Τα φώτα από τα καταστήματα έσβησαν, πόρτες έκλεισαν, μουσικές σταματήσαν και ο κόσμος πήρε τον δρόμο της επιστροφής στα σπίτια του, με εξαίρεση ελάχιστους νεαρούς και νεαρές που κάθονταν σε παγκάκια και πεζούλια.
Την ίδια ώρα είδαμε αρκετά περιπολικά της αστυνομίας και μηχανές της ΔΙΑΣ να κάνουν την εμφάνιση τους σε κεντρικούς δρόμους της Κατερίνης.
Ένα καταθλιπτικό πέπλο έχει σκεπάσει την περιοχή μας και δεν λέει να φύγει. Μας συνθλίβει, μας καταπιέζει, μας πνίγει…
Η κοινωνική ζωή, η οικονομική ζωή του τόπου μας μαραζώνει, το άγχος και η ένταση καταλαμβάνουν πλέον περισσότερο χώρο στην ψυχή μας και μας διώχνουν το χαμόγελο, την ανεμελιά και την αισιοδοξία που θα έπρεπε να λάμπουν σαν φωτεινός ήλιος και να μας συντροφεύουν στην ζωή μας.
Ας προσπαθήσουμε όσο δύσκολο και να είναι, όσα… δεν, όχι και μη, μας επιβάλλουν, να κρατήσουμε ζωντανό το φως της ελπίδας και της αισιοδοξίας και να το μεταδώσουμε σε όσους περισσότερους μπορούμε. Η ζωή θα συνεχιστεί. Αυτή είναι η δικιά μας ατομική ευθύνη, η ευθύνη απέναντι στα παιδιά μας.
