Δόθηκε ήδη το πράσινο φως της «λευτεριάς από τα λοκντάουν της πανδημίας», μπήκαμε στον Ιούνιο, μπροστά μας το μαγευτικό ελληνικό καλοκαίρι και γέμισαν με πεζούς οι δρόμοι και με αυτοκίνητα οι γνωστές Εθνικές μας «καρμανιόλες» συγνώμη οι αυτοκινητόδρομοι θέλω να πω..
Ήδη ξεχυθήκαμε προς τις παραλίες το περασμένο Σαββατοκύριακο και θα συνεχίσουμε και αυτό που είναι μπροστά μας όπως πάντα χωρίς αίσθηση πειθαρχίας, ανέμελοι οι μεγαλύτεροι στην ηλικία αλλά και οι νεότεροι Έλληνες και Ελληνίδες οδηγοί στις εθνικές και επαρχιακές μας οδούς μετά τις καραντίνες και τα λοκντάουν και … όποιον πάρει ο Χάρος!
Τι κρίμα, αλήθεια!
Το πρόβλημα ΔΕΝ το εντοπίζω στις σταθερές συνιστώσες της ποθητής «λευτεριάς κυκλοφορία και μετακίνησης» που, λίγο πριν το τέλος του φετινού Μάη, μας γλύκανε με τις πρώιμα ζεστές ημέρες υπενθύμισης του ελληνικού καλοκαιριού που μεθά τους πάντες με την θαλασσινή αλμύρα, αντανακλώντας το πεντελικό λευκό και το ανεπανάληπτο στον πλανήτη γαλάζιο του ουρανού, ακτινοβολώντας με κάθε εισπνοή την πρόκληση πόθου και πάθους για έρωτα και ζωή!
Δεν θα εγκλωβίσω τη σημερινή μου πίκρα στις ευπρόσδεκτες προκλήσεις του τέλους της άνοιξης και της αρχής του ελληνικού καλοκαιριού που μας έρχεται με βήματα γοργά αλλά και δεν μπορώ να αποφύγω την πρόκληση να σας θυμίσω ότι οι αυτοκινητόδρομοί μας ήταν και παραμένουν Εθνικές «καρμανιόλες» στην όμορφη Ελλάδα μας…
Οι βελτιώσεις στο Εθνικό μας οδικό δίκτυο συγκράτησαν τις αυξητικές παλαιότερων δεκαετιών αλλά η Ελλάδα παραμένει στην 3η θέση θανάτων από τροχαία ατυχήματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
https://www.tovima.gr/2020/06/01/society/triti-se-thanatous-apo-troxaia-stin-e-e-i-ellada/
Οι αριθμοί θανατηφόρων και σοβαρών ατυχημάτων σε νεαρά άτομα με δίκυκλα είναι τραγικοί και μας κατατάσσουν στην ΠΡΩΤΗ θέση στην Ε.Ε.:
https://gr.euronews.com/2019/08/21/troxaia-ee-prwti-ellada-thanatous-mixanes
Σήμερα θα αναφερθώ στην μαυροφορεμένη γυναίκα που με αναγνώρισε και αφού με πλησίασε στάθηκε απέναντί μου τις προάλλες και μου ζήτησε να της δώσω μια λογική απάντηση στο φαινομενικά απλό ερώτημά της ενός “γιατί“ που τελικά αποδείχθηκε να είναι ανάμεσα στα πλέον αμείλικτα “γιατί“ που έχω αντιμετωπίσει εδώ και πολλές δεκαετίες της ζωής μου από τη Βοστόνη μέχρι τη Θεσσαλονίκη μας.
«Γιατί μόνο το δικό της παιδί, το δικό της σπλάχνο, να βρεθεί νεκρό μετά από ένα, με επιεική χαρακτηρισμό, ηλίθιο ατύχημα» όπου ο οδηγός της παρέας φρόντισε να κατεβάσει αρκετά ποτηράκια για να «φτιαχτεί» και να οικοδομήσει…μεθοδικά την συναισθηματικά αποφορτισμένη κατάσταση που στα Μικρασιάτικα ελληνικά αποκαλείται «τσακίρ κέφι».
