Στην Τουρκία απ’ την άλλη μεριά δε συναντούμε ένα λαό καλύτερο. Μελέτες του τουρκολόγου κ. Σταθακόπουλου μας βοηθούν, να δώσουμε κάποια στοιχεία του τούρκικου λαού.
Ο μέσος και φτωχός Τούρκος είναι σε ελεεινή κατάσταση, όμως συνήθισε, να ζει μ’ ένα κρεμμύδι εδώ και χρόνια – ό μέσος Έλληνας το κάνει; - ή να ζει με 50, 100 ή 200 ευρώ κι αυτά συνήθως μαύρα από ναρκωτικά, από trafficking, πετρέλαιο, όπλα, χρυσό, ρούχα – μαϊμού, δηλαδή από μαύρη οικονομία. Βέβαια οι Τούρκοι ακούνε τον ηγέτη τους. Αυτό οι Έλληνες δεν το κάνουν εδώ και δεκαετίες. Οι Τούρκοι δεν έχουν στοιχειώδη μόρφωση. Αν ρωτήσεις τον μέσο Τούρκο, πού γεννήθηκε ο Κεμάλ , σου απαντά: Σελάνικ και ρωτώντας τον, πού είναι το Σελάνικ, απαντά κάπου κοντά στην ΄Αγκυρα. Κι όταν τους πεις, ότι είναι στη Θεσσαλονίνη, στη Ελλάδα, πέφτουν απ’ τα σύννεφα, δεν πιστεύουν, ότι ο Κεμάλ δε γεννήθηκε στα όρια της σημερινής Τουρκίας.
Όσο για τα παιδιά της διπλανής πόρτας των Τούρκων, ως στρατευμένοι δεν είναι πρόθυμοι γενικώς να πολεμήσουν. Υπηρετούν τη θητεία τους, που είναι και σ’ αυτούς λίγους μήνες. Η Τουρκία έχει την ιδιομορφία στο στρατό της εκτός από επαγγελματίες Τούρκους αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, να διαθέτει σημαντικό αριθμό μισθοφόρων. Αυτοί πληρώνονται με 2-3000 ευρώ το μήνα, είναι ήδη εμπειροπόλεμοι από τα πεδία μαχών της κεντρικής Ασίας, του Ιράκ και της Συρίας κλπ. Είναι πολεμιστές ήδη από χρόνια και αδίστακτοι να κόβουν κεφάλια, κλπ και το έχουν ήδη κάνει. Ίσως αυτοί να αποτελέσουν πρόβλημα για το στρατό μας κι όχι ο τακτικός στρατός των Τούρκων, έστω κι αν αριθμητικά είναι οχτώ φορές περισσότερος από τον ελληνικό. Και οι επαγγελματίες ΄Ελληνες αξιωματικοί με τους Έλληνες στρατιώτες έχουν το φρόνημα και το σθένος αλλά και τα μέσα να τους αντιμετωπίσουν. Δύσκολα περνά εισβολέας είτε από τον Έβρο, είτε από το Αιγαίο, αλλά και από εναέριο ελληνικό χώρο.
Τώρα θέλοντας να προσεγγίσουμε τον τρόπο σκέψης και τη νοοτροπία του μέσου Τούρκου, που κάνει τη θητεία του και δε θέλει να πολεμήσει για κανένα, ρωτώντας τον για την ιστορία του, έχει άγνοια κι όταν του λες για τους Γιουνάν (Έλληνες) δεν έχει πλήρη εικόνα, ποιοι είμαστε. Τους είναι πιο οικείο το Ρουμ – ορθοντόξ (Ρωμιός – ορθόδοξος). Για τη δικιά τους ιστορία και ψυχολογία εμείς είμαστε Οθωμανοί υπήκοοι, χριστιανοί μεν, οι οποίοι κάποια στιγμή αχάριστα ξεκόψαμε ένα σκέλος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ως ισγιανκιάρ (στασιαστές κάτι σαν τρομοκράτες) και δεν κάναμε ιχτιλάλ (επανάσταση), αλλά κάναμε ισγιανί (στάση) και είμαστε αχάριστοι και πρέπει να τιμωρηθούμε. Μας θεωρούν πονηρούς, όχι έξυπνους, ότι τους «ρίχνουμε» και συνεχώς λένε μια παροιμία για μας: «Κάνεις χειραψία με Έλληνα, όταν θα πάρεις το χέρι σου πίσω, κοίταξε, αν έχεις και τα πέντε σου δάκτυλα». Δε συγχωρούν οι Τούρκοι τις εμπορικές επιτυχίες των Ελλήνων σ’ όλες τις περιοχές της πάλαι ποτέ Οθωμανικής αυτοκρατορίας και ότι η ελληνική ισγιανή (στάση) ήταν μια ραδιουργία εναντίον τους.
