Άνθρωποι που τους βλέπαμε κάθε ημέρα μπροστά μας, κατά έναν ανεξήγητο τρόπο κάθε χρόνο στις 15 Ιουνίου, εξαφανίζονται! Σαν κάτι πολύ περίεργο να συμβαίνει εκείνη την ημέρα και να γίνονται αόρατοι...
Όλο αυτό το διάστημα που εξαφανίζονται, κανείς δεν γνωρίζει που βρίσκονται, πώς ζούνε, αν είναι ζωντανοί, αν έχουν προβλήματα, στεναχώριες. Είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ!
Και παραμένουν αόρατοι, εξαφανισμένοι για τρεις περίπου μήνες, μέχρι που ξαφνικά εμφανίζονται ξανά μπροστά μας κάπου στα μέσα Σεπτέμβρη.
Δεν θα σας μπερδέψουμε περισσότερο. Οι άνθρωποι για τους οποίους μιλάμε, είναι οι σχολικοί τροχονόμοι! Αφού για 9 σχεδόν μήνες προσφέρουν όλο το είναι τους για την ασφάλεια των παιδιών μας, κακοπληρωμένοι και ανασφάλιστοι, στις 15 Ιούνη κάθε χρόνου που κλείνουν τα δημοτικά σχολεία, αγνοείται η τύχη τους! Πού είναι; Τι κάνουν; Πώς ζούνε; Πώς συντηρούν τις οικογένειες τους; Πώς πληρώνουν τους λογαριασμούς τους; Ενδιαφέρθηκε κανείς να μάθει, να ρωτήσει;
Και παραμένουν αόρατοι, εξαφανισμένοι για τρεις περίπου μήνες, μέχρι που ξαφνικά εμφανίζονται ξανά μπροστά μας κάπου στα μέσα Σεπτέμβρη.
Δεν θα σας μπερδέψουμε περισσότερο. Οι άνθρωποι για τους οποίους μιλάμε, είναι οι σχολικοί τροχονόμοι! Αφού για 9 σχεδόν μήνες προσφέρουν όλο το είναι τους για την ασφάλεια των παιδιών μας, κακοπληρωμένοι και ανασφάλιστοι, στις 15 Ιούνη κάθε χρόνου που κλείνουν τα δημοτικά σχολεία, αγνοείται η τύχη τους! Πού είναι; Τι κάνουν; Πώς ζούνε; Πώς συντηρούν τις οικογένειες τους; Πώς πληρώνουν τους λογαριασμούς τους; Ενδιαφέρθηκε κανείς να μάθει, να ρωτήσει;
Αυτούς τους τρεις μήνες διακοπών στα σχολεία μας, οι σχολικοί τροχονόμοι δεν πληρώνονται ούτε αυτή την πενιχρή αποζημίωση των 125 ευρώ τον μήνα, αλλά η ζωή συνεχίζεται και συνεχίζεται με τις υποχρεώσεις της, τους λογαριασμούς και τους φόρους και μόνο ο Θεός ξέρει πώς τα καταφέρνουν αυτοί οι άνθρωποι, πώς επιβιώνουν. Πόσο μάλιστα τώρα που η ακρίβεια έχει αυξηθεί στα πάντα και το κόστος ζωής είναι δυσβάσταχτο. Και αφού είναι δυσβάσταχτο ακόμα και για τους εργαζόμενους και ασφαλισμένους, φανταστείτε πόσο δυσβάσταχτο είναι για αυτούς τους "εργαζόμενους" των 125 ευρώ τον μήνα, που δεν δικαιούνται ούτε ασφάλεια, ούτε ένσημα, ούτε φάρμακα, τίποτα...
Τεράστιο το έργο που προσφέρουν, μηδαμινό όμως το ενδιαφέρον της κυβέρνησης για αυτούς, στραβά μάτια κάνουν οι Δήμοι. Χρήσιμοι και απαραίτητοι για την λειτουργία των σχολείων, φτάνει να μην τους επιβαρύνουν οικονομικά, άκρως απαραίτητοι για τους γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους να πηγαινοέρχονται με ασφάλεια στα σχολεία, φτάνει να μην επιβαρύνονται οικονομικά και αυτοί....
Ρισκάρουν την σωματική τους ακεραιότητα καθημερινά στους δρόμους μιας χώρας που οι πολίτες της στερούνται οδηγικής παιδείας και αφήνονται κυριολεκτικά στην τύχη τους χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται για την ασφάλεια τους, φτάνει να συνεχίζουν να προσφέρουν χωρίς να επιβαρύνουν οικονομικά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά κανέναν.
Το καθεστώς "εργασίας" των σχολικών τροχονόμων στην πατρίδα μας θα έπρεπε να είναι ντροπή για κάθε πολιτικό κόμμα που κυβέρνησε αυτόν τον τόπο, γιατί στην πραγματικότητα πρόκειται για αποδοχή μαύρης εργασίας με πενιχρά οικονομικά "ανταποδοτικά οφέλη", χωρίς ένσημα και ασφάλεια.
Για τρεις μήνες, αυτοί οι άνθρωποι δεν θα υπάρχουν για κανέναν, ούτε για την κυβέρνηση, ούτε για τους Δήμους, ούτε για τα σχολεία, ούτε για τους γονείς και τους συλλόγους γονέων, για κανέναν εκτός μόνο από τις οικογένειες τους...
* Φωτογραφία από nangreenly από το Pixabay