«Θεέ μου», ρώτησε η μαυροφορεμένη μάνα, «Γιατί»;
Μη βιαστείτε να σκεφθείτε, χωρίς καμία δόση κακεντρέχειας, «μήπως θα μετριαζόταν ο πόνος της χαροκαμένης μάνας αν, όπως συχνά συμβαίνει επίσης, είχαν σκοτωθεί ΟΛΑ τα παιδιά που βρίσκονταν μέσα στο ίδιο όχημα;»
Δεν διέκρινα ούτε ίχνος τέτοιας χαιρέκακης πρόθεσης στο αμείλικτο ερώτημα μιας από τις εκατοντάδες ακαριαία χαροκαμένες σε ετήσια βάση Ελληνίδες μητέρες και ελληνικές οικογένειες (προσθέστε και πολλές ακόμη εκατοντάδες που νοσηλεύονται ως τραυματίες σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας από όπου αρκετοί θα εξέλθουν με τραύματα που θα έχουν στην υπόλοιπη ζωή τους …)
Διέκρινα την άδολη επιθυμία της χαροκαμένης μάνας, που από ευγένεια δεν μου το ζήτησε ευθέως και με λόγια, να περάσω το μήνυμά της σε συμπατριώτες, συμπατριώτισσες και τα παιδιά μας κάποιο μήνυμα ΠΡΟΣΟΧΗΣ μέσα από τα αγαπημένα μου blogs και …
Αυτό κάνω με τη σημερινή μου ανάρτηση που φιλοξενεί εδώ το αγαπημένο σας blog!
Αγάπη σημαίνει σεβασμός για τον άλλο, ευθύνη του οδηγού σημαίνει αγάπη για τους synεπιβάτες του, έρωτας είναι η επιθυμία να επιμηκύνεις την εφήμερη ύπαρξή μας δίνοντάς της σπουδαία νοήματα, το οδήγημα είναι χαρά και απόλαυση όχι μέσο εκτόνωσης του μίσους για τον συνάνθρωπο ίσως ακόμη και της έλλειψης επιθυμίας να συνεχίσουμε τη ζωή μας.
Υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας, επιστήμονες και μαζί άνθρωποι της καθημερινότητας που οδηγούνται στη σκέψη ότι χρειάζεται η Δικαιοσύνη και οι Εθνικές Αρχές κάποιες φορές να δούνε το ατύχημα ακόμη και ως … φόνο εκ προμελέτης ή εξ αμελείας.
Εάν υπάρχει η επιθυμία τερματισμού μιας άχαρης ζωής χωρίς νοήματα τότε τέτοια άτομα με τέτοιον ψυχισμό ας φροντίσουν να επισκεφθούνε έναν ψυχολόγο γιατί, ειλικρινά, εμείς ως συνεπιβάτες στο δικό τους όχημα ή ως οδηγοί που ερχόμαστε από την απέναντι λωρίδα του επαρχιακού ή εθνικού δρόμου πού ακριβώς φταίμε ώστε να απολήξουμε ως στατιστικό στοιχείο καθώς κατά την ελληνική συνήθεια θα βάψουμε και πάλι το καλοκαίρι του 2021 με κόκκινο αίμα οδηγών και συνεπιβατών δίκυκλων και αυτοκινήτων την ελληνική άσφαλτο;
Τι κρίμα, αλήθεια!
Το πρόβλημα ΔΕΝ το εντοπίζω στις σταθερές συνιστώσες της ποθητής «λευτεριάς κυκλοφορία και μετακίνησης» που, λίγο πριν το τέλος του φετινού Μάη, μας γλύκανε με τις πρώιμα ζεστές ημέρες υπενθύμισης του ελληνικού καλοκαιριού που μεθά τους πάντες με την θαλασσινή αλμύρα, αντανακλώντας το πεντελικό λευκό και το ανεπανάληπτο στον πλανήτη γαλάζιο του ουρανού, ακτινοβολώντας με κάθε εισπνοή την πρόκληση πόθου και πάθους για έρωτα και ζωή!
Δεν θα εγκλωβίσω τη σημερινή μου πίκρα στις ευπρόσδεκτες προκλήσεις του τέλους της άνοιξης και της αρχής του ελληνικού καλοκαιριού που μας έρχεται με βήματα γοργά αλλά και δεν μπορώ να αποφύγω την πρόκληση να σας θυμίσω ότι οι αυτοκινητόδρομοί μας ήταν και παραμένουν Εθνικές «καρμανιόλες» στην όμορφη Ελλάδα μας…
Οι βελτιώσεις στο Εθνικό μας οδικό δίκτυο συγκράτησαν τις αυξητικές παλαιότερων δεκαετιών αλλά η Ελλάδα παραμένει στην 3η θέση θανάτων από τροχαία ατυχήματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
https://www.tovima.gr/2020/06/01/society/triti-se-thanatous-apo-troxaia-stin-e-e-i-ellada/
Οι αριθμοί θανατηφόρων και σοβαρών ατυχημάτων σε νεαρά άτομα με δίκυκλα είναι τραγικοί και μας κατατάσσουν στην ΠΡΩΤΗ θέση στην Ε.Ε.:
https://gr.euronews.com/2019/08/21/troxaia-ee-prwti-ellada-thanatous-mixanes
Σήμερα θα αναφερθώ στην μαυροφορεμένη γυναίκα που με αναγνώρισε και αφού με πλησίασε στάθηκε απέναντί μου τις προάλλες και μου ζήτησε να της δώσω μια λογική απάντηση στο φαινομενικά απλό ερώτημά της ενός “γιατί“ που τελικά αποδείχθηκε να είναι ανάμεσα στα πλέον αμείλικτα “γιατί“ που έχω αντιμετωπίσει εδώ και πολλές δεκαετίες της ζωής μου από τη Βοστόνη μέχρι τη Θεσσαλονίκη μας.
