Η κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας βαπτίζουν τα μαθήματα αυτά ως «σύγχρονη» τηλεκπαίδευση. Μόνο που δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Πρώτον, η τηλεκπαίδευση δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντικαταστήσει τα κανονικά μαθήματα. Σε 45΄ λεπτά που διαρκεί ένα μάθημα, η περισσότερη ώρα χάνεται στα... διαδικαστικά. Ποιος συνδέθηκε, ποιος δεν συνδέθηκε, άλλοι συνδέονται και χάνεται η σύνδεση τους, ξαναμπαίνουν και πάει λέγοντας. Ποιος έχει το μικρόφωνο ανοιχτό, ποιος όχι, ποιος την κάμερα; Μικροφωνούν οι υπολογιστές, κολλάνε, δεν σε ακούω, δεν σε βλέπω. Ποιος θα πάρει απουσία και ποιος όχι; Αν ένα παιδάκι έχει αργή σύνδεση στον υπολογιστή και μπει πιο αργά θα πάρει απουσία; Αν μπει και κοπεί η σύνδεση θα πάρει απουσία; Παράνοια...
Δεύτερον, οι περισσότερες συνδέσεις ίντερνετ είναι οι απλές στα 24 ΜΒPs, ελάχιστοι έχουν μεγαλύτερες ταχύτητες σπίτια τους. Αν στο ίδιο σπίτι κάνουν τηλεμάθημα περισσότερα από 2-3 παιδιά τι γίνεται; Μην πούμε για πολύτεκνες οικογένειες, εκεί είναι το απόλυτο δράμα, το παιδί ακούει τον δάσκαλο με καθυστέρηση λες και μιλάει από την Σελήνη! Και αν στην οικογένεια υπάρχει και γονιός εκπαιδευτικός ή σε τηλεργασία που θα πρέπει να είναι συνεχώς στο ίντερνετ, μιλάμε για το απόλυτο δράμα...Αυτές είναι οι προτεινόμενες συνδέσεις για να γίνει ένα μάθημα της προκοπής μέσω ίντερνετ και τα πόσα άτομα μπορούν να συμμετέχουν σε αυτές
Τι θα μπορούσε λοιπόν να γίνει:
1. Σπάσιμο σχολικών τμημάτων σε ολιγομελή και μέρα παρά μέρα ώστε το μάθημα να γίνεται μέσα στις αίθουσες και όχι στις οθόνες των υπολογιστών.
2. Συμφωνία της κυβέρνησης με τους παρόχους ίντερνετ για αύξηση της ταχύτητας των συνδέσεων για όσο διάστημα θα υφίσταται η τηλεκπαίδευση, χωρίς οικονομική επιβάρυνση για τις οικογένειες.
3. Επιδότηση για αγορά ηλεκτρονικών μέσων στα νοικοκυριά της χώρας.
* Βέβαια όταν ένα κράτος δεν μπορεί να δώσει στους μαθητές-τριες μία μάσκα της προκοπής, πώς θα κάνει όλα τα παραπάνω;
