Ο νέος πλησίασε τον οδοιπόρο και των ρώτησε:
- Ξέρεις να διαβάζεις;
- Ναι, απάντησε εκείνος.
- Έλα μαζί μου, του είπε και τον οδήγησε στον κήπο, σε μια απόκεντρη και σκιερή πλευρά.
Εκεί έβγαλε από το στήθος του ένα μικρό και παλαιό φυλλάδιο του οποίο το είχε περασμένο στο στήθος του με ένα σχοινί.
Ήταν το πολεμικό άσμα, ο θούριος του Ρήγα, και ζήτησε να του διαβάσει φωναχτά.
Άρχισε λοιπόν ο οδοιπόρος να απαγγέλλει με τον ενθουσιασμό εκείνο, τον οποίον οι στίχοι του Ρήγα διήγειραν κάθε ελληνική καρδιά.
Αφού τελείωσε την απαγγελία, έμεινε έκπληκτος μπροστά στο θέαμα το οποίο παρουσίαζε η όψη του νέου Ηπειρώτη.
Είχε σηκωθεί και στεκόταν μπροστά του ως άλλος τέλειος άνθρωπος, ως υπεράνθρωπος!
Δεν ήταν πια ο απλοϊκός υπηρέτης του αρτοποιού.
Είχε μεταμορφωθεί σαν εικόνα ήρωα.
Το πρόσωπο του έλαμπε, τα μάτια του σπινθηροβολούσαν και οι τρίχες του κορμιού του είχαν ορθωθεί σαν να τον είχε χτυπήσει κεραυνός.
Στεκόταν ακίνητος ως άλλος Αχιλλέας.
- Πρώτη φορά άκουσες τον θούριο του Ρήγα; ρώτησε ο ταξιδιώτης.
- Όχι, κάθε διαβάτη που συναντώ, τον παρακαλώ να μου το διαβάσει. Το έχω ακούσει πολλές φορές.
- Και πάντοτε με αυτή τη συγκίνηση;
- Ναι πάντοτε! αποκρίθηκε ο Ηπειρώτης με φωνή σταθερή και νεύμα αποφασιστικό.
*Ι. Γεννάδιος (κατά διασκευήν)
