Συνέντευξη του Άκη Παρισιάδη
Τον Άκη Παρισιάδη τον γνώρισα το 2005, όταν ο ίδιος
δημοσιογραφούσε στην Αθήνα ως ανταποκριτής μιας τοπικής εφημερίδας του Νομού
Πιερίας. Συχνάζαμε σε ένα καλλιτεχνικό στέκι, που δεν υπάρχει πια, και παρά τη
διαφορά στην ηλικία μας, περίπου μια δεκαπενταετία (δεκάξι για την ακρίβεια)
είχα παρατηρήσει από τότε, τις σπινθηροβόλες εκρήξεις της δημιουργίας να τον
περιτριγυρίζουν.
Σήμερα το συναντώ, έπειτα από αρκετά χρόνια, με μια ακόμα
ιδιότητα: Αυτήν του συγγραφέα. Δε με εξέπληξε η είδηση ότι ο Άκης εξέδωσε
βιβλίο. Αντίθετα επιβεβαίωσε την πεποίθησή μου ότι θα το έπραττε. Αποφάσισα
λοιπόν, με την έναρξη του νέου κύκλου της Χιμαίρ(ι)ας Νάρκης να κάνουμε μια
συζήτηση και όχι ακριβώς συνέντευξη, έτσι ώστε να έχουν οι αναγνώστες του
ιστολογίου τη δυνατότητα να γνωρίσουν ένα νέο άνθρωπο με καλλιτεχνικές
ανησυχίες.
Βρεθήκαμε στο Ναύπλιο και πραγματοποιώντας τον περίπατό μας
στο λιμάνι και στην παλιά πόλη, κάναμε και τη συζήτησή μας:
"η σχέση του
δημιουργού με την τέχνη
είναι πάντοτε συγκρουσιακή"
Να λοιπόν, που βρισκόμαστε μετά από τόσα χρόνια.
Είναι και για μένα μεγάλη χαρά.
Δε θέλω να με παρεξηγήσεις. Πάντα σε σκεφτόμουν, αλλά αφορμή
για να επικοινωνήσω μαζί σου ήταν η έκδοση του βιβλίου.
Το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό. Όπως είπα και στην παρουσίαση
του βιβλίου μου που έγινε στην Κατερίνη, η τέχνη έχει τη δυνατότητα να
κοινωνικοποιεί. Να φέρνει κοντά άγνωστους ανθρώπους με διαφορετικές
κατευθύνσεις και να ταυτίζονται στο σημείο αναφοράς που δημιουργεί η τέχνη ή
στη δική μας περίπτωση να κάνει δύο παλιούς φίλους να ξανασυναντηθούν.
Πάμε λίγο πίσω στο χρόνο. Σε γνώρισα ως δημοσιογράφο και
διαπίστωσα από τη δουλειά σου ότι είσαι ένας καλός δημοσιογράφος. Υπάρχει
δυνατή ακόμα αυτή η ιδιότητα μέσα σου;
Δεν ένιωσα ποτέ δημοσιογράφος με τη στενή έννοια του όρου.
Παρότι έκανα αρκετά ρεπορτάζ, είχα πολλές αποκλειστικότητες και έκανε
συνεντεύξεις με αξιόλογες προσωπικότητες δεν αισθάνθηκα να με κυριεύει αυτή η
ιδιότητα. Έκανα κάτι που μου άρεσε κι επειδή συνοδευόταν και με τη διαδικασία
της γραφής, αυτό το έκανε ακόμα πιο συναρπαστικό.
Μπορώ να διαβεβαιώσω κι εγώ πως οι αποκλειστικότητες ειδικά
στις συνεντεύξεις ήταν σημαντικές, ειδικά για έναν πολύ νεαρό τότε άνθρωπο,
ούτε είκοσι ετών και μάλιστα σε για λογαριασμό μιας μικρής επαρχιακής
εφημερίδας. Από ποια ηλικία άρχισες να γράφεις; Εννοώ κάποιο ποίημα, κάτι πιο
λογοτεχνικό.
