"Ο νεκρός δεδικαίωται;" Από θρησκευτικής απόψεως αν ειλικρινά μετανόησε για τυχόν αμαρτήματα που έκανε όσο ζούσε, ναι. Μπορεί όμως κάποιο επίτευγμα, κάποια διάκριση που είχε κάποια στιγμή στην ζωή του να αποτελέσει "Κολυμβήθρα του Σιλωάμ" για όλα τα υπόλοιπα που τυχόν είχε πράξει, π.χ. για τις θέσεις του για σημαντικά θέματα της κοινωνίας μας που μπορεί να την δίχασαν ή να την βρήκαν αντίθετη; Για τις πολιτικές του θέσεις και επιλογές, που μπορεί να μην ήταν αρεστές από ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας μας;
Δεν είναι λοιπόν μία εύκολη απόφαση να τιμήσεις κάποιον μετά θάνατον. Θα πρέπει στην "ζυγαριά" να μπουν πολλά θέματα και πάλι όποια απόφαση ληφθεί θα περιέχει πάντα το αίσθημα της αμφιβολίας. Και τότε δεν κρίνεται απλά ο νεκρός, αλλά και αυτοί που λαμβάνουν τέτοιες αποφάσεις.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο θάνατος ενός ανθρώπου (πόσο μάλιστα εάν είναι και νέος σε ηλικία), αποτελεί ένα τραγικό γεγονός και κυρίως για τους οικείους του. Η θλίψη στο άκουσμα τέτοιων ειδήσεων είναι δεδομένη για όσους θέλουν να θεωρούνται άνθρωποι με αισθήματα. Όλοι λυγίζουμε μπροστά στον θάνατο. Τουλάχιστον έτσι αισθανόμαστε εμείς. Αλλά είναι άλλο πράγμα το να θλίβεσαι στο άκουσμα του χαμού ενός συνανθρώπου μας και άλλο πράγμα να θέλεις να του αποδώσεις τιμή δίνοντας σε έναν δρόμο, μια πλατεία, ένα πάρκο, κ.α. το όνομά του.
Όταν μάλιστα δίδεται το όνομα κάποιου που βρίσκεται εν ζωή, τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα. Ποιος εγγυάται ότι στο υπόλοιπο της ζωής του θα συνεχίσει να είναι άξιος; Και αν δεν είναι τι θα γίνει; Θα αποκαθηλώνουμε πινακίδες από δρόμους και αλλού;
Ελπίζουμε με το ίδιο σκεπτικό να διακατέχονται και αυτοί που λαμβάνουν αυτές τις αποφάσεις.
