Όσιος Γέρων Παΐσιος
Ολόκληρος ο χριστιανικός κόσμος πανηγύρισε το γεγονός της
αγιοκατατάξεως του Γέροντος Παϊσίου. Στη συνείδηση των πιστών ο Γέροντας ήταν
Άγιος . Τώρα, η Εκκλησία αυτήν την μαρτυρία του πιστού λαού σφράγισε και
ανέγραψε τον Όσιο, πλέον, Παΐσιο στον κατάλογο των Οσίων και Αγίων για να
υμνείται και να δοξάζεται εις αιώνας αιώνων .
Ζει Κύριος ο Θεός ! Στα δύσκολα και αποκαλυπτικά χρόνια, μας
έδωσε ο Θεός φωτεινά παραδείγματα Οσίων Γερόντων που μας στηρίζουν και
παραδειγματίζουν. Μετά την αγιοκατάταξη του Οσίου Γέροντος Πορφυρίου, το
Οικουμενικό Πατριαρχείο, στις 13 Ιανουαρίου του 2015, κατέταξε τον Γέροντα
Παΐσιο εἰς τάς Δέλτους τῶν ῾Αγίων. Ο πρώτος εορτασμός του Οσίου Παϊσίου έγινε
στις 12 Ιουλίου με λαμπρότητα και στην Κόνιτσα, όπου έζησε τα νεανικά του
χρόνια ο Όσιος, και στη Σουρωτή όπου βρίσκεται ο τάφος του. Ολόκληρος ο
χριστιανικός κόσμος εόρτασε τον Άγιο, χιλιάδες λαού προσήλθαν με ευλάβεια και
σεβασμό, προσκύνησαν τον τάφο του και δόξασαν τον Θεό που η αγαθότητά Του μας
χάρισε έναν τέτοιο μεγάλο Άγιο.
Πολλά τα χαρίσματα και χαρακτηριστικά του Οσίου Παϊσίου.
Γέροντας της αγάπης, της συμπόνιας, της θυσίας, της προσευχής, της ... ,
αναδείχθηκε κανόνας πίστεως και αρετής, σκεύος εκλογής, δοχείον του Αγίου
Πνεύματος.
Από μικρός στέκεται με ευλάβεια και σεβασμό μπροστά στον Θεό
και τρέφεται με το Ιερό Ευαγγέλιο και τους βίους των Αγίων. Ζει και αγιάζεται
με τα μυστήρια της Εκκλησίας μας. Με έντονο τον πόθο της μοναχικής ζωής
μιμείται τους Αγίους με την άσκηση, νηστεία και προσευχή. Ό,τι κάνει, το κάνει
για τον Θεό. Με μοναδικό του στόχο να ευαρεστήσει τον Θεό, ζούσε και αγωνιζόταν
σαν μοναχός. Οι ευλαβείς γονείς του τον μεγάλωσαν με τα νάματα της Ορθοδόξου
Πίστεώς μας και ειδικά η μητέρα του, « προς την οποία αισθανόταν ιδιαίτερη
αγάπη », του δίδαξε την ταπεινοφροσύνη.
Στο δημοτικό σχολείο, συνετός, έξυπνος, εύστροφος και
φιλότιμος. Ήταν ένα χαριτωμένο παιδί που ξεχώριζε για την αγάπη του προς τον
Θεό, την ταπείνωση και το φιλότιμο. Όλοι τον θεωρούσαν προικισμένο από τον Θεό
με ιδιαίτερη χάρη. Συναναστρεφόταν με μικρότερα παιδιά, τα συγκέντρωνε στην
Αγία Βαρβάρα – εξωκλήσι στην Κόνιτσα – τους διάβαζε βίους Αγίων και τα
παρακινούσε να κάνουν μετάνοιες και να νηστεύουν. Καθώς μεγάλωνε ηὔξανε
καίἐκραταιοῦτο και έτσι έγινε
κατοικητήριον του Αγίου Πνεύματος, ο Θεός αναπαυόταν σ’ αυτόν, γι’ αυτό και
αξιώθηκε να δει τον Χριστό σε ηλικία 15 ετών.