Ήμουν στα οχτώ όταν έγραψα το πρώτο ποίημα μου, αλλά δε
θυμάμαι ακριβώς το περιεχόμενο του. Πιο εντατικά ξεκίνησα να γράφω από τα
δεκαπέντε μου και μετά. Πάλι ποιήματα. Αργότερα στράφηκα στον πεζό λόγο. Ο
τρόπος εκείνων των κειμένων θύμιζε πάρα πολύ το Χαλίλ Γκιμπράν. Είχα διαβάσει
στα δεκατέσσερα τον "Προφήτη" και φαίνεται ότι με είχε επηρεάσει
βαθιά.
Το κοινό της Πιερίας, μέσω της εφημερίδας που εργαζόσουν, σε
γνωρίζει με ποιήματα ή πεζά; Γιατί ξέρω ότι διατηρούσες και μια λογοτεχνική
στήλη, εκτός από τις συνεντεύξεις, τα ρεπορτάζ και τα διάφορα άλλα άρθρα που
έγραφες.
Η πρώτη δημόσια λογοτεχνική μου απόπειρα ήταν ένα πεζό με
τίτλο, που θυμάμαι ακόμα, "Εξομολόγηση". Θα πρέπει να ανατρέξω στο
αρχείο μου για να θυμηθώ τι ακριβώς έλεγε το κείμενο. Αργότερα παρουσίασα και
λίγα ποιήματα, αλλά μετά τα είκοσι και για οχτώ χρόνια άφησα την ποίηση αν και
αραιά και που έγραφα κάτι, που ποτέ δε δημοσίευσα.
Από τα είκοσι οχτώ χρόνια μέχρι και σήμερα; Η σχέση σου με
την ποίηση;
Υπήρξε μια περίοδος, αυτά τα δύο χρόνια, που έγραφα πιο
συστηματικά ποίηση, χωρίς πάλι να έχω δημοσιεύσει κάτι. Μόνο διάσπαρτα ένα, δύο
ποιήματα σε ιστολόγια, το τελευταίο μάλιστα πριν από λίγες εβδομάδες. Παράλληλα
με τη συγγραφή του βιβλίου, έβρισκα καταφύγιο σε αυτήν.
Είναι τελικά η ποίηση το καταφύγιο που φθονείτε για εσάς
τους καλλιτέχνες;
Πιστεύω, αυτό ισχύει σε κάθε μορφή τέχνης. H σχέση του
δημιουργού με την τέχνη είναι πάντοτε συγκρουσιακή. Πόσο μάλλον η ποίηση.
Υπήρξαν πολύ λίγες οι εποχές που δεν ήταν αντιποιητικές. Έτσι όταν η κοινωνία
απομακρύνεται από την ποίηση, ο ποιητής καταφεύγει σε εκείνη ως μοναδικό μέσο
αυθεντικής έκφρασης. Αλλά ειδικά σε αυτήν την εποχή, η τέχνη κατάντησε να είναι
το καταφύγιο που φθονούμε. Όχι μόνο για εκείνον που την εκφράζει, αλλά και γι'
αυτόν που τη δέχεται.
Ας μείνουμε λίγο ακόμα στην εποχή που δημοσιογραφούσες στην
επαρχία. Θυμάσαι την πρώτη σου συνέντευξη που έκανες;
Ναι. Ήταν με έναν δήμαρχο ενός Δήμου του Νομού Πιερίας.
