Πρώτη φορά Αριστερά, δεύτερη φορά Αριστερά, δεν ξέρω και δε νοιάζει αν θα υπάρξει τρίτη, ξέρω όμως ότι για πρώτη φορά δεν ξέρουμε κατά που να κοιτάξουμε. Είναι τόσα πολλά τα μέτωπα και οι πληγές που έχουμε, που δεν προλαβαίνουμε να μετράμε και να προσπαθούμε να μπαλώσουμε. Γιατί περί μπαλώματος μιλάμε και μόνο, όταν σχεδόν όλοι έχουμε " στεγνώσει" από λεφτά, από ψιλά και από αισθήματα.
Και μη μου πείτε πως γίνομαι κυνική, γιατί δεν γίνομαι, απλά προσαρμόζομαι στα νέα ήθη και έθιμα.
Σε αυτά που σου επιβάλλουν τα κοιτάς τα " οπίσθια" σου και μόνο και να λες " μακριά από έμενα και εγώ το παίζω μια χαρά ευαισθητούλης, άμα λάχει δακρύζω κιόλας". Αν υπάρχει και καμιά κάμερα ή και φωτογραφία ακόμη καλύτερα!