Σύνοψη:
Βασισμένη σε αληθινή ιστορία η ταινία μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στους θύτες και τα θύματα της δολοφονίας, το 2000, του Χουάν Μαρία Χαριέγκι, σοσιαλιστή πολιτικού, ο οποίος προωθούσε την ιδέα του διαλόγου ανάμεσα στους αυτονομιστές της ΕΤΑ και την εθνική κυβέρνηση. Παρακολουθώντας εν τάχει την εκτέλεση του από τρία μέλη της ΕΤΑ, φτάνουμε στην ανάληψη της θέσης της προέδρου στην Επιτροπή Αφύπνισης για τα θύματα της τρομοκρατίας (τόσο της ΕΤΑ όσο και της παρακρατικής GAL) από τη Μαισάμπελ Λάσα, σύζυγο του Χουαρέγκι, που μόλις έχει γίνει γιαγιά. Έχουν περάσει λοιπόν δέκα χρόνια και η πορεία σύγκλισης δύο πολιτικά αντίθετων πόλων ξεκινά. Οι φυλακισμένοι εκτελεστές Ιμπόν Ετσεσαρέτα και Λουίς Καράσκο αρχίζουν να αποστασιοποιούνται όλο και περισσότερο από τον αδιάλλακτο πυρήνα της ΕΤΑ. Η ιδέα να συναντήσουν τους συγγενείς των θυμάτων τους για να ζητήσουν προσωπικά συγγνώμη ωριμάζει, αλλά τα εμφύλια τραύματα είναι ακόμα ανοιχτά και οι οξύτατες αντιρρήσεις αμφίπλευρες.
Το Μαϊσάμπελ αφηγείται με ευαισθησία, κατανόηση και θάρρος μια ιστορία πολιτικής βίας, απώλειας, συμφιλίωσης και λύτρωσης. Εξετάζει τη συμφιλίωση βασιζόμενη σε μεγάλο βαθμό στο δρόμο της μεταμέλειας που ακολουθούν οι δύο εκ των τριών εκτελεστών, δείχνοντας την ιδεολογική κατάρρευση των σκοπών που κάποτε τους όπλισαν.
Η ταινία που έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, ήταν υποψήφια για 14 βραβεία Γκόγια (τα Ισπανικά Όσκαρ), αποσπώντας τελικά τρία, καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, β’ ανδρικού ρόλου και πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού, κάνοντας ταυτόχρονα τεράστια εισπρακτική επιτυχία στην Ισπανία.