Και πρέπει να μας τιμωρήσουν για την αχαριστία μας αυτή αρκετά, διότι δεν αντιλαμβανόμαστε, πως, αν είχαμε μείνει με τους Οθωμανούς Τούρκους και σήμερα ακόμη θα μπορούσαμε να ’μαστε κλειδοκράτορες της ανατολικής Μεσογείου και να είμαστε πάνω απ’ αυτούς, που θέλουν να μας εκμεταλλεύονται (Ρώσους, Αμερικάνους, Ευρωπαίους, Ασιάτες, Αφρικανούς, ο οποιοσδήποτε τέλος πάντων).
Να είμαστε κλειδοκράτορες λοιπόν – τονίζουν – με μια συλλεόντιο συμφωνία, όπως λένε οι νομικοί , όπου τη μερίδα του λέοντος την παίρνει η σημερινή Τουρκία και η Ελλάδα βέβαια θα πάρει κάτι, το συγκεκριμενοποιούν κιόλας 20% και το 80% οι Τούρκοι και θα προστατεύεται από την Τουρκία, αλλά δε θα φοβάται τίποτε και κανέναν. Τουρκία και Ελλάδα θα συνυπάρχουν με μια συμφωνία, σαν σύμβαση γάμου, όπου άνδρας θα’ ναι η Τουρκία και ύπανδρος γυναίκα η Έλλάδα. Έτσι θα είμαστε ένα είδος χώρας υποτελούς, όπως ήταν κάποτε π.χ. η Μολδοβλαχία με Έλληνες ηγεμόνες, αλλά φόρου υποτελής στην τότε οθωμανική Πύλη και λειτουργώντας ως μαξιλάρι τότε ανάμεσα στην τσαρική Ρωσία και την Οθωμανική αυτοκρατορία. Δηλαδή ο μέσος Τούρκος πιστεύει, ότι έτσι θα λειτουργούσαμε ως μαξιλάρι της σύγχρονης Τουρκίας προς την Δύση και η Τουρκία θα μας είναι προστάτης απ’ τα θέματα της Ανατολής.
Όμως επειδή ως πρώην Οθωμανοί υπήκοοι, επειδή κάναμε ισγιανί (στάση), όπως αναφέραμε και αποκοπήκαμε από την Οθωμανική αυτοκρατορία, ο μέσος Τούρκος μας θεωρεί κακόβουλους, κακόπιστους κι αχάριστους, γι’ αυτό και πρέπει να τιμωρηθούμε μέχρι να ξαναμπούμε με το καλό ή με το άσχημο και πάλι στην αγκαλιά της Τουρκίας. Τη νοοτροπία που έχουμε εμείς για μας ως Έλληνες τα τελευταία 200 χρόνια τουλάχιστον απ’ την επανάσταση του ’21 και μετά και τη λογική που τους εμφανίζουμε, δεν την αντιλαμβάνονται, δεν την ενστερνίζονται και θεωρούν, ότι πρέπει να μας τιμωρήσουν γι’ αυτή. Άσχετα αν πέρασαν 200 χρόνια και 400 να περάσουν, πρέπει να μας τιμωρήσουν.
Είπαμε για τον μέσο Τούρκο πολίτη και πώς βλέπει τους Έλληνες, αντίθετα ό μέσος Έλληνας κάπως γενικώς θεωρεί τους Τούρκους απλώς εχθρούς του, χωρίς μνήμη και ανάμνηση συγκεκριμένη, ότι υπήρξαν οι καταστροφείς του Ελληνισμού και ότι την καταστροφή του επιδιώκουν στο διηνεκές.
