να μετατραπούν σε μόνιμη κατοικία τους. Ωστόσο παρά τις προαναφερόμενες φοβίες και επιφυλάξεις το μεγαλύτερο ποσοστό των συμπατριωτών μας αντιμετωπίζει τους μετανάστες και ιδίως τους πρόσφυγες με ανθρωπιά, αλληλεγγύη και ενσυναίσθηση. Ο Ξένιος Δίας και η εν Χριστώ αγάπη προς τον πλησίον δεν εξέλιπαν από τη χώρα μας.
Σαφώς το πρόβλημα που θίγουμε είναι πολυσυζητημένο, δαιδαλώδες και δυσεπίλυτο. Δεν μπορούμε σήμερα αντικειμενικά να σταματήσουμε τις ροές των προσφύγων ,ούτε είναι στον ψυχισμό μας να βουλιάξουμε τα πλωτά που τους μεταφέρουν. Στην παρούσα κατάσταση θα ταίριαζε η προσευχή του Αμερικανού Θεολόγου Ρέινολντ Νίμπουρ ,που διάβασα σε σχετικό άρθρο του δημοσιογράφου Πάσχου Μανδραβέλη. «Θεέ μου, χάρισέ μου το κουράγιο να αλλάξω όσα μπορώ/ τη γαλήνη να δεχθώ τα πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω / και τη σοφία να καταλαβαίνω την διαφορετικότητα.»
