της Δομνίκης Καράντζιου
Το παραμύθι "Ο τζίτζικας και το μυρμήγκι"
τελειώνει με τον τζίτζικα να είναι στα πρόθυρα να πεθάνει από το κρύο με τον
ερχομό του χειμώνα. Το μυρμήγκι, μέσα στην αχανή φωλιά του, απολάμβανε τα
σποράκια, μικρά και μεγάλα, που με υπομονή συγκέντρωνε όλο το καλοκαίρι. Έτσι
όπως είχε κουρνιάσει σε μια κουφάλα ενός δένδρου, ο τζίτζικας αναπολούσε το
καλοκαίρι που πέρασε και αναλογίζονταν αν, τελικά, έκανε κάτι κακό. Ένιωθε
άσχημα με αυτό το παραμύθι που είχε γραφτεί εις βάρος του, μέσα σε λιγότερο από
μία εβδομάδα και τον κατηγορούσε άδικα.
Σκεφτόταν τι γνώμη θα είχαν σχηματίσει
τα παιδάκια για τους τζίτζικες. Μάλιστα, αν δεν φρόντιζε να αποκαλύψει την
αλήθεια, το κακό θα παραπήγαινε και τα ευκολόπιστα παιδιά θα πείθονταν πως ο
τζίτζικας ήταν ένας μεγάλος τεμπέλης.
Ένιωσε την αδικία να τον πλημμυρίζει. Θυμήθηκε πως όσο αυτός
τραγουδούσε και τζιτζίκιζε όλο το καλοκαίρι, τα υπόλοιπα έντομα και ζώα του
δάσους απολάμβαναν τη μουσική του. Τον χειροκροτούσαν και τον ενθάρρυναν να
παίζει συνεχώς. Οι παραγγελίες έδιναν και έπαιρναν. Σταματημό δεν είχε ο
τζίτζικας για να εκπληρώνει του καθενός την επιθυμία. Και όχι μόνο αυτός αλλά όλοι οι τζίτζικες. Ήταν οι τραγουδοποιοί
του δάσους! Όλοι τους θαύμαζαν και ζητούσαν αυτόγραφα και αφιερώσεις γραμμένες
σε φύλλα. Τα δε μυρμήγκια, στην ασταμάτητη προσπάθειά τους να κουβαλούν
σποράκια και ψίχουλα, όλο και ζητούσαν βοήθεια από τα τζιτζίκια που ήταν πιο
σωματώδη. Τα φιλότιμα αυτά έντομα, κατέβαιναν πρόθυμα από τα δένδρα για να
δώσουν ένα χεράκι βοηθείας στα μικρόσωμα μυρμήγκια.
Και το συγκεκριμένο μυρμήγκι του παραμυθιού, αυτό που δεν
ήθελε να ανοίξει την πόρτα, όταν έξω χιόνιζε και το τζιτζίκι πάγωνε, ήταν το
πιο μικρόσωμο από όλα. Πάντα ζητούσε τη συμπαράσταση του τζίτζικα και πάντα τον
θαύμαζε και τον παρότρυνε να συνεχίζει να τους διασκεδάζει. Τα υπόλοιπα
μυρμήγκια της φωλιάς είχαν αντίθετη άποψη, αλλά αυτό το παρέβλεψε και το
απέκρυψε ο συγγραφέας του παραμυθιού. Πολλές οι ανακρίβειες λοιπόν, πολλές οι
παραλείψεις.
Αυτά θυμήθηκε ο τζίτζικας και ήθελε να αποκαλύψει την
αλήθεια. Ήταν ένα περήφανο έντομο και πίστευε ότι άξιζε τον σεβασμό όλων. Έτσι
λοιπόν, συγκέντρωσε όλες τις σκέψεις του, τις κατέγραψε σε μια κόλλα χαρτί και
ενημέρωσε όλα τα υπόλοιπα ζώα και έντομα του δάσους, με μια ανακοίνωση που
κρέμασε στο κορμό της μεγάλης βελανιδιάς του δάσους. Μόνο που για κακή του τύχη
η ανακοίνωση βράχηκε από μια ξαφνική νεροποντή. Όσοι πρόλαβαν να τη διαβάσουν, τη διάβασαν.
Πάντως ένα είναι το σίγουρο. Ότι τη διάβασε ο λαγός και
φρόντισε και αυτός να πει τη δική του αλήθεια, μιας που είχε άχτι τη χελώνα. Πώς; Είπε θα με ενημερώσει σύντομα….
