Με μία φλόγα, που να καίει, στην ματιά,
Ταξίδια μακρινά, χωρίς προορισμό,
Ταξίδια, που δεν έχουν, γυρισμό.
Παλιέ μου φίλε, που είσαι μακριά,
Στην άκρη, αυτού του κόσμου,
Μου γράφεις..ψάχνω, μια καρδιά,
Να γίνει στο σκοτάδι φώς μου.
Περνούν τα χρόνια κι’έμείς, εδώ,
Το εισιτήριο μας ,άρχισε να ξεθωριάζει,
Με τις ψυχές μας, ακροβατούμε στο κενό,
Μέχρι να βρούμε, ποιο ταξίδι, μας ταιριάζει.
Παλιέ μου φίλε, μη ψάξεις, να με βρεις,
Ποτέ σου, δεν θα με ανταμώσεις,
Ότι ζήσαμε μαζί , από παιδιά,
Κράτησε το ενθύμιο, μιας ξεχασμένης νιότης.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