Αφού εκπλήρωσε τις στρατιωτικές και οικογενειακές
υποχρεώσεις, πραγματοποίησε την από νηπιακής ακόμη ηλικίας του μοναχική του
κλίση. Έγινε καλόγηρος στον Άγιον Όρος
και « έχοντας πρότυπα τους οσίους Πατέρες, προσπαθούσε να τους μιμηθεί.
Έβαλε ως θεμέλιο της μοναχικής ζωής την ταπεινοφροσύνη και την υπακοή και
επιδόθηκε σε αγώνες υπέρ την αντοχή του » (Βίος Γέροντος Παϊσίου του
Αγιορείτου). Έκανε λεπτή πνευματική εργασία «μετανοούσε, εξομολογείτο, και
έκανε με φιλότιμο αυτοπροαίρετες ασκήσεις και κανόνες μιμούμενος τους Αγίους ».
Νηπτικός εργάτης « με πολλή προσοχή, αδιάλειπτη προσευχή και επίμονη προσπάθεια
για την κάθαρση από τα πάθη και την απόκτηση της θείας χάριτος » . Έγινε με την
άσκηση και τους πνευματικούς αγώνες εκλεκτός Θεού, πυρακτωμένος από τη θεία
αγάπη αξιώθηκε να έχει θείες εμπειρίες και θεοφάνειες, πολλές φορές είδε την
Παναγία και συνομίλησε με Αγίους. Ως μοναχός έζησε σε κοινόβιο, σε σκήτες και
σε κελλιά. Αγαπούσε την ησυχαστική ζωή για περισσότερη άσκηση και προσευχή.
Ως άλλη μέλισσα έτρεχε σε αγίους γεροντάδες για να πάρει την
ευχή τους και να διδαχθεί. Δεν έκανε μόνος του προγράμματα, ενεργούσε κατόπιν
πολλής προσευχής, υπακοής και Θεϊκής Πληροφορίας. Όλοι όσοι είχαν την ευλογία
να τον γνωρίσουν θαύμασαν την αρετή και την αγιότητά του. Στο Άγιον Όρος, στη
Ιερά Μονή Στομίου στην Κόνιτσα και στο Όρος Σινά έλαμψε η άσκηση, η
ταπεινοφροσύνη του και η αδιάλειπτη προσευχή.
Ο Όσιος Παΐσιος στήριξε και βοήθησε κοινόβια , σκήτες και
κελλιά . Ιδιαίτερα συνδέθηκε με το Ησυχαστήριο της Σουρωτής « εκείνος έλαβε την
επισκοπική έγκριση για την ίδρυσή του και φρόντισε για την εύρεση του τόπου »
και την όλη οργάνωση και καθοδήγηση του Ησυχαστηρίου.
Ο Θεός του έδωσε πολλά χαρίσματα κι εκείνος από ευγνωμοσύνη
και φιλότιμο πέθανε για τον εαυτό του και ζούσε για τον Θεό και τον συνάνθρωπο.
Χιλιάδες άνθρωποι βρήκαν κοντά του παρηγοριά, ελπίδα και θεραπεία « η
διδασκαλία του δεν ήταν διδαχή ή κατήχηση. Το Ευαγγέλιο το είχε κάνει βίωμά του
και η διδασκαλία του πήγαζε από τη ζωή, που χαρακτηριστικό γνώρισμά της είχε
την αγάπη. Αυτή η πηγαία αγάπη κέρδιζε τους πάντες και του εμπιστεύονταν όλα
τους τα προβλήματα και εκείνος με το προορατικό του χάρισμα ενεργούσε ανάλογα,
σεβόμενος πάντα την ελευθερία και την προαίρεσή τους. Συνιστούσε μετάνοια και
εξομολόγηση, έλεγε «χωρίς μετάνοια και εξομολόγηση δεν μπορώ να βοηθήσω ».