«Γιατί μόνο το δικό της παιδί, το δικό της σπλάχνο, να βρεθεί νεκρό μετά από ένα, με επιεική χαρακτηρισμό, ηλίθιο ατύχημα» όπου ο οδηγός της παρέας φρόντισε να κατεβάσει αρκετά ποτηράκια για να «φτιαχτεί» και να οικοδομήσει…μεθοδικά την συναισθηματικά αποφορτισμένη κατάσταση που στα Μικρασιάτικα ελληνικά αποκαλείται «τσακίρ κέφι».
«Θεέ μου», ρώτησε η μαυροφορεμένη μάνα, «Γιατί»;
Μη βιαστείτε να σκεφθείτε, χωρίς καμία δόση κακεντρέχειας, «μήπως θα μετριαζόταν ο πόνος της χαροκαμένης μάνας αν, όπως συχνά συμβαίνει επίσης, είχαν σκοτωθεί ΟΛΑ τα παιδιά που βρίσκονταν μέσα στο ίδιο όχημα;»
Δεν διέκρινα ούτε ίχνος τέτοιας χαιρέκακης πρόθεσης στο αμείλικτο ερώτημα μιας από τις εκατοντάδες ακαριαία χαροκαμένες σε ετήσια βάση Ελληνίδες μητέρες και ελληνικές οικογένειες (προσθέστε και πολλές ακόμη εκατοντάδες που νοσηλεύονται ως τραυματίες σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας από όπου αρκετοί θα εξέλθουν με τραύματα που θα έχουν στην υπόλοιπη ζωή τους …)
Διέκρινα την άδολη επιθυμία της χαροκαμένης μάνας, που από ευγένεια δεν μου το ζήτησε ευθέως και με λόγια, να περάσω το μήνυμά της σε συμπατριώτες, συμπατριώτισσες και τα παιδιά μας κάποιο μήνυμα ΠΡΟΣΟΧΗΣ μέσα από τα αγαπημένα μου blogs και …
Αυτό κάνω με τη σημερινή μου ανάρτηση που φιλοξενεί εδώ το αγαπημένο σας blog!
Αγάπη σημαίνει σεβασμός για τον άλλο, ευθύνη του οδηγού σημαίνει αγάπη για τους synεπιβάτες του, έρωτας είναι η επιθυμία να επιμηκύνεις την εφήμερη ύπαρξή μας δίνοντάς της σπουδαία νοήματα, το οδήγημα είναι χαρά και απόλαυση όχι μέσο εκτόνωσης του μίσους για τον συνάνθρωπο ίσως ακόμη και της έλλειψης επιθυμίας να συνεχίσουμε τη ζωή μας.
Υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας, επιστήμονες και μαζί άνθρωποι της καθημερινότητας που οδηγούνται στη σκέψη ότι χρειάζεται η Δικαιοσύνη και οι Εθνικές Αρχές κάποιες φορές να δούνε το ατύχημα ακόμη και ως … φόνο εκ προμελέτης ή εξ αμελείας.
Εάν υπάρχει η επιθυμία τερματισμού μιας άχαρης ζωής χωρίς νοήματα τότε τέτοια άτομα με τέτοιον ψυχισμό ας φροντίσουν να επισκεφθούνε έναν ψυχολόγο γιατί, ειλικρινά, εμείς ως συνεπιβάτες στο δικό τους όχημα ή ως οδηγοί που ερχόμαστε από την απέναντι λωρίδα του επαρχιακού ή εθνικού δρόμου πού ακριβώς φταίμε ώστε να απολήξουμε ως στατιστικό στοιχείο καθώς κατά την ελληνική συνήθεια θα βάψουμε και πάλι το καλοκαίρι του 2021 με κόκκινο αίμα οδηγών και συνεπιβατών δίκυκλων και αυτοκινήτων την ελληνική άσφαλτο;
