ο πρωθυπουργός συγχαίρει αλλοδαπούς μαθητές, στα σχολεία προγράμματα Erasmus για τους μετανάστες, παράνομοι αλλοδαποί από όλο τον πλανήτη κάνουν ουρά να περάσουν τα "γρανιτένια" σύνορα μας, στις ομάδες μας ψάχνεις κάποιον να μιλάει ελληνικά...
Αυτό δεν είναι χώρα, δεν είναι κράτος, δεν είναι πατρίδα. Είναι λες και βρίσκεσαι σε γενική συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών. Και όσοι ιθαγενείς έχουμε απομείνει και μας επιτρέπουν να ζούμε και να κατοικούμε σε αυτό το κομμάτι του πλανήτη, είναι μόνο για να πληρώνουμε φόρους και τους μισθούς των αρχόντων που μας κυβερνούν!
Μια Βαβέλ, μια αποικία, όπου οι ισχυροί απομυζούν τους πόρους της και οι κάτοικοι συνωστίζονται για ένα κομμάτι ψωμί, ψάχνουν στα σκουπίδια για τίποτα το πολύτιμο και οι γονείς βάζουν κρυφά τα παιδιά τους σε βαπόρια και αεροπλάνα να βρουν καλύτερη τύχη σε άλλες χώρες. Λες και βλέπεις στον θερινό κινηματογράφο της γειτονιάς σου ταινία επιστημονικής φαντασίας. Μόνο που οι πρωταγωνιστές είμαστε εμείς οι ίδιοι...