Πόσο χρονών ήσουν;
Δεκαοχτώ. Γράφω σε εφημερίδα από τα δεκαεφτά μου. Να σου
συνεχίσω όμως για την πρώτη συνέντευξη που πραγματοποίησα, γιατί έχει κάποια
εύθυμα περιστατικά. Πήγα με το συνεργάτη μου στο δημαρχείο, ο οποίος θα έβγαζε
τις φωτογραφίες, φτάσαμε στην ώρα μας, η γραμματέας του μας δέχτηκε και
περιμέναμε να μπούμε στο γραφείο του δημάρχου. Στην αναμονή διαπιστώνω ότι είχα
ξεχάσει το μαγνητοφωνάκι. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να γυρίσω στην
εφημερίδα, που απείχε δέκα χιλιόμετρα, να το πάρω και να επιστρέψω. Ευτυχώς ο
δήμαρχος είχε κάποια επείγοντα τηλεφωνήματα κι έτσι δεν διαπίστωσε το λάθος
μου. Κι ενώ τελείωσε η συνέντευξη, πήγαμε να βγάλουμε τις καθορισμένες
φωτογραφίες και τότε ο συνεργάτης μου συνειδητοποίησε ότι δεν είχε φιλμ. Τότε
δεν ήταν ακόμα διαδεδομένη τόσο πολύ η ψηφιακή τεχνολογία. Ευτυχώς μας γλίτωσε
μια φωτογραφική μηχανή που βρέθηκε στο δημαρχείο.
Ποια συνέντευξη θεωρείς τη πιο σημαντική στην καριέρα σου;
Θα σου απαντήσω με λίγο παράδοξο τρόπο. Η πιο σημαντική
συνέντευξη ήταν αυτή που δεν κατάφερα να πραγματοποιήσω. Και εξηγούμαι.
Κατάφερα να έρθω σε επικοινωνία με τον Πάουλο Κοέλιο, ο οποίος, μέσα από τη
γραμματέα του, δέχτηκε να μου μιλήσει. Με προσκάλεσε στο σαλέ του στην Αυστρία.
Επειδή όμως τα οικονομικά μέσα της εφημερίδας ήταν πενιχρά και η δική μου
υπερηφάνεια, το λέω με ειρωνική διάθεση, δε μου επέτρεψε να αναζητήσω κάποιον
χορηγό για να καλύψει τα έξοδα του ταξιδιού. Έτσι αυτή η συνέντευξη δεν
πραγματοποιήθηκε ποτέ.
"θεωρώ πως κι αν ένας άνθρωπος αφουγκραστεί το
δημιούργημα ενός καλλιτέχνη και τον αγγίξει, αυτό για μένα είναι τέχνη"
"Μόνο τα θηλυκά κουνούπια εκδικούνται" ο τίτλος
του πρώτου σου βιβλίου. Να υποθέσω ότι με αυτόν την πρωτότυπο και έξυπνη φράση
ήθελες να αυξήσεις την εμπορικότητα του βιβλίου;
Από την αρχή που ξεκίνησα να γράφω, αλλά πολύ περισσότερο
τώρα, που έχω κάποια οικονομικά οφέλη από τη συγγραφή, δεν μπήκα στη διαδικασία
να σκεφτώ τρόπους, ώστε να αυξήσω την εμπορικότητα του δημιουργήματός μου. Αυτή
η εργασία ανήκει σε αυτούς που επενδύουν τα χρήματά τους σε κάποιο έργο. Δεν
αποτάσσω σε καμία περίπτωση την εμπορικότητα, αλλιώς δε θα δημοσίευα ποτέ και
τίποτα. Όμως αν μπω σε μια τέτοια διαδικασία νομίζω ότι θα χάσω τον
αυθορμητισμό μου, άρα την αλήθεια μου. Ό,τι γράφω επιθυμώ να αρέσει πρώτα σε
εμένα.
Κεντρικός ήρωας του βιβλίου σου είναι ένας δημοσιογράφος.