Φθάνοντας στην τελευταία πτυχή της αφήγησής μας θα δείξουμε ότι τόσο η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας όσο και η ελληνική πολιτική ηγεσία αντικατοπτρίζουν λίγο πολύ ανάλογες πτυχές στάσεων των λαών τούρκικου και ελληνικού που περιγράψαμε. Συγκεκριμένα, τουλάχιστον από το 1974 μέχρι σήμερα οι τουρκικές ηγεσίες προβαίνουν σε άνομες διεκδικήσεις κατά της Ελλάδας. Και δεν μπορεί κανείς ιστορικά να το αμφισβητήσει, ότι η χώρα μας με τις ηγεσίες της τα τελευταία 100 χρόνια από το 1922 υποχωρώντας στις άνομες ενέργειες των Τούρκων βιώνει απ’ αυτούς καταστροφές πολυποίκιλες. Κι ενώ συνέβησαν, συμβαίνουν αυτά, η Ελλάδα βλέπουμε σήμερα να είναι έτοιμη να κάτσει σ’ ένα τραπέζι συνομιλιών (τις λεγόμενες διερευνητικές) με ένα κακόπιστο Τούρκο, αφού έχει εξαντλήσει τα όρια της διακριτικής της ευχέρειας, της καλοπιστίας της και είναι διατεθειμένη ως νόμιμος ιδιοκτήτης να μιλήσει με τον «κατακτητή». Και είναι γνωστό από τη νομική γλώσσα πως αν κάτσεις να συνομιλήσεις με τον κατά πατατητή, πρώτον τον νομιμοποιείς και δεύτερον αυτός κάτι θα πάρει: έδαφος, αποζημίωση, κλπ, δε θα φύγει άπραγος.
Πρωταγωνιστής στις προκλήσεις και διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδος είναι η σημερινή τούρκικη ηγεσία του Ερντογάν. Αυτός συγκρότησε ένα ισχυρό κράτος με κεμαλικές δομές και αυτές τις δομές τις παρέλαβε. Θα το τονίσουμε τις δομές όχι τους ανθρώπους, γιατί εκκαθαρίσεις κεμαλικών υπήρξαν εκατοντάδες, τη στιγμή που έχουν αλλαχτεί όλες οι ηγεσίες. Όμως οι δομές παραμένουν οι ίδιες, ο Ερντογάν ισχυροποίησε την εκτελεστική εξουσία σε μορφή δικτατορίας – θέμα βέβαια, που πρέπει να εξετασθεί σε βάθος – αλλά αυτό δε σημαίνει, ότι και ο Ερντογάν είναι ανεξέλεγκτος. Ελέγχεται από τις δομές του κράτους του και δεν είναι τόσο απρόβλεπτος, όσο τον θεωρούμε. Ό,τι λέει, έχει βάθος ιστορικό σε όλα. Κρίνοντάς τον ψύχραιμα απ’ την πλευρά την τουρκική δε θα του βρίσκαμε τίποτε λάθος απ’ αυτά που λέει. Και φυσικά είναι άλλο πώς τον αντιμετωπίζει η Ελλάδα σ’ αυτά, που λέει.
