Η ομορφιά των παιδιών είναι ότι ευτυχώς δεν μοιάζουν σε εμάς, είναι... «επαναστάτες»! Θέλουν χώρο, θέλουν να τρέξουν, να μαλώσουν με άλλα παιδιά, να ανταγωνιστούν άλλα παιδιά, να μοιραστούν μυστικά και να μάθουν νέα πράγματα. Να ανακαλύψουν την ζωή, κάνοντας λάθη και να μάθουν από αυτά. Θέλουν να κάνουν παρέα με συνομηλίκους τους και όχι να είναι όλη την ημέρα μαζί με «γέρους» με αξύριστα πρόσωπα και κοιλιές. Μας αγαπάνε και τα αγαπάμε ναι. Αλλά είναι παιδιά, είναι έφηβοι και η ζωή πους τους δείχνουμε, που τα υποχρεώνουμε να ζήσουν δεν είναι αυτό που θέλουν, δεν είναι αυτό που τους αξίζει, δεν είναι μέσα στα γονίδια τους. Πρέπει να τρέξουν, να χτυπήσουν, να ματώσουν, να δοκιμάσουν τις δυνάμεις και τις αντοχές τους.
Μετά από τρεις και πλέον μήνες μπροστά σε οθόνες, υπολογιστών, τηλεοράσεων και κινητών, η ζημιά που γίνεται είναι τεράστια. Όχι μόνο ψυχολογική, αλλά και σωματική. Δεν αναπτύσσονται όπως θα έπρεπε να γίνει, όπως η φύση μας έχει μάθει. Δεν αθλούνται, δεν δίνεται η ευκαιρία στο σώμα τους να αναπτυχθεί φυσιολογικά, να δυναμώσουν, να ψηλώσουν, να μαζέψουν ήλιο και οξυγόνο, να αποθηκεύσουν... υγεία!
Τους κόψαμε τα φτερά, την ώρα που ήταν έτοιμα να πετάξουν, ακριβώς λίγο πριν γίνουν ενήλικες. Αν συνεχιστεί αυτό το κακό με τις καραντίνες, μπορεί να μην διορθωθεί ποτέ. Πρέπει να ξαναβγούν έξω, σήμερα και όχι αύριο. Να πάνε στις προπονήσεις τους, να αθληθούν.
Επανεκκίνηση του αθλητισμού ΤΩΡΑ!