Ήταν μια, επιτρεψέ μου τη λέξη, soft επιλογή σε κάτι που γνωρίζεις ήδη πολύ
καλά;
Η επιλογή μου να είναι ένας δημοσιογράφος το κεντρικό
πρόσωπο του βιβλίου στάθηκε στο γεγονός, ότι η εργασία ενός μάχιμου
δημοσιογράφου δε διαφέρει και πολύ από αυτήν ενός αστυνομικού επιθεωρητή, αφού
και οι δύο βασίζονται στην έρευνα, στη συλλογή πληροφοριών και στις πηγές. Κι
επειδή το βιβλίο περιγράφει μια ιστορία μυστηρίου και για να έρθει η λύση
πρέπει να γίνει μια πολύ διεξοδική έρευνα, θεώρησα την ενέργεια αυτή να την
αναλάβει ένας δημοσιογράφος. Επίσης, επειδή η υπόθεση διαδραματίζεται το 1952
σε μια πολύ ταραγμένη εποχή, τόσο πολιτικά όσο και κοινωνικά έπρεπε να διαβάσω
πολύ πριν, ώστε να είμαι σύμφωνος και να μην παρεκκλίνω από τις ιστορικές
αλήθειες. Νομίζω πως το καθοριστικότερο για να αρχίσει να γράφει κάποιος είναι
να έχει διαβάσει πολύ πριν.
Διαβάζοντας και αναλύοντας το συγκεκριμένο χαρακτήρα,
διαπίστωσα πολλά κοινά σημεία με το δικό σου. Είναι ο Ιάσων Ανθύλλης το Alter
Ego του Άκη Παρισιάδη;
(γέλια) Όχι σε καμία περίπτωση. Μάλλον έχεις να με δεις πολύ
καιρό για να πιστέψεις ότι έχω πολλά κοινά σημεία με τον ήρωά μου. Δε λέω ότι
δεν υπάρχουν λίγα έστω που με χαρακτηρίζουν πάνω του, αλλά όχι στο σύνολο.
Θεωρώ ότι το Alter Ego μου μπορεί να είναι ο χαρακτήρας που πρωταγωνιστεί στο
βιβλίο που γράφω τώρα.
Θα σε ρωτήσω με τι καταπιάνεσαι αυτήν την περίοδο, αλλά θα
ήθελα να μείνω λιγάκι ακόμα στο πρώτο σου βιβλίο. Όπως είπες κι εσύ πριν είναι
μια αστυνομική ιστορία. Τι σε έκανε να ασχοληθείς με αυτό το είδος;
Το αστυνομικό μυθιστόρημα έχει λίγο και από την ψυχολογία
και την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων, ασχολείται και με την κοινωνία, αφού ο φόνος
αφορά πάντα, όχι μονάχα το θύμα και το θύτη, αλλά ακουμπά όλες τις κοινωνικές
πτυχές του συνόλου. Η εμβάθυνση στην ψυχολογία και στις κοινωνικές προεκτάσεις
του κακού με οδήγησαν στο αστυνομικό μυθιστόρημα. Ακόμα κι όταν γράφω για μια
δολοφονία στέκομαι ως παρατηρητής και αφήνω το κακό να δρα. Και σχεδόν πάντοτε
μένω κι εγώ έκπληκτος που φτάνει ο άνθρωπος για να ικανοποιήσει τον εγωισμό
του. Γιατί κάθε δολοφονία είτε αυτή γίνεται με σκοπό την εκδίκηση είτε παρακινείται
από πάθη, το κέντρο είναι το εγώ του θύτη και όχι του θύματος.
Όπως ίσως γνωρίζεις εσύ καλύτερα από μένα, υπήρχε η
πεποίθηση ότι η αστυνομική λογοτεχνία δεν είναι καν λογοτεχνία. Οπότε δεν
προωθεί την τέχνη. Τι θα ονόμαζες τελικά ότι είναι η τέχνη;
Ευτυχώς, μετά τη Χρυσή Εποχή του Αγγλικού αστυνομικού
μυθιστορήματος, έπαψε να υπάρχει αυτή η αντίληψη. Τι να απαντήσει κάποιος που
μπορεί να πιστεύει αυτό, όταν η Άγκαθα Κρίστι είναι η πιο πολυδιαβασμένη
συγγραφέας στην Αγγλία μετά από το Σαίξπηρ; Βέβαια, εδώ έρχεται η ερώτησή σου.