Επιμένει π.χ στην αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης. Μα η Τουρκία το διεκδικεί αυτό από πολύ παλιά. Και μιλώντας συγκεκριμένα την έχει αναθεωρήσει de facto, από τότε το 1959 που με τη στήριξη των Εγγλέζων στη συνθήκη Ζυρίχης – Λονδίνου έγινε εγγυήτρια δύναμη στην Κύπρο. Κι αυτό ήταν το μεγάλο λάθος της Ελλάδας να το δεχτεί. Η Ελλάδα τότε έβαλε την υπογραφή της στη αναθεώρηση του άρθρου 16 της Συνθήκης της Λωζάνης μαζί το κάνανε με την Τουρκία. Η Ελλάδα γιατί δε βγαίνει να το πει αυτό;
Καταλαβαίνουμε αυτό που είπαμε, ότι η στρατηγική της Τουρκίας έχει ένα βάθος, που ίσως φθάνει ως τον Ιούλιο του 1923, οπότε υπέγραψε τη Συνθήκη της Λωζάνης. Τότε βγαίνοντας από την αίθουσα ο εκπρόσωπός της Τουρκίας ο Ινονού είπε: «Μας επιβάλανε τους όρους της οι Εγγλέζοι και σ’ αυτό ακολουθήσαν και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες, για να δοθούν τα νησιά του Αιγαίου στην Ελλάδα, όμως εγώ τα διεκδίκησα τα νησιά». Από τότε λοιπόν, πριν ακόμη στεγνώσει η μελάνη της υπογραφής τους, την αμφισβητούν τη συνθήκη οι Τούρκοι. Στη συνέχεια ακολούθησε η Συνθήκη του Μοντρέ και άλλα ιστορικά, που τα εργαλειοποιούν οι Τούρκοι διεκδικώντας…
Εδώ θα πούμε, δεν είναι εξωφρενικό!.. Εμείς ως Ελλάδα να έχουμε ως πρόβλημα να συζητάμε με όρους, που βάζει η Τουρκία; Γιατί δε θέτουμε κάποιον όρο, που να ανοίγει για παράδειγμα το ζήτημα του πολιτισμού στη δυτική Μ. Ασία π.χ. τον πολιτισμό της Εφέσου, που οι Τούρκοι τον προβάλουν ως δημιούργημά τους, ή για τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, που παρά τη συνθήκη της Λωζάνης από το 1955 (τα Σεπτεμβριανα) και στο εξής σταδιακά τον αποτελείωσαν, ενώ η μουσουλμανική μειονότητα στη δυτική Θράκη ευημερεί και οι Τούρκοι τη βαφτίζουν τουρκική μειονότητα. Αυτό αποτελεί άλλη μια έμπρακτη αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάνης. Ποια η αντίδραση του ελληνικού κράτους γι’ αυτά; Καταπατήθηκαν τα δικαιώματα σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης των κατοίκων της Ίμβρου και της Τενέδου, Σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους και οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης αλλά και της Σμύρνης. Ναι το τονίζουμε και της Σμύρνης, πολλοί αυτό δεν το αναφέρουν Η Σμύρνη και μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών μετά τη μικρασιατική καταστροφή μέχρι το 1955 – 1963 είχε Έλληνες.
Αναφέραμε στο άρθρο μας κάποιες πτυχές των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Ολοκληρώνοντάς το, θέλουμε να επισημάνουμε, ότι από τη μεριά της χώρας μας ουσιαστικότατο στοιχείο, παγίωσης της εθνικής μας κυριαρχίας είναι ε η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν. μ. Αυτό έπρεπε να είχε γίνει από 1983 – 4 ή το 1996 με τα Ίμια, πράγμα που είναι μονομερές αναφαίρετο δικαίωμά της κατά το Διεθνές Δίκαιο. Επί πλέον μια ελληνική δημοκρατική πατριωτική κυβέρνηση πρέπει να ορίσει την Τουρκία ως περιφερειακή ιμπεριαλιστική χώρα και λόγω του ότι είναι τέτοια κατέχει το 37% της Κύπρου, διεκδικεί το μισό Αιγαίο κι έχει αποβατικά απέναντι από τη Μυτιλήνη και τη Χίο. Και στις φήμες: Θα έχουμε πόλεμο με την Τουρκία; Σ’ αυτές προβάλλεται ο αντίλογος: θα γίνει πόλεμος με την Τουρκία και να δώσουμε ό,τι ζητά, θα έχουμε περίοδο δέκα χρόνων, στη συνέχεια κι άλλα θα διεκδικεί. Δώσαμε σχεδόν τη μισή Κύπρο και τώρα τη θέλει όλη. Είδαμε τελευταία εγκατέστησε στις τελευταίες εκλογές στα κατεχόμενα νέους εποίκους, εισέβαλε με κατασκευαστικές εταιρίες στη Αμμόχωστο.
Επομένως: «Τούρκον βλέπεις άσπρα θέλει, κι άλλον βλέπεις κι άλλα θέλει…»
Κατερίνη 20/2/2021
* Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του ΕΠΑΜ (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο)
** Διαβάστε το Α΄ μέρος: https://pierikialithia.blogspot.com/2021/02/blog-post_367.html
