Εξόφληση λογαριασμών, ιατρικές εξετάσεις, παραπεμπτικά, φάρμακα, προθεσμίες, ασταμάτητα μηνύματα στο τηλέφωνο, δεκάδες έννοιες και φροντίδες που τροφοδοτεί ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Μια καθημερινότητα που μας αποδιοργανώνει πολλές φορές, μας καθιστά πειθήνια όργανα μιας αλλοπρόσαλλης κοινωνίας που μας εκτρέπει από το ουσιαστικό νόημα της παρουσίας μας στην γη.
Προσπαθώ να αποφορτιστώ. Το βλέμμα μου επικεντρώνεται στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου και στον τίτλο μιας νέας έκδοσης με τίτλο «Το Μέλλον της Ιστορίας». Κλέβω λίγο χρόνο και μπαίνω για να ρίξω μια ματιά. Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες διαβάζω από τις πρώτες γραμμές: «Συνήθως υποτιμούμε ή δεν ερμηνεύουμε έγκαιρα τον αντίκτυπο των γεγονότων στην Ιστορία. Στην περίπτωση, όμως της σύρραξης στην Ουκρανία η Ιστορία γράφεται ενώπιον μας σε ενεστώτα χρόνο. Το Μέλλον της Ιστορίας βρίσκεται στην αιχμή της επικαιρότητας ενός πολέμου που εξακολουθεί να μαίνεται στην Ουκρανία, οι συνέπειες του οποίου θα είναι πολυεπίπεδες και μακροχρόνιες».
Πόλεμοι, ίντριγκες, μίση και πάθη, ανισότητες, διαστροφή και δυσωδία. Ο κόσμος ένα απέραντο φρενοκομείο. Ποιος νοιάζεται αληθινά για το μέλλον του πλανήτη;
Κατάφερα πάλι να φορτιστώ. Τα μηνύματα δεν σταματάνε να κουδουνίζουν. Επιλέγω δυο ενημερώσεις από την ομάδα της πανελλήνιας ένωσης αδιόριστων εκπαιδευτικών στην οποία είμαι μέλος πάνω από τριάντα χρόνια. Στο πρώτο μήνυμα μια νηπιαγωγός ενημερώνεται ότι διορίστηκε αναπληρώτρια στη Μύκονο. Ψάχνει αγωνιωδώς για ένα δωμάτιο. Καταλήγει στο συμπέρασμα πως για να μπορέσει να νοικιάσει, να ζήσει και να βγει η χρονιά θα χρειαστεί τρεις χιλιάδες ευρώ το μήνα. Με βαριά καρδιά αρνείται τη θέση.
Κι εγώ άρχισα να ταξιδεύω κάποιες δεκαετίες πριν όταν με είχαν καλέσει για οκτώ ώρες την εβδομάδα σε νυχτερινό λύκειο της Θήβας. Για ένα εικοσιτετράωρο το ναι και το όχι έκαναν τραμπάλα στο μυαλό μου. Σκεφτόμουν να θυσιάσω τα πάντα. Η προϋπηρεσία όμως που θα αποκόμιζα θα ήταν μηδαμινή. Δεν μου εξασφάλιζε κάποια θέση για την επόμενη χρονιά. Έπρεπε όμως να απαντήσω. Αρνήθηκα.
Σε ένα άλλο μήνυμα, από την ιστοσελίδα viralgreece, η Αγγελική Μαρκέτου, αναφέρεται στον φιλότιμο ενός Κεφαλλονίτη για την παιδεία.
«Προχθές, μπήκε στο στούντιο που νοικιάζω ο νέος νοικάρης. Ένα παιδί που διορίστηκε στην Κεφαλλονιά καθηγητής. Κοιμόταν στο κάμπινγκ Αργοστολίου. Εγώ του είπα, όποτε έχεις τα νοίκια μου τα δίνεις. Ακύρωσα δυο κρατήσεις γιατί ντράπηκα τόσο πολύ που έμενε σε ένα κρεβάτι εκστρατείας, σε μια μικρή σκηνή. Το θεώρησα πραγματικά ύβρη, να βγάλω παραπάνω λεφτά αφήνοντας έναν εκπαιδευτικό που άφησε πίσω γυναίκα και παιδιά, να κοιμάται σε κάμπινγκ, μιας και ούτε το υπουργείο παιδείας, ούτε το συνδικαλιστικό τους όργανο έχει καταφέρει να τακτοποιήσει το μέγα πρόβλημα της διαμονής τους στα νησιά.
Κεφαλλονίτες φίλοι που νοικιάζετε γκαρσονιέρες φανείτε μεγάθυμοι σε αυτούς που ζητούν στέγη κι ας πάρουμε κάτι λιγότερο. Αυτοί προσφέρουν στο νησί πιο πολλά από μας. Εγώ του είπα όποτε έχεις τα νοίκια μου δίνεις. Χίλια ευχαριστώ άκουσα κι ήταν η ανταμοιβή μου. Όλοι μαζί, να βάλουμε πλάτη, για την στέγη όσων ζητούν».
Αποφορτίστηκα. Γέμισα ελπίδα. Άρχισα να αισιοδοξώ. Οι ήχοι από την κιθάρα ενός μουσικού του δρόμου αγαλλίασαν περισσότερο την ψυχή μου.
«Γιάννη μου το μαντήλι σου…». Τι παίζει ο άνθρωπος! Τόσο ήρεμα, απλά, μελωδικά, με μόνο μια κιθάρα. Υποκλίθηκα στον καλλιτέχνη και συνέχισα σιγοτραγουδώντας.
Συλλογίστηκα πως η ζωή μας επιβάλλεται να αποφορτιστεί από όλες τις πονηρές παρεμβάσεις που οι ύπουλες «δυνάμεις» την εγκλωβίζουν στη φυλακή της εγωπάθειας και της μισαλλοδοξίας.
«Όλοι μαζί, να βάλουμε πλάτη…», είναι το μήνυμα του Κεφαλλονίτη. Ας φορτίσουμε κάποτε τις μπαταρίες της ψυχής μας με αισθήματα ανθρωπιάς, ενότητας, προσφοράς και αγάπης. Μήπως σωθεί κάτι σωστό για το μέλλον.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