Τι είναι τέχνη; Οι πωλήσεις από μόνες τους μπορεί να αναγάγουν κάτι που έχει
και αισθητική αξία; Όχι πάντα.
Υπάρχουν πολύ ορισμοί για το τι είναι τέχνη. Εμένα όμως θα
με ενδιέφεραν οι ορισμοί για το τι δεν είναι τέχνη. Έτσι ίσως φτάναμε σε ένα
θετικό ορισμό που θα ικανοποιούσε. Η σχέση του καλλιτέχνη με το κοινό είναι
αμφιμονοσήμαντη. Για παράδειγμα, αντικειμενικά ο Ντοστογιέφσκι παρήγαγε τέχνη.
Σκέψου όμως όλα αυτά τα έργα που έγραψε να ήταν κλεισμένα σε ένα συρτάρι και να
μην τα γνωρίζαμε ποτέ. Θα παρέμεναν αριστουργήματα, θα ήταν η επιτομή της
συγγραφικής τέχνης, αλλά κανένας δε θα τα είχε απολαύσει, ώστε να το
διαπιστώσει.
Αναλογίσου έναν βοσκό που πέρασε τη ζωή του σε ένα
απομακρυσμένο βουνό και όμως με τη φλογέρα του συνέθετε πραγματικά
καλλιτεχνήματα. Αν δεν τα άκουσε ποτέ κανένας δεν πήγε όλη αυτή η διαδικασία
χαμένη; Οπότε θεωρώ πως κι αν ένας άνθρωπος αφουγκραστεί το δημιούργημα ενός
καλλιτέχνη και τον αγγίξει, αυτό για μένα είναι τέχνη.
"δε μπορώ να διανοηθώ να εκφράζεται κάποιος
καλλιτέχνης, αν όχι από αυτά που εξεγείρονται μέσα του"
Τι θα προτιμούσες; Μια πολύ καλή κριτική για τη δουλειά σου
από έναν επαγγελματία κριτικό της λογοτεχνίας ή μια άσχημη κριτική από έναν
αναγνώστη σου;
Έχω πάντα στο μυαλό μου πως σημασία δεν έχει τι λένε για
σένα, αλλά ποιος το λέει. Δεν κατακρίνω την εργασία των κριτικών. Είναι πολύ
χρήσιμη και κατά την ιστορία της λογοτεχνίας υπήρξαν αξιολογότατοι κριτικοί.
Όπως ο καθηγητής Γ.Π. Σαββίδης ή Παράσχος παλαιότερα και ο Τέλος Άγρας. Όμως
ό,τι δημοσιεύω δεν απευθύνεται μόνο στους επαγγελματίες. Οπότε θα προτιμούσα
μια άσχημη κριτική από έναν αναγνώστη. Ακόμα και στους φίλους μου και τους
γνωστούς μου, απαιτώ πάντα να μου λένε τι δεν τους άρεσε. Μόνο έτσι θα έχω την
εξέλιξη που επιθυμώ.
Πολιτική και τέχνη. Μπορούν να συνδυάζονται αυτά τα δύο;
Είχε πει ο Παύλος Σιδηρόπουλος πως αν ήθελε να ασχοληθεί με
την πολιτική θα άφηνε την κιθάρα του και θα ανέβαινε στα μπαλκόνια. Ότι κι αν
κάνουμε δημόσια έχει μια πολιτική χροιά. Αλλά αν εννοείς τη συστρατευόμενη
τέχνη, όπως αυτή εκφράστηκε από το Μίκη Θεοδωράκη, κάτι τέτοιο δε θα μπορούσα
να πράξω. Έχω πολλά προβλήματα του εαυτού μου που πρέπει να λύσω, ώστε να έχω
και το κλειδί των προβλημάτων ενός κοινωνικού συνόλου. Ίσως ακουστεί εγωιστικό,
αλλά αρχικά θέλω να γράφω μόνο για μένα.
