100 πονεμένα χρόνια.
1000 γιατί;
(Θράκης προσφυγιά)Άγγελος Αγγελίδης
Αιγίνιο 22-10-22
Άφηνες πίσω σου ατέλειωτα τα όνειρα.
Μάζευες γρήγορα στα χέρια μια ζωή.
Γέμισες πρώτα το δισάκι σου, για αύριο.
Γεμίζεις τώρα τη καρδιά, υπομονή.
Δεν άφησες το βλέμμα σκαλωμένο στα επίγεια.
Δεν άφησες τη σκέψη να χαθεί στο παρελθόν.
Το βάρος της στιγμής, ζυγίζει στα ανθρώπινα.
Το μέλλον απαιτεί ψυχή, δύναμη στο παρόν.
Σα γίγαντας αμίλητος ποδοπατείς στο χώμα.
Σα ταξιδιώτης στις γραμμές που τραίνο δε θα δει.
Σα τον εργάτη που του κλέψαν τον ιδρώτα.
Ορφανοπούλι, κρύα νύχτα, περιμένεις την αυγή.
Τα μάτια με νοήματα μιλούν κι αποφασίζουν.
Δε χάνεται χρόνος, στιγμή, τα λόγια περιττά.
Το δάκρυ έμαθε κι αυτό, θολό, να περιμένει.
Άγνωστος δρόμος και φυγή, στο πουθενά.
Δε πρόλαβε στο φούρνο το καρβέλι.
Δε στέγνωσε η πάστρα στα σκοινιά.
Δε γλυκομύρισε ακόμα η φασολάδα.
Μες τα βαρέλια σιγοβράζουν τα κρασιά.
Δεν είπες στα παιδιά, τι μας συμβαίνει.
Δεν είδες την αλήθεια από κοντά.
Δε πίστεψες κι ας άρχισες να γράφεις,
μια ιστορία που για πάντα θα πονά.
Τρίζουν στο κάρο οι αρμοί και τα δεσίδια.
Τραβούν στη λάσπη τα σκυμμένα ζωντανά.
Όλοι οι κόποι σε ένα αμάξι φορτωμένα.
Ρούχα, ελπίδα και ψωμί για τα παιδιά.
Βλέπω τα πόδια σας να παίρνουν την ευθύνη.
Αργόσυρτα ; δεν ένιωσα, ή βήματα γοργά ;
Μάνα Πατρίδα που βαραίνει τη φυγή σας.
Ζωή γλυκιά που σας προστάζει μακριά.
Κυνηγημένοι οι λαοί κι αδικημένοι.
Τα αισθήματα κοιμήθηκαν, ναρκώνεται η ψυχή.
Ανώνυμα τα θύματα, απανταχού στη γη μας.
Σε παραμύθι σέρνομαι, να ζήσω τη ζωή.
Θράκη ακούς… και στέκεσαι, να νιώσεις.
Θράκη ακούς…. και ψάχνεις και ρωτάς.
Θράκη ακούς…., γλυκαίνεται η μορφή σου.
Θράκη ακούς…. και θες, να ξαναπάς.
