Η Αρμενία παραδέχεται την ήτα της τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε διπλωματικό επίπεδο και παραχωρεί το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής του Ναγκόρνο-Καραμπάχ στους Αζέριους, ενώ ανάμεσα στα σύνορα θα αναπτυχθεί «ειρηνευτική» δύναμη της Ρωσίας και της... Τουρκίας.
Μεγάλες πόλεις και χωριά που είχαν απελευθερωθεί εδώ και 30 χρόνια γυρνάνε στον έλεγχο των Αζέριων.
Η θυσία χιλιάδων Αρμένιων, αμάχων και στρατιωτών είναι πλέον χωρίς αντίκρυσμα και η οργή του απλού κόσμου είναι ασυγκράτητη με τα επεισόδια να εξαπλώνονται εναντίον της κυβέρνησης και τη χώρα να βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο ενός εμφυλίου πολέμου.
Η πολύ γρήγορη αρνητική εξέλιξη του πολέμου για την Αρμενία, μας βάζει σε σκέψεις για το αν όλα τα παραπάνω είχαν «προαποφασισθεί» εις βάρος της Αρμενίας και του λαού της, με την Τουρκία να αποκτά πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή, αφού είναι στις κερδισμένες χώρες της συνθηκολόγησης μιας που και τουρκικό στρατό θα έχει μόνιμα στην περιοχή αλλά και μεγαλύτερο ρόλο. Μια Τουρκία που εξόπλισε και συμμετείχε στον πόλεμο Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν στηρίζοντας απροκάλυπτα τους Αζέριους κάτω από ένοχη σιωπή της Δύσης (Ευρώπη και ΗΠΑ) αλλά και της υποτιθέμενης «συμμάχου» της Αρμενίας την Ρωσία.
Η Τουρκία συνεχώς δυναμώνει, «καταπίνει» εδάφη και μεγαλώνει η όρεξη της για νέες κατακτήσεις. Το κτήνος που κρύβει μέσα της δεν σταματιέται με ευχολόγια και φρούδες ελπίδες για στήριξη από «φίλους» και «συμμάχους» και ούτε σε τραπέζια διαπραγματεύσεων και δικαστήρια της Χάγης.
Η εκκωφαντική παθητικότητα της Ελλάδας απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις οδηγεί μαθηματικά σε οδυνηρές εξελίξεις για τα εθνικά μας θέματα. Χρειάζεται αποφασιστική πολιτική και ενίσχυση... χθες των Ενόπλων Δυνάμεων μας. Χρειάζονται ηγέτες με όραμα και κυρίως θέληση να ηγηθούν αυτού του τόπου. Και φυσικά δεν χρειάζεται στην εξωτερική μας πολιτική, νοοτροπίες «Συμφωνίας των Πρεσπών»...