Ποια είναι η δικιά σου διαδικασία συγγραφής ενός βιβλίου;
Πρώτα από όλα, είναι η σύλληψη της ιδέας. Όταν επιτευχθεί
αυτό, εκείνο που θέλω να γνωρίζω πριν αρχίσω να γράφω, είναι η αρχή και το
τέλος της ιστορίας. Τα ενδιάμεσα έρχονται έπειτα. Εκπλήσσομαι κι εγώ, όταν η
πλοκή της υπόθεσης μπορεί να έρθει σε μέρη εντελώς ακατάλληλα, που δε σε
προϊδεάζουν ότι είναι εμπνευστικά. Με αυτόν τον τρόπο όμως, μη ξέροντας κι εγώ
ακριβώς τη συνέχεια, εκπλήσσομαι συνεχώς.
Η έμπνευση σε έναν δημιουργό πώς μπορεί να έρθει; Από ένα
ηλιοβασίλεμα για παράδειγμα;
Όχι. Δε μπορώ βέβαια να μιλήσω εκ μέρους όλων των
δημιουργών, αλλά πιστεύω ότι είναι ελάχιστοι εκείνοι που εμπνέονται από ένα
ηλιοβασίλεμα ή από έναν έναστρο ουρανό. Ακούγεται ποιητικό, αλλά δεν είναι
αυτήν η πραγματικότητα. Ό,τι αποτυπώνεται στο χαρτί ή στην παρτιτούρα ή στον
καμβά είναι η αλήθεια του καλλιτέχνη. Δε μπορώ να διανοηθώ να εκφράζεται
κάποιος, αν όχι από αυτά που εξεγείρονται μέσα του. Ένα πρόσωπο, ίσως μπορεί να
είναι ο κεντρικός πυρήνας της έμπνευσης όπως και κάποια γεγονότα μπορούν να ενσαρκώσουν
και ο δημιουργός να τα σχηματοποιεί στη μορφή που θα το ορίσει αυτός.
Γιατί κατά τη γνώμη σου υπάρχουν τόσοι πολλοί καλλιτέχνες
που καταφεύγουν στο αλκοόλ ή στα ναρκωτικά και γιατί πολλούς από αυτούς πάσχουν
από κάποια ψυχιατρική ασθένεια;
Αν είχαμε μια πρόχειρη στατιστική και μιλώντας με απόλυτους
αριθμούς δε νομίζω ότι οι αλκοολικοί ή ψυχικά ασθενείς υπερτερούν στους
καλλιτέχνες από οποιαδήποτε άλλη κοινωνικοί ομάδα. Απλά, επειδή πολλές φορές η
ζωή ενός καλλιτέχνη συναρπάζει όσο και το έργο του, οι αδυναμίες τους και τα
πάθη τους μεγαλοποιούνται. Πιστεύω ότι ο Χεμινγουέι ή ο Φόκνερ θα ήταν
αλκοολικοί, ακόμα κι αν δούλευαν σε ένα γκισέ μιας τράπεζας. Και ο Βίνσεντ Βαν
Γκοκ θα νοσηλευόταν σε ψυχιατρική κλινική, ακόμα κι αν ήταν ταχυδρομικός υπάλληλος.
Όμως δε γνωρίζω πως θα ήταν το έργο όλων αυτών των καλλιτεχνών που πάλευαν με
τις αδυναμίες τους. Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω με σιγουριά πως, αν ο Τένεσι
Ουίλιαμς δεν ήταν εξαρτημένος από το ποτό, δεν έπασχε από κατάθλιψη, κατά πόσο
θα δημιουργούσε τους άρτιους χαρακτήρες των θεατρικών του έργων, έστω κι αν οι
περισσότεροι υπήρξαν ναυαγισμένοι. Δεν υποστηρίζω ότι οι ουσίες και η
αυτοκαταστροφή βοηθούν την έμπνευση. Ο καθένας από αυτούς είχε τους δικούς του
λόγους. Ωστόσο όσο κι αν βοηθούσαν τα πάθη τους στη δημιουργία, άλλο τόσο
υπάρχουν οι περιπτώσεις που την κατέστρεψε.
