Εγώ και η αναλώσιμη ζωή μου.
Στο βάθος μέσα μου, ακούω μια φωνή,
Δεν είσαι εσύ, μα η ψευδαίσθηση μου.
Νέα χρονιά, πάλι σιωπή,
Οι μάσκες έπεσαν και φάνηκε η αλήθεια,
Οι φίλοι, χάθηκαν πριν έρθει η αυγή,
Θα ζήσω άλλη μια χρονιά, ξανά, από συνήθεια.
Μπήκαμε, σε λαβύρινθο, χωρίς τελειωμό,
Παντού σκοτάδι και εμείς σε πανικό.
Σε μια γωνιά, κρυμμένη, η ελπίδα περιμένει,
Και η ζωή μας, κάθε μέρα, ακριβαίνει.
Ξημέρωσε, η πρώτη του Γενάρη,
Ο ήλιος, κάπου πρόβαλλε δειλά,
Τα όνειρα μου, κρύβονται, στο άδειο μαξιλάρι,
Να μην τα βρει κανείς και βγουν αληθινά...
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
* Φωτογραφία από Gerd Altmann από το Pixabay
Παντού σκοτάδι και εμείς σε πανικό.
Σε μια γωνιά, κρυμμένη, η ελπίδα περιμένει,
Και η ζωή μας, κάθε μέρα, ακριβαίνει.
Ξημέρωσε, η πρώτη του Γενάρη,
Ο ήλιος, κάπου πρόβαλλε δειλά,
Τα όνειρα μου, κρύβονται, στο άδειο μαξιλάρι,
Να μην τα βρει κανείς και βγουν αληθινά...
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