Στη Χριστιανική πνευματική ζωή έλεγε, είναι απαραίτητος « ο
φιλότιμος αγώνας με ελπίδα και εμπιστοσύνη στον Θεό. Η εμπιστοσύνη στον Θεό και
η απλότητα με φιλότιμο αγώνα φέρνουν την εσωτερική ειρήνη και σιγουριά και τότε
γεμίζει η ψυχή από ελπίδα και χαρά. Χρειάζεται υπομονή, φιλότιμο και πνευματική
παλληκαριά … η παλληκαριά ξεπηδάει από τη φιλότιμη καρδιά και όταν κανείς κάνη
κάτι με την καρδιά του για τον Χριστό, ούτε κουράζεται ούτε πονάει, γιατί ο
πόνος για τον Χριστό είναι γλέντι πνευματικό »[1]. Μαζί με το φιλότιμο, τόνιζε
και την καλή ανησυχία που πρέπει να έχει κάθε συνειδητός χριστιανός για την
σωτηρία της ψυχής του. Όταν μπει στον χριστιανό η καλή ανησυχία, παίρνει μπρος
η πνευματική μηχανή και ο αγώνας γίνεται με χαρά και ταπείνωση, ανδρεία και
υπομονή. Όποιος εργάζεται έτσι « αλλοιώνεται με την καλή έννοια και
τελειοποιείται » .
Από το 1980 άρχισε να μιλάει για τα δύσκολα χρόνια που θα
έρθουν. Συχνά επαναλάμβανε ότι « ίσως
ζήσουμε και εμείς πολλά από αυτά που γράφει η Αποκάλυψη . Σκοπό είχε να βάλη
μέσα την καλή ανησυχία , ώστε να εντείνουμε τον πνευματικό μας αγώνα, να
αντισταθούμε στο πνεύμα της αδιαφορίας » [2] .
Με σοφία και διάκριση προσπαθούσε να ξυπνήσει τις
συνειδήσεις, ώστε να γίνεται σωστή πνευματική εργασία. Ούτε πανικός και
αρρωστημένη θρησκευτικότητα, αλλά ούτε και αδιαφορία και συμβιβασμός με το
κοσμικό πνεύμα. Ο θείος φωτισμός είναι το παν, έλεγε, «ο άνθρωπος να δη τα
πράγματα με θείο φωτισμό και όχι με την ανθρώπινη λογική. Να μη νομίζει πως
ό,τι αναπαύει εκείνον είναι και η φώτιση Του Θεού »[3] . Είναι απαραίτητος ο
θείος φωτισμός, « τότε ο άνθρωπος αναπαύει και το περιβάλλον του και ο ίδιος
εξελίσσεται πνευματικά … βλέπει πολύ καθαρά τα πράγματα, πληροφορείται χωρίς
αμφιβολία και ούτε εκείνος κουράζεται, αλλά και τους άλλους βοηθάει πολύ θετικά
»[4] .
Σχετικά με το προφητικό του χάρισμα, που όντως είχε ο Όσιος
Γέροντας, χρειάζεται πολλή προσοχή. Ο ίδιος στεναχωριόταν όταν τα λόγια του
παραποιούνταν και παρερμηνεύονταν. Έλεγε σε επισκέπτη προσκυνητή, ο οποίος τον
βρήκε στεναχωρημένο τον Γέροντα « πώς να μην είμαι στεναχωρημένος, ήρθε εδώ
κάποιος ευλαβής με βλάβη και εγώ δεν του είπα τίποτε παρά μόνο του έδωσα ένα
ποτήρι νερό, και εκείνος διέδωσε ότι του είπα πως θα γίνει πόλεμος. Είναι μετά
να μη στεναχωριέσαι; ». Πολλοί πλάθουν μύθους και φαντασίες και λένε πως τα
είπε ο Γέροντας Παΐσιος, άλλοι λόγια και εκτιμήσεις δικές τους τις αποδίδουν
στον Όσιο. Αυτά πολύ τον στεναχωρούσαν. Μίλησε, βέβαια, ο Γέροντας για πολλά
θέματα και ο Θεός γνωρίζει πότε αυτά θα πραγματοποιηθούν . Εκείνο που τώρα έχει
σημασία είναι να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, να αγαπάμε τον Χριστό με την
καρδιά μας. Όταν ζούμε μυστηριακή ζωή θα αποκτήσουμε μαρτυρικό φρόνημα, τότε δε
θα μας αφήσει ο Χριστός, «όσο μπορούμε να είμαστε κοντά στο Χριστό. Αν είμαστε
με τον Χριστό, τον Αντίχριστο θα φοβηθούμε; »[5]. Βέβαια, πολλά από όσα είπε ο
Όσιος βλέπουμε να γίνονται στις μέρες μας « τα πιο απίθανα, τα πιο παράλογα …
και βλέπεις οι άνθρωποι ούτε καν καταλαβαίνουν ότι ζούμε στα σημεία των καιρών
… είναι σαν να μη συμβαίνει τίποτε … »[6] .