Από χαρά ή από λύπη αρχίζει η δημιουργία;
Επειδή για μένα το να γράφω λειτουργεί και σα φάρμακο στη
λύπη, νομίζω ότι η λύπη είναι η κινητήριος δύναμη. Όταν σε επισκέπτεται η χαρά
δεν πρέπει να κάνεις τίποτα άλλο από να τη βιώνεις. Δε χρειάζεται να
περιγράψεις την ευτυχία.
Η χαρά δηλαδή είναι μόνο μικρές στιγμές;
Ακριβώς. Είναι μόνο μικρές στιγμές και όταν τελειώνουν
πρέπει να μένουν εκεί. Αλλά εδώ υπάρχει και μια παγίδα. Όταν δε θα μπορείς να
ξαναζήσεις παρόμοιες στιγμές, η νοσταλγία καταντά να γίνεται η αδελφή της
δυστυχίας. Είναι οδυνηρό μόνο να σκέφτεσαι, ό,τι δε μπορείς να ζήσεις πλέον.
Ενώ, όπως λένε οι ψυχίατροι κάνει καλό να αναπολείς άσχημες στιγμές για να τις
ξεπεράσεις, όταν ενθυμάσαι τις καλές λειτουργεί αντίθετα.
Με ποιον συγγραφέα
νομίζεις ότι ταυτίζεται ο τρόπος που γράφεις και με ποιον θα αντιστοίχιζες τη
ζωή σου με τη δική του;
Στο πρώτο σκέλος της ερώτησης δε μπορώ να απαντήσω με
ευκολία. Μπορεί να νιώθω ότι έχω επηρεαστεί από κάποιους συγγραφείς, αλλά δεν
ξέρω αν ταυτίζεται με κάποιον. Στο δεύτερο σκέλος, διαβάζοντας για τη ζωή του
Φραντς Κάφκα, μελετώντας τα ημερολόγια του είδα πάρα πολλές ομοιότητες στη ζωή
του με τη δικιά μου, σε κάποιες συγκεκριμένες λεπτομέρειες. Έχουμε γεννηθεί και
την ίδια ημέρα!
"δε θα είχα καμία έκπληξη, αν τελικά ο Θεός υπάρχει,
αλλά σε αυτήν τη ζωή προτιμώ να πιστέψω στις καλές προθέσεις των ανθρώπων"
Ποιος στίχος από ένα ποίημα σου έρχεται αυτήν τη στιγμή στο
μυαλό;
Ένας στίχος του Τσέζαρε Παβέζε: Ο θάνατος θα 'ρθει και θα
'χει τα μάτια σου.
Γιατί τόσο απαισιοδοξία;
Καθόλου απαισιοδοξία. Ο ποιητής εδώ αναφέρεται στη γυναίκα
του που για πάντα θα παραμείνει για τον ίδιο κάτι το ανεξιχνίαστο. Άρα δε θα
παρέλθει και η φθορά. Ακόμα και με το θάνατο.
Έχει ανάγκη ο άνθρωπος να πιστέψει σε έναν Θεό;
Αν η ύπαρξή μας τελειώνει εδώ με το θάνατό μας, τότε ο Θεός
δε χρειάζεται να υπάρχει. Η ανάγκη για πίστη ξεκινά, όταν εξαντλούμε τις
πιθανότητες να αποκτήσουμε ό,τι επιθυμούμε. Δε θα είχα καμία έκπληξη, αν τελικά
ο Θεός υπάρχει, αλλά σε αυτήν τη ζωή προτιμώ να πιστέψω στις καλές προθέσεις
των ανθρώπων.
Απ' ότι καταλαβαίνω δεν πιστεύεις σε κάποια μεταθανάτια ζωή.
