Έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα 9 Μαρτίου 2020 ο αγαπητός μας φίλος Γιάννης Πόδας, γνωστός στους κοινωνικούς κύκλους της Κατερίνης. Ως επαγγελματίας ξεκινά με το ωραίο του ζαχαροπλαστείο και στην συνέχεια με την εμπορία αυτοκινήτων.
Ο Γιάννης υπήρξε γέννημα-θρέμμα της Κατερίνης. Η ζωή του δεν ήταν με ρόδα στρωμένη. Ήταν μια ζωή δύσκολη γιατί σε πολύ μικρή ηλικία ορφάνεψε από πατέρα, μάλιστα με τη μάνα του να περιμένει το τρίτο της παιδί.
Έτσι αρχίζει ένας γολγοθάς επιβίωσης. Είχε όμως την ευτυχία να έχει καθοδηγό την Μάνα του, την αείμνηστη κυρία Καίτη, μια δυναμική και στιβαρή γυναίκα που φρόντισε ως ηρωίδα την οικογένειά της, κράτησε την ενότητα και έτσι μονιασμένοι πήγαν μπροστά.
Με την πάροδο του χρόνου αρχίζουν πλέον να περιορίζονται οι μεγάλες στενοχώριες, τα οικονομικά τους σιγά-σιγά βαδίζουν προς το καλύτερο. Ο Γιάννης ολοκληρώνοντας την εκπαίδευση του στο τότε εξατάξιο γυμνάσιο, εργάζεται καθοριστικά και αποκλειστικά στην οικογενειακή επιχείρηση, στο περίφημο ζαχαροπλαστείο «Πόδας», το οποίο αποτελούσε ένα κόσμημα για την Κατερίνη. Ενωμένα τα τρία αδέλφια τα καταφέρνουν άριστα. Με την ίδια ενωτική φιλοσοφία ανοίγουν πλέον νέους ορίζοντες, ασχολούμενοι και με το εμπόριο αυτοκινήτων, μάλιστα με την ίδια επιτυχία.
Ο Γιάννης παντρεύεται μετά από σφοδρό έρωτα την αγαπημένη του Γαλήνη, αποκτώντας δύο ευλογημένα παιδιά, την Καίτη και τον Δημήτρη που του χάρισαν πανέμορφα εγγόνια.
Ο Γιάννης ήταν ένας καλοσυνάτος Άνθρωπος, πλην πολλές φορές παρεξηγημένος λόγω του έντονου και ζωηρού του χαρακτήρα. Όμως στο βάθος της ψυχής του φώλιαζε ένας πραγματικά καλός Άνθρωπος. Για αυτό τον Άνθρωπο γράφω σήμερα. Σταχυολογώ την προσωπική άποψή μου. Καταθέτω και σκιαγραφώ με την παρούσα επικήδεια αναφορά μου, την προσωπικότητα του αείμνηστου συντοπίτη μας Γιάννη Πόδα, τον οποίο γνώρισα από τα πρώτα βήματα της ζωής του.
Ενθυμούμαι επίσης και κρίνω ότι αξίζει ο κόπος να μνημονεύσω δύο περιστατικά που με συνδέουν με τον εκλιπόντα. Το πρώτο αφορά την περίοδο τότε που οι …καλοί μου φίλοι με οδηγούν ως Δήμαρχο στην σταύρωση. Στις δύσκολες προσωπικές μου στιγμές και στο βαρύ κλίμα που περνούσα τόσο εγώ όσο και η οικογένειά μου, παρουσιάζεται αυθόρμητα ο Άνθρωπος Γιάννης Πόδας, δηλώνει την πλήρη του υποστήριξη στο πρόσωπό μου, ζητά από τον δικηγόρο μου να καταθέσει ως μάρτυρας υπεράσπισης. Παρά τις αντιδράσεις κάποιων, ο Γιάννης δεν έλειψε ούτε μια μέρα από δίπλα μου, με συμπαραστάθηκε και συμπορεύθηκε μαζί μου στην στενοχώρια, στον πόνο, στο κλάμα. Πίστεψε σε εμένα και μέχρι την δικαίωση και αθώωσή μου, αγωνίστηκε κατακεραυνώνοντας τους δημιουργούς του… θεάτρου του παραλόγου γύρω από το προσωπικό μου θέμα.
Το δεύτερο περιστατικό αφορούσε τον ίδιο και την οικογένειά του. Προέκυψε μια μικροπαρεξήγηση με τον μικρό του αδελφό. Βέβαια δε μας πέφτει λόγος το ποιός φταίει περισσότερο ή λιγότερο. Δεν έχει σημασία άλλωστε.
Μετά από αυτό το συμβάν της παρεξήγησης των δύο αδελφών, αντίκριζα τον Γιάννη σε καθημερινή βάση σε καφετερία απέναντι από το πάρκο της Κατερίνης, να ζει το δράμα του σε απόλυτη περισυλλογή και στενοχώρια και να πνίγει τον πόνο του με λίγο ποτό και πολλά τσιγάρα.
Έτσι αποφασίζω, με το θάρρος της φιλίας μας, μια μέρα να τον πλησιάσω με το πρόσχημα έναν καφέ. Στο ερώτημά μου τι τον απασχολεί ξεσπά σε κλάματα και τα βάζει με τον εαυτό του, διερωτώμενος γιατί να καταλήξουν έτσι τα πράγματα και να μην μιλάει με τον μικρό του αδελφό. Είναι αλήθεια ότι προσπάθησα να τους μονιάσω, αλλά εις μάτην.
Ξάφνου και μετά από λίγο καιρό, ένα πρωινό αντικρίζω έναν διαφορετικό και χαρούμενο Γιάννη, να μου αναγγέλλει ότι έσπασε ο πάγος και τα αδέλφια είναι αγαπημένα και πάλι. Το κλάμα διαδέχθηκε την ευτυχία. Ένοιωσα μια μοναδική συναισθηματική στιγμή που καταδεικνύει το μεγαλείο του Ανθρώπου.
Αυτός ήταν ο Γιάννης Πόδας που τον χάσαμε πριν λίγες ημέρες. Τον είχα φίλο, ένοιωθα υπερήφανος δίπλα του, ήμασταν οι δυο μας πάντα κοντά.
Εύχομαι ολόψυχα ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του, να τον κατατάξει στους δικαίους και να του χαρίσει τα αιώνια αγαθά. Να δώσει δύναμη και κουράγιο στην γυναίκα του, στα παιδιά του, στα εγγόνια και στους λοιπούς συγγενείς. Να τον θυμούνται και να τον μνημονεύουν.
Αγαπημένε μας Γιάννη. Πορεύσου στο μεγάλο ταξίδι, ήσυχα αδελφέ μου. Θα υπάρχεις στη σκέψη και τη μνήμη μας. Ως πρότυπου πραγματικού Ανθρώπου.
Σε αποχαιρετώ με τους δύο στίχους του Ρίτσου.
«Ήσουν καλός κ’ ήσουν γλυκός κι είχες τις χάρες όλες
όλα τα χάδια του αγεριού του κήπου όλες τις βιόλες»
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ιατρός- πρώην Δήμαρχος Κατερίνης