Αντίθετα με τους αδιάφορους, υπάρχουν κι εκείνοι που
ανησυχούν, πονούν, προσεύχονται και προβληματίζονται. Οι μεγάλοι και ισχυροί
της γης έχουν τα σχέδιά τους, έχει όμως ο Θεός το σχέδιό του «πάνω από όλα και
από όλους είναι ο Θεός, που κυβερνά τα πάντα …»[7].
Η πίστη και ελπίδα μας προς τον Θεό δεν πρέπει να ελαττωθεί,
έλεγε ο Όσιος «αν και γίνεται τέτοιο βράσιμο, νιώθω μέσα μου μια παρηγοριά, μια
σιγουριά … υπάρχει μια μερίδα χριστιανών, στους οποίους αναπαύεται ο Θεός.
Υπάρχουν ακόμη οι άνθρωποι του Θεού, οι άνθρωποι της προσευχής και ο καλός Θεός
μας ανέχεται, και πάλι θα οικονομήσει τα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι της
προσευχής μας δίνουν ελπίδα. Μη φοβάσθε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και
δεν χαθήκαμε … ούτε τώρα θα χαθούμε, ο Θεός μας αγαπά … να είστε με το Χριστό,
να ζήτε σύμφωνα με τις εντολές του και να προσεύχεσθε…»[8].
Ακόμα και για τις δύσκολες μέρες, τις αποκαλυπτικές, τις
μαρτυρικές, ο θεοφώτιστος λόγος του μας κατατοπίζει και μας γεμίζει ελπίδα και
εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού. Έχει ο Θεός το σχέδιό Του για τους ανθρώπους
που δεν θα υποκύψουν, που δεν θα σφραγισθούν « όσοι δεν θα σφραγισθούν θα
περάσουν καλύτερα από τους άλλους, γιατί ο Χριστός όσους δεν σφραγισθούν θα
τους βοηθήσει. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό!» Και γίνεται πιο σαφής σε σχετικό
ερώτημα: «Να δης, ο Θεός ξέρει έναν τρόπο, τον ξέρω και εγώ αυτόν. Λοιπόν…, με απασχόλησε
πολύ αυτό το θέμα και μου έστειλε μετά το… τηλεγράφημα. Ο Θεός πώς μας
οικονομάει, πώ ! πώ ! »[9].
Ο Όσιος γνωρίζει τον τρόπο και το σχέδιο του Θεού, αυτό μας
αρκεί, όσο για την αγωνία και τον φόβο που νιώθουμε, σε σχετική ερώτηση, λέγει
: « Αυτός ο φόβος μας βοηθάει να γαντζωθούμε στον Χριστό. Όχι ότι πρέπει να
χαίρεται κανείς για την κατάσταση που περιμένουμε, αλλά να χαίρεται γιατί θα
αγωνισθή για τον Χριστό ». Η συμβουλή και προτροπή του Οσίου είναι να έχουμε
πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό. «Να ζήτε ταπεινά, απλά, πνευματικά, ώστε σε μια
δύσκολη στιγμή να μην αναγκασθήτε να κάνετε συμβιβασμούς. Όταν έχετε ταπείνωση,
απλότητα, προσευχή, ορθή ζωή και ζείτε πατερικά και προσέχετε, θα δικαιούσθε
την θεία επέμβαση σε κάθε επίθεση του εχθρού»[10].
Στέργιος
Χ. Μπούγιας
Κατερίνη, 22/7/2015
________________________________________
[1]: Λόγοι Γέροντος Παΐσίου , τ.Β , σελ . 94
[2] Οπ.π.σελ.9
[3] Οπ.π.σελ.84
[4] Οπ.π.σελ.88
[5] Οπ.π.σελ.175
[6] Οπ.π.σελ.176
[7] Οπ.π.σελ.20
[8] Οπ.π.σελ.18 – 19
[9] Οπ.π.σελ.181-182
[10] Οπ.π.σελ. 335