Θεωρώ ότι η έννοια της ανυπαρξίας είναι πιο συναρπαστική από
όποια μεταθανάτια ζωή. Νομίζω είναι και πιο εύκολο να συλλάβεις ως νόημα κάτι
που υπήρχε και πλέον δεν υπάρχει, παρά να φροντίσεις να κατανοήσεις ότι κάτι
άλλο συνεχίζει να υφίσταται στο διηνεκές. Αν όμως έπρεπε να ποντάρω σε παρτίδα
πόκερ, αν υπάρχει κάτι άλλο μετά το θάνατο ή όχι θα έβαζα όλα τα λεφτά μου στο
ότι υπάρχει. Αν υπάρχει είμαι κερδισμένος, ακόμα κι αν δεν υπάρχει δε θα χάσω
τίποτα.
Εκτός από τη συγγραφική ασχολείσαι και με τη σύνθεση και
τους στίχους. Και γνωρίζω καλά ότι είσαι αυτοδίδακτος στη μουσική. Γιατί δεν
επιδιώκεις να γίνει πιο γνωστό το έργο σου;
Απλά δεν έτυχε. Όλη την προηγούμενη περίοδο έθεσα τις
δυνάμεις μου για την έκδοση του βιβλίου. Παράλληλα δεν ένιωθα και ώριμος να
εκτεθώ μέσω των τραγουδιών μου. Τελευταία είναι η αλήθεια ότι έχω γράψει κάποια
κομμάτια. Όταν νιώσω ότι είναι η κατάλληλη εποχή θα δοκιμαστώ και σε αυτό.
Τι θα έλεγες σε ένα νέο συγγραφέα που ξεκινά τώρα;
Να μην απογοητεύεται ποτέ και να μη φοβάται την απόρριψη από
τους εκδοτικούς οίκους. Το βιβλίο του Προυστ, "Αναζητώντας το χαμένο
χρόνο" απορρίφτηκε από πολλούς εκδότες. Αν κάτι αξίζει πραγματικά θα πάρει
το δρόμο του.
Γράφεις κάποιο βιβλίο αυτήν την περίοδο;
Ήδη έχω παραδώσει το δεύτερο βιβλίο μου στον εκδοτικό μου
οίκο και ελπίζω σύντομα να έχουμε ευχάριστα νέα.
Αστυνομικό και αυτό;
Ναι. Κρατάω τον κεντρικό ήρωα που υπάρχει και στο πρώτο,
απλά μπλέκεται σε μια πολύ διαφορετική ιστορία.
Αν και είναι νωρίς, έχεις σκεφτεί και το τρίτο;
Όταν ξεκινώ να γράφω ένα βιβλίο ήδη έχω συλλάβει και την
ιδέα για το επόμενο. Γράφω το τρίτο είμαι σε μια καλή εμπνευστική περίοδο. Το
τρίτο θα είναι και αυτό αστυνομικό, αλλά το μυστήριο που θα προκύψει δε θα
είναι στο πρώτο πλάνο της πλοκής. Θα είναι πολύ διαφορετικό από τα δύο πρώτα.
Τολμώ να πω πως έχει πολλά κομμάτια από εμένα. Αισθάνομαι αυτό το βιβλίο που
γράφω τώρα πιο κοντά μου από οτιδήποτε άλλο έχω γράψει σε τέτοια έκταση. Νιώθω
σα να είμαι εγώ σε κάθε γραμμή του.
Άκη θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που μίλησες στο ιστολόγιό
μου. Να είσαι πρωτίστως καλά στην υγεία σου και πάντα δημιουργικός.
Δικιά μου η ευχαρίστηση γι' αυτήν την όμορφη συνέντευξη καλή
τύχη στη νέα προσπάθεια του ιστολογίου.
Τ. Ιντζόγλου
Το βιβλίο του Άκη Παρισιάδη, "Μόνο τα θηλυκά κουνούπια
εκδικούνται" κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Χάρτινη
Πόλη
