Το τελευταίο βήμα προς την ελευθερία (μέχρι το επόμενο...), είναι τα υποχρεωτικά ατομικά τεστ (self test), στα παιδιά μας που χωρίς αυτά δεν θα μπορούν να πάνε σχολείο και σε λίγο θα χρειαζόμαστε να τα κάνουμε για να πάμε στο μπακάλικο, στο γήπεδο, στο εστιατόριο, παντού.
Ένα χρόνο και συνεχίζεται, τρώμε το παραμύθι του "κάνε αυτό και τελειώσαμε". Βάλε μάσκα μας είπανε, μην βλέπεις τους γονείς σου, μην αγκαλιάζεις τα παιδιά σου, εμβολιάσου για να πάρεις πίσω την ελευθερία σου. Και η ελευθερία δεν έρχεται...
Ένα χρόνο και συνεχίζεται, γράφουμε χαρτάκια και στέλνουμε μηνύματα για να πάμε μέχρι το περίπτερο, για να πετάξουμε τα σκουπίδια στον κάδο της γειτονιάς μας, γιατί πρέπει να γνωρίζουν που πάμε και τι κάνουμε. Έτσι θα πάρεις πίσω την ελευθερία σου, μας λένε. Και η ελευθερία δεν έρχεται...
Δεχόμαστε ελέγχους, εξευτελιστικές ερωτήσεις για το που πάμε, γιατί πάμε, πόση ώρα θα κάτσουμε, τι ώρα θα γυρίσουμε, και πρόστιμα. Γιατί έτσι θα πάρουμε πίσω την ελευθερία μας. Και η ελευθερία δεν έρχεται...
Και αντί τα «δεσμά» να χαλαρώνουν, αυτά μας σφίγγουν όλο και περισσότερο, μας πνίγουν. Και δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε. Δυσκολευόμαστε να αναπνεύσουμε. Γιατί έτσι θα φτάσουμε πιο κοντά στην ελευθερία μας λένε. Που δεν έρχεται ακόμα...
Και εμείς υπακούμε, συμμορφωνόμαστε, υποτασσόμαστε και σκύβουμε το κεφάλι, γιατί αφήσαμε να μας τρομοκρατήσουν, γιατί πιστέψαμε στα ψέμματά τους, πιστέψαμε στην ελευθερία που μας έταξαν. Στην ελευθερία που δεν έρχεται ακόμα...
Πόση ελευθερία πρέπει να δώσουμε, για να είμαστε ελεύθεροι;
